Asena'dan
Bugün yedi yaşıma girecektim.Her şeyi annemle hazırladık.Sadece işten babamın gelmesini bekliyorduk.Saat tam sekiz olduğunda kapı çalındı.Koşarak açtım ve yerinde duramıyordu.Sanki duvardan tutunmasa yere düşecek gibiydi.Annem telaşla babamın koluna girip içeri götürdü.Sonra babama bağırarak "Bugün doğum günü ve sen sarhoşsun.Gene noldu da dertlenip içtin?" dedi.Babamda annemin kolunu tutup bana baktıktan sonra bakışını geri anneme çevirdi.Sinirli bir şekilde "Bana sesini yükseltme!"diye emir verdi ve annemi kolundan sürükleyerek evimizin önündeki bahçeye çıkarttı.Ben de hemen pencereden izlemeye başladım.Biraz tartıştıklarından sonra babam silahını çıkartıp direkt annemi vurdu.Sonra bana bakarak silahı kafasında tuttu ve kendisini vurdu.Ben boş gözlerle gidip annemle babamı kaldırmaya çalıştım.Fakat bir teyze yanıma geldi ve birisini aradı.Benim elimden tutup evine götürdü.O gün babamla annemin öldüğünü söylediğinde inanmadım ama cenaze olduğundaysa doğru olduğunu anladım. Beni yetimhaneye bıraktılar.Her akşam , her gece ağlıyordum.Psikiyatriğe gidiyordum her gün ve çok hırçınlaşır olmuştum.Bana karışan , benimle konuşan herkesi dövüyordum. Çünkü yalnızlığa alışmıştım.Yetimhanede ki çocukların hepsi benden şikayetçi bulunduklarından dolayı on yedi yaşında yetimhaneden attılar.Ne güzel işte özgür kalmıştım.Kuş kafesinden uçup uzak diyarlara gitmiştir.İlk bir işte çırak olarak çalışmaya başladıktan sonra kendime göre en ucuz olan bir daireyi satın aldım.Her ay sadece üç yüz tl alıyordum.Gene sabah işe gittiğimdeyse kağıda 'Kapalıyız' diye yazıp kapıya asmışlardı.Tanıdığım marketteki amcanın yanına gidip "Niye kapalı?" diye sordum o da bana dönüp"Onlarda artık ekmek parası bulamadıklarından kapattılar.Satmayı düşünüyorlar."dedi.Ben de tedirgin şekilde "Peki şimdi ne olacak?" diye sordum.Amca da iş yerine bakarak "Bilmiyorum,bak kızım sen daha çok gençsin para olsa da olmasa da git oku. Sonra bizim gibi perişan olma."diye söyledi ve marketin içine girdi.Ben de eve gittiğimde apartmanın kapısını açacağım sırada daireyi bana veren kadın bana seslendi.Ben de "Efendim ?" diye sordum.Yanıma gelip gözlerini benden çekerek "İki aydan beri parayı vermediniz ve sizden daha çok iyi para verecek kişi bu daireyi satın almak istiyor.Akşam evden çıkarsanız sevinirim." dediğinde ben yüzüne bile bakmadan apartmana girdim.Evin kapısını kapattıktan sonra ağlamaya başladım.Doğum günümden beri hayat beni zehir olmuştu.Birisinin omzunda ağlayacağım veya içimi dökeceğim kimsem yoktu.Bavuluma her şeyi katlayıp koyduktan sonra evden çıktım.Merdivenlerden inip apartmanın kapısını açtım ve dışarıda ki güzel havayı içime çektim.Akşam zaten rahat rahat gezebiliyordum beni rahatsız eden olursa da dövüyordum.Ben beş yaşımdan beri tekvando eğitimi alıyordum.Doğum günüme kadar devam ediyordum.Sonra bırakmak zorunda kaldım ama eğitmenim tekvandoda çok iyi olduğundan hiçbir ayrıntıyı unutmadım.İşte geçmişim böyle.Artık geçmiş gitmiş yani adı üstünde geçmiş ama onun yerine gelecek var ve ben her zaman geçmişi unutmaya çalışacağım.Hayatımız bizim elimizde kendimizi yani ruh halimi nasıl değiştirebiliyorsak hayatımızı da değiştirebiliriz.Ben gidip okumaya başlasam belkide tıpı tuttururum.Hiçbir zaman meyin ne olacağı belli olmaz ve her zaman,her saniye ,her dakika dik durmalıyız.Attığımız adamlara da dikkat etmeliyiz.İnsanlar çok ağlıyorlarsa hiç ellemeyin çünkü onlar her zaman güçlü olmaya çalışıyorlar.İşte bugüne kadar ben de ağlayarak içimde ki yara izlerini kapattım.Peki geçmişin izlerini silebilecek miyim?İşte yeni bir hayata başlıyoruz sizlerle hazır mısınız?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Geçmişin izleri
AcciónGeçmişte ki yara izlerini unutmaya çalışan bir kaç insan... Boş yere canı yanmaz insanın..Ya bir eksiklik vardır geleceğe dair ya da bir fazlalık vardır geçmişten gelen...
