Selfish and Afraid || Taekook

6

Kollarında hüngür hüngür ağladığım günü hatırlıyor musun? Bana hiçbir yardımı dokunmayan, bebekliğinden beri başından savan annemin vefatıydı.

Sevgi görmediğim, ilgiye mahrum bırakıldığım annem ölmüştü. Yine de üzülüyordu insan. Her şeye rağmen.

Her geçen gün yalnızlığımda boğuluyorum diye ağlamıştım kollarında. 'Ben her zaman yanımdayım' deyip destek olmuştun, beraber ağlamıştık.

Sonra hyunglarınla tanıştırdın. Her biri o kadar iyi niyetliydi ki; çocukluğumun sıkıcı duvar arasında geçirdiğim günlerin bir anda yok olmuş da sevgi dolu bir ailede doğmuşçasına yaşamaya başlamıştım.

Fakat bu beni bencil biri yapmıştı. Yanınıza giren herkesi kıskanmıştım.

Bir arkadaşın vardı, Taehyung. Kafede hep beraber oturuyorduk. Aşkımızı bilmiyordu genç kız. Sana olan aşkı fazlasıyla göze batıyordu. Kıskanıyordum, anlasana.

Bir gün ansızın dudaklarına yapışmıştı. Bana hayat veren dudaklar, bir başka dudakla bütünleşmişti.

Kudurdum. Senin karşılık vermediğini biliyordum fakat canım yanmıştı.

Bir gece evine bırakırım diye Mina denen kız ile kafeden ayrılmıştık. Saat on civarıydı. Ben üzgünüm, Taehyung. Kıskançlığım gözümü bürümüştü. İlk defa kaybetmekten deli gibi korkuyordum.

Kızı sohbete tutarken çaktırmadan karanlık, çıkmaz sokağa getirdim. Ona, senden uzak durmasını söyleyip gözünü korkuttum. Orası uzak değildi, evini bulur diye düşünüp orada bırakıp kaçtım.

Ertesi gün ölüm haberini duymuştuk. 'Tecavüz edilip öldürülen kız' başlığı adında haberlere konu oldu.

Üzgünüm, çok üzgünüm. Bunu hesaba katmamıştım.

Dedim ya; iğrenç herifin tekiyim.