The Special Shadowhunter (Tijdelijk Gestopt)

Progoloog

'Samantha wakker worden. Je moet hier nu weg.' Zei mijn vader. Ik schrok me wakker. 'Wat is er aan de hand?' Vroeg ik. 'Pak gauw een paar belangrijke spullen en maak dat je hier wegkomt. Er is brand in de linker vleugel.' Zei Valentine. Ik sprong mijn bed uit pakte één van mijn koffers en deed gauw wat kleren erin en schoenen erin. Meteen daarna pakte ik een rugtas waar ik mijn belangrijkste spullen in deed zoals: ID, portemonnee, telefoon, paspoort, foto van mijn vader en mij, mijn zakmes, lieveling knuffel en de ketting die ik van mijn adoptie vader heb gekregen. Zeg maar alle spullen die belangrijk voor mij is.

Ongeveer vijftien jaar geleden stierven de biologische ouders van mij door een auto ongeluk. Maar Valentine vond mij nog levend als baby en groeide mij op alsof ik zijn dochter is. Ik leefde een normaal leven. Werd super slim, was goed in sporten, boogschieten, schermen en vechten. Hou van tekenen, muziek spelen, zingen en mijn hond Wolf wat een husky was. Wolf kan heel goed dingen opsporen. En daarom is hij een soort van jacht hond.

Ik pakte de riem van Wolf en nam hem en mijn spullen naar beneden en rende naar buiten. Ik keek om mij heen maar nergens kon ik mijn vader vinden. 'Pap... Pap waar ben je?' Schreeuwde ik bang. Om mij heen hoorde ik sirenes van politie, brandweer en ambulance. Maar op het moment dat de brandweer mijn villa in wou lopen stortte het hele villa in elkaar. Dat zou dus ook betekenen dat mijn vader dood was. Ik besefte dat zich al gauw genoeg. Ik stortte op mijn knieën en huilde bijna mijn ogen uit mijn hoofd. Als gauw kwam Wolf naar mij om me te troosten. Al gauw kwam er een rechercheur naar mij toe. 'Ik ben Rechercheur Graymark. Het spijt me van je verlies. Maar ik moet je wat vragen stellen.' Zei hij. Ik keek op en zag een man met een donkere huidskleur. Ik stond op en droogde mijn tranen. 'Natuurlijk, wat wilt u weten?' Vroeg ik. 'Ik zou graag willen weten wat je naam is, hoe oud je ben en of je misschien weet wat er gebeurd is.' Zei Graymark. 'Samantha Morgenstern, vijftien jaar en ik werd wakker gemaakt door mijn vader met het verhaal dat ik de meeste belangrijke spullen moest pakken en weg moest gaan omdat er in de linker vleugels in de fik stond. Dat heb ik gedaan en ben weg gegaan met mijn hond Wolf maar toen ik buiten was zag ik mijn vader nergens.' Vertelde ik eerlijk. 'Mag ik vragen hoe je vader hete?' Vroeg Graymark. 'Valentine Morgenstern. Ik groeide bij hem op omdat mijn ouders vijftien jaar geleden omgekomen zijn door een auto ongeluk. Maar nu heb ik helemaal niemand behalve Wolf.' Zei ik en aaide Wolf sip.

'Ken je niet iemand waar je heen kan?' Vroeg Graymark. 'Nee, ik kreeg altijd les thuis en kwam nooit ver. Puur dat vond mijn vader gevaarlijk. Maar toch deed ik dat soms. Dan kwam ik altijd van de creaps tegen. Dus nee.' Zei ik. Graymark dacht na. 'Anders mag je wel met mij mee. Ik heb plek genoeg. Dat is vast fijner dan in zo tehuis.' Zei Graymark. 'Meen je dat. Ja bedankt, Rechercheur Graymark.' Zei ik. 'Mijn naam is Lucian, maar noem me maar Luke. Je gaat je wel op je voelen bij mij.' Zei Luke. 'Aangenaam Luke.' Zei ik. 'Ow het is makkelijker je vader te vergeten als je een andere achternaam doe.' Zei Luke. 'Ja, dat is misschien nog handig ook. Oké, dan heet ik Samantha Collins. Maar dan wil ik gewoon dat je Sam zegt. Samantha is zo tuttig, dat ben ik eigenlijk nooit geweest en dat wil ik ook nooit zijn als het niet perse moet.' Zei ik.