The Special Shadowhunter (Tijdelijk Gestopt)

De Stille Broeders

We kwamen aan in het donker op een rare veld. 'Ja deze plek is niet eng, hoor.' Zei Simon sarcastisch. 'Ben je soms bang?' Vroeg Isabelle. 'Wat dacht je? Ik ben bang geboren. Dat klonk beter in gedachten.' Zei Simon. Ik moest best erg lachen in me hoofd. 'Laten we gaan kijken.' Zei Alec en liep weg ik wou erachter na gaan. Maar ik werd tegen gehouden door Jace. 'Wacht hier even. Ik ga kijken of het veilig is.' Zei Jace. Ik keek hem alleen maar boos aan en liep naar een boom en begon te klimmen. 'Wat doe jij nou weer?' Vroeg Clary. 'Klimmen, ik wil kijken wat ze doen.' Zei ik en ging zitten in de boom zodat ik hun goed kon zien. Simon en Clary waren met elkaar aan het praten net als Jace, Isabelle en Alec.

Ik zag ze ook naar elkaar toe lopen. 'Waar is Sam nou heen?' Vroeg Jace hard. 'Ik dacht dat Shadowhunters superkrachten hadden.' Zei ik luid. 'Kom uit die boom of ik kom je halen. Het is hier nu nog veilig straks misschien niet meer.' Zei Jace. Ik wou zeggen je doet je best maar. Maar ik hoorde achter me geritsel. Dus ik stond op en klom naar beneden waar Jace al stondt. Ik keek recht voor me en gilde door dat ik een eekhoorn zag uit het niets. Ik verloor mijn evenwicht waardoor ik drie meter naar beneden viel. Maar ik kwam in de armen terecht van Jace. 'Gaat het?' Vroeg Jace geschrokken. 'Ja, en ik had geen idee dat eekhoorns zo eng konden zijn.' Zei ik en stond weer op de grond. 'Hey, je weet dat ik nu weer voor staat.' Zei Jace. 'Hahaha, heel grappig.' Zei ik en liep weg.

Jace kwam naast me lopen. 'Je moet trouwens weten dat de Stille Broeders niet zijn zoals wij.' Zei Jace. 'Dus niet je charmant en sympathiek als jij?' Vroeg ik. 'Zoals de meeste mensen. Ze communiceren zonder te spreken, via hun gedachten.' Zei Jace. 'Dat klinkt zo gek niet.' Zei ik. 'Die stilte is misleidend. Ze gebruiken het Zielenzwaard op de waarheid uit je geest te snijden. Als je niet sterk genoeg bent, sterf je.' Zei Jace. 'Laat maar zitten. Ik neem de woorden terug. Dat klinkt echt vreselijk.' Zei ik. 'Sam, je moet weten dat de pijn ondraaglijk zal zijn. Je hoeft niet...' 'Jace stop, ik doe alles. Ik loop door het vuur, vecht tegen demonen of sterven voor de mensen waar ik om geef, alles. Ik wil gewoon dat Clary haar moeder terug heeft.' Zei ik. 'Jullie twee zijn wel echt close, hé?' Vroeg Jace. 'Ben je jaloers. Maakt je geen zorgen, Clary is net een zus voor me. Net zoals jij en Alec hebben denk.' Zei ik. 'Uhh, jaloers. Echt niet.' Zei Jace.

We kwamen aan bij een poort met een skelet erop. Het zag er creapy uit. Clary hielt mijn hand vast. 'We kunnen dit.' Zei ze. 'Natuurlijk, jullie kunnen alles.' Zei Simon. 'Dankje, kneus.' Zei ik. Simon wou verder loop maar werd tegen gehouden door Jace...alweer. 'Momentje.' Zei Jace. 'Verrassing. Geen Mundane's toegestaan, net als in de trainingsruimte. Mis. Ik heb elke horrorfilm ooit gezien, en de grappige vriend die achterblijft... gaat door.' Zei Simon. 'Zo grappig ben je nou ook weer niet Simon.' Zei ik. 'Maar ga gerust je gang. Zodra je er binnen gaat, ben je dood.' Zei Jace met een lach. 'Nu vertrouw ik je niet.' Zei Simon. 'Hij liegt niet.' Zei Alec. 'Nu niet. Eerder wel.' Zei Isabelle. 'De runen energie in de Stad der Beenderen doodt mensen meteen, dus toe maar.' Zei Alec. 'Ik krijg de kriebels van de Broeders. Ik let wel op de Mundane.' Zei Isabelle of haar lievelingseten mocht eten. En please vat het niet raar op. 'Bedankt voor de opoffering.' Zei Jace. Over offers gesproken. Ik mis mijn les Financiële Analyse.' Zei Simon. 'Ik kan hier niet meer zijn, dus ik hou de omgeving wel in de gaten.' Zei Alec en liep weg. 'Ik ga niet bij je weg.' Clary alsof hun een stel waren. Echt ik werd er misselijk van. Puur ik ship hun totaal niet. 'Ga maar de stoere Shadowhunter uithangen met Sam. Haal je geheugen terug, red je moeder. Ik blijf wel hier om de ingang van de hel te bewaken.' Zei Simon en gaven elkaar een knuffel. 'Laat de Stille Broeder niet wachten.' Zei Jace. 'Jullie kunnen het.' Zei Simon. Ik keek Simon vriendelijk aan en liep weg met Carly en Jace.

We liepen binnen en het was echt donker. Clary en ik liep hand in hand. Ik had het gevoel dat we best lang liepen al. Tot het helemaal donker werd. Op dat moment verscheen er een kristal die licht gaf in de handen van Jace. 'Wat is dat?' Vroeg ik. 'Een heksenlicht. Een symbool dat er zelfs in de donkerste plaatsen licht kan zijn. En het is gaver dan een zaklantaarn.' Zei Jace. Hij gaf het aan mij. 'Hou hem maar.' Zei Jace. 'Dankje.' Zei ik met een liefelijke lach op mijn gezicht. Maar op een moment was dat licht niet meer nodig dus verborg ik hem in mijn zak. 'Is het daar?' Vroeg Clary. Toen begonnen fakkels te branden waarvan ik schrok. Dus pakte ik ook Jace zijn hand vast. Ik voelde dat Jace naar mij aan het staren was. 'Laten we dan maar gaan.' Zei ik.

We liepen erheen zonder dat ik Clary's en Jace's hand los liet. Ik keek naar de vloer en zag een teken die ooit gezien had. 'Hey, ik heb dit al eens getekend. Ik weet alleen niet wat het betekent.' Zei Clary met andere woorden. Jace zeg wat het betekend. 'Het betekent helderziendheid.' Zei Jace. En opeens verschenen er mannen die naai steken door hun ogen en monden zaten. 'Shadowhunters. Ga in de cirkel staan.' Hoorde we. Dus zo deden we dat. 'Jij niet, Jace Wayland.' Hoorde we weer. 'Ik wacht hier.' Zei Jace en liep weer terug.

'De zoektocht naar je onderbewuste is zeer gevaarlijk. Maar is veiliger met jullie samen doordat het lot jullie naar elkaar trok.' Hoorde we weer. 'Mijn geheugen werd geblokkeerd. Ik moet het terug zien te krijgen.' Zei Clary. 'Ik zou graag willen weten wat ik over het hoofd heb gezien van toen ik klein was.' Zei ik. 'Als je niet sterk genoeg bent, zal het Zielenzwaard jullie doden. Clary en ik keken elkaar moedig aan. 'We zijn er klaar voor.' Zeiden we in koor. 'Het Zielenzwaard onthult alles. Het zwaard hing boven ons dus Clary en ik hielden elkaar handen vast. En ik deed ook mijn ogen dicht. Ik kreeg beeldde te zien van mijn vader en de kelder waar ik nooit mocht komen. Omdat het gevaarlijk was voor kleine kinderen. En kreeg ik heel veel prikken. Ik dacht dat het geen kwaad kon dus ik werkte nooit tegen. Ik hoorde hem altijd aan de telefoon toen ik vijf was en iemand waar ik de naam niet meer van herinnerde op me paste en les gaf in alles en nog wat s'avonds of zelfs s'nachts. 'Het is me gelukt. Ik heb een nieuwe creatie. Ze heeft het bloed van een engel en een demon. Ze heeft magische krachten, wat haar nu al machtig maakt maar later al helemaal. Zij maakt een einde van de Demonwereld. Ze is hun dochter. De dochter.' Zei Valentine. Ik kwam eruit en Clary leek net zo geschrokken als ik dat was.

'Wacht, waar gaan ze heen? We zijn nog niet klaar, toch?' Vroeg Clary overstuur. Jace kwam aan gehold. 'Weet je waar de Beker is?' Vroeg Jace. 'We kregen alleen delen van Clary's geheugen te zien.' Hoorde we. 'Het kan niet waar zijn wat ik heb gezien.' Zei Clary. 'Wat ik heb gezien en gehoord. Ben ik haar. Dat kan niet, dat zou hij nooit doen.' Zei ik 'Je geheugen liegt niet. Jullie moeten het accepteren.' Hoorde we. 'Dat kan ik niet.' Zei Clary. 'Wat is er? Wat heb je gezien?' Vroeg Jace. 'Mijn moeder heeft tegen mij gelogen. Ze heeft altijd gelogen over mijn vader.' Zei Clary. 'Over je vader? Wat is er dan met hem?' Vroeg ik. 'Mijn vader... Mijn vader is Valentine.' Zei Clary en rende weg maar gauw rende ik achter haar aan.

We liepen naar buiten en Alec liep op ons af. 'Wat is gebeurt? Wat weet je?' Vroeg Alec. 'Valentine is Clary's vader. Haar biologische vader.' Zei Jace. 'Wacht eens even. Sam is de adoptie dochter van Valentine en Clary de biologische dochter van hem. Vindt je dit niet verdacht Jace?' Vroeg Alec. 'Genoeg, Alec.' Zei Jace. 'Zou ik mijn moeder of Dot laten ontvoeren als plan? Of met Sam een zwaard over onze hoofden hangen. En horen wat voor vreselijk man hij eigenlijk is. Echt.' Zei Clary overstuur. 'Waar is Simon?' Vroeg ik toen Isabelle kwam. 'Hij zou in her busje blijven. Ik heb overal gezocht.' Zei Isabelle. 'Is hij weg?' Vroeg Clary. 'Ik kan hem nergens vinden.' Zei Isabelle. 'Jij hoorde hem te beschermen. Simon.' Gilde Clary en ging rond kijken. 'Ik krijg nog wat van die Mundane.' Zei Jace. 'Vertel mijn wat.' Zei ik geïrriteerd en liep achter Clary aan.

We liepen blijkbaar naar het busje en waar gilde Clary Simon's naam. 'Is dat de naam van de Mundane. Simon gaat gezellig met ons mee.' Zei iemand. Ik draaide me om en keek omhoog. Ik zag Simon daar hangen door iemand maar het gezicht kon ik kon niet echt goed zien. 'Hij hoort hier niet bij.' Zei Clary. 'Ik maak je af als je hem niet heel huids teruggeeft.' Zei ik. 'Pas op. Dat gaat tegen de Akkoorden in.' Zei Alec. 'Je vriend heeft helaas gelijk. De Nachtkinderen hebben geen regels overtreden. We onderhandelen. De Mundane, ongedeerd, in ruil voor de Levensbeker. En de klok tik. Tiktak, mensen. Ow Samantha Morgenstern, wat ben ik trouwens blij je weer te zien. Ik zie je later wel weer, schoonheid.' Zei hij en opeens was hij weg. 'Hoe de hell wist die gozer mijn naam. Ik herken hem geen eens meer.' Zei ik eerder tegen mezelf.