The Special Shadowhunter (Tijdelijk Gestopt)

Jocelyn

Als de Clary en ik bij het huis van Clary aan kwamen rende we naar Jocelyn om te vertellen wat we net allemaal zagen. 'Toen kwamen er van die tentakels uit zijn gezicht en ging hij in rook op.' Zei ik. 'We werden gedrogeerd, toch?' Vroeg Clary. 'Wat voor tekenen had die blonde?' Vroeg Jocelyn. 'Wat boeit dat? Luister je wel? Ik heb mogelijk iemand vermoord.' Zei Clary. Jocelyn pakte iets uit haar zak en ging over haar arm en er verscheen een raar teken. 'Zagen ze er zo uit?' Vroeg ze. En er kwamen uit het niets allemaal tekens op de arm van Jocelyn. 'Wat te hell.' Zei ik. 'Alles wat jullie hebben gezien, heeft een reden en verklaring. Ik zie al sinds je geboorte tegen dit gesprek op. Maar blijkbaar is Sam ongeveer hetzelfde dan dat jij bent, Clary.' Zei Jocelyn. 'Wat gebeurt er? Draai ik door?' Vroeg ik. 'Nee, absoluut niet. Maar de bescherming verzwakt. Jullie zijn nu achttien, tijd voor de waarheid.' Zei Jocelyn. 'Bescherming? Hoe bedoel je? Mam, je maakt me doodsbang.' Zei Clary. 'Weet ik. Daarom heb ik dit zo lang uitgesteld.' Zei Jocelyn.

Ze wou verder praten maar Dot kwam binnen stormen. 'Jocelyn, kijk uit het raam. Magnus heeft ons gewaarschuwd. Ze hebben je gevonden.' Zei Dot. Jocelyn keek het raam uit. 'Dot, het is tijd. Luister. Je mag niet in mijn buurt komen.' Zei Jocelyn. 'Wat gebeurt er?' Vroeg Clary bang. 'Ik heb een machtig iemand boos gemaakt. Ik verborg iets voor hem en zijn volgelingen.' Zei Jocelyn. 'Mam, waarom bel je de politie niet?' Zei Clary. Jocelyn pakte een twee kettingen met een paarse kristal en deed er één bij Clary om en één bij mij. 'Luke is de agent die je moet bellen. Hou dit altijd bij je en denk aan me als je het draagt.' Zei Jocelyn. 'Dit is niet het moment voor cadeautjes.' Zei Clary. 'Wat gebeurt er in vredesnaam?' Vroeg ik. 'In geval van nood.' Zei Dot en gaf Jocelyn een groen glazen flesje met wat erin. 'Vertrouw op jullie instinct. Jullie zijn sterker dan jullie denken en zeker samen.' Zei Jocelyn en ons een knuffel gaf. 'Ik moet weten wat er...' Zei Clary maar werd onderbroken. 'Dot, doe open.' Zei Jocelyn. Dot deed haar hand naar voren en er kwam een blauwe mistige lucht uit haar hand waar een paarse doorgang leek te worden. Jocelyn pakte ons vast en sleurde ons naar de portaal. 'Alles wat ik heb gedaan, elke fout was omdat ik zoveel van je hou, Clary.' Zei Jocelyn. 'Mam, wat doe je?' Vroeg Clary. 'Luke legt alles uit. Hij verstopt jullie.' Zei Jocelyn. 'Voor wie?' Vroeg ik. 'De Cirkel. Vertrouw niemand anders behalve elkaar. Waar is Luke nu?' Vroeg Jocelyn aan ik. 'Op het politiebureau.' Zei ik. 'Vergeet nooit dat ik van je hou.' Zei Jocelyn. 'Mam.' Zei Clary. 'Zorg goed voor elkaar.' Zei Jocelyn en we verdwenen het huis uit.

Niet veel later kwamen we aan op het bureau. Er kwam iemand voorbij lopen. Het was de partner van Luke. 'Inspecteur Vargas.' Zei ik. 'Het is twee uur s'nachts. Wat doen jullie hier zo laat?' Vroeg Vargas. 'Uh, Luke zou ons naar huis rijden als hij er nog was. We blijven bij mij slapen.' Loog ik deels. We zouden als dit nooit gebeurt was gewoon bij Clary gaan slapen. 'Vertrouwt hij de taxi's nog niet? Hij is bezig met een ondervraging. Dat kan even duren.' Zei Vargas. 'We wachten wel in de kantine.' Zei ik en we liepen kort weg. 'Heb je problemen, Sam? Met jongens?' Vroeg Vargas. 'Waarom niet. Jongensproblemen, zoiets is het ja. Maar ga er maar niet verder op in. Ze heeft het er moeilijk mee.' Loog Clary en we deden alsof we naar de kantine liepen maar uiteindelijk gingen we naar de werk plek van Luke.

We kwamen aan bij de trap maar wachtte omdat Luke nog in een gesprek was. 'Zodra we hoorden dat Fairchild nog leefde, was je zo gevonden. Je was niet ver van Jocelyn vandaan. De Cirkel heeft haar. De dochter zullen we uiteindelijk ook vinden. We willen zelfs het meisje die jij in huis heeft genomen. Hij heeft daar ook belangstelling in.' Zei een man. 'Je krijgt ze allebei in ruil voor de Levensbeker.' Zei een vrouw. 'Ik geef niks om ze. Ze betekenen alle drie niks voor mij. Maak ze maar af.' Zei Luke. Voor even leek het voor mij of er een mes in mijn rug is gestoken. Hoe kon hij dat nou zeggen. Ik begreep het echt niet. Ik moest zelfs huilen, want zo kende ik Luke helemaal niet. Dit had ik nooit van Luke verwacht. 'Wij willen de Beker. Waarom zou ik anders zo lang gebleven zijn? Waarom had ik Samantha dan bij mij in laten trekken. Als ik de Beker vind hou ik hem ook. Zeg dat maar tegen Valentine en de Cirkel.' Zei Luke. Even stond de tijd stil toen ik de naam Valentine hoorde. Mijn adoptie vader was slecht. Mijn vader leefde nog en had de moeder van Clary. 'Niemand had het over Valentine.' Zei de vrouw. 'Hoeft ook niet.' Zei Luke. 'Luister eens.' Zei de man. 'Nee, luisteren jullie maar. Mijn kantoor uit.' Zei Luke. De mensen liepen weg. En zo deden Clary en ik, we rende zo had we konden terug naar het huis van Clary.

We kwamen drijf nat  bij het huis van Clary aan. Clary was nog erger overstuur dan dat ik net was. Ze vond drie verschillende wapens. 'Ze hebben me moeder. Die klootzakken hebben mijn moeder.' Zei Clary huilend. We pakte ze op. Zo had Clary een bijl en ik een zwaard. We liepen verder het huis door en opeens zagen we Dot en liepen op haar af. 'Ze vonden Jocelyn.' Zei Dot. 'Wie was het?' Vroeg Clary. 'Rogue Shadowhunters op zoek naar de Levensbeker.' Zei Dot. 'Waar heeft ze het over, Clary?' Vroeg ik.  'Denk na, Clary. Heeft ze je ooit over een beker verteld? Een hele belangrijke beker. Van goud, bijna als een kelk.' Zei Dot. 'Ik weet niks over een beker, Dot. Één van de antieke spullen beneden?' Vroeg Clary. 'Nee, die niet. Denk na, Clary. Dit kan Jocelyn redden.' Zei Dot. 'Ik kan niet denken. Mijn moeder is ontvoerd.' Zei Clary schreeuwend. 'Je weet meer dan je denkt.' Zei Dot. Maar voor we het wisten kwam er een raar insecten mond die de vrouw ook had in de club. Ze kwam op Clary af en beet in haar arm maar ze had gauw daarna een mes in het monsters buik gedaan. 'Clary ren.' Schreeuwde ik toen het monster op de grond lag en in een echte monster veranderde. Ik pakte goed van en met de zwaard leidde ik het af zodat Clary kon ontsnappen.

De monster stond gauw op en beet soort van in mijn nek. Ik gilde het uit omdat het net een gif beet was. Je weet wel net alsof er een wesp stak of een bij. Ik liet het zwaard vallen zat klem tussen de muur en het monster omdat het monster best dichtbij kwam. Maar er kwam een zwaard door het monster heen en verdween in stof. Degene die het gedaan had was Jace. Ik kon alleen maar voor me uit keken. 'Wat, geen dank je voor het redden van je leven? Voorzichtig. Die demon heeft iets van je.' Zei Jace en pakte mijn hoofd voor het geval ik viel. 'Demonen?' Vroeg Clary die terug kwam. Ik keek Clary verbaast aan. 'Wat dachten jullie dan dat dat smerige, duistere ding was?' Vroeg Jace. Ik werd steeds iets duizeliger. 'We dachten dat het Dot was.' Zei ik zacht. 'Nee. Ravener-demon. Een vervormer.' Zei Jace. 'Nu zeg je willekeurige woorden. En waarom draait de kamer zo?' Vroeg ik bijna dromend en sloom. 'Wat is met haar aan de hand?' Vroeg Clary die me meteen vasthield. 'Demonengif.' Antwoordde Jace die in mijn nek keek. 'Is dat erg?' Vroeg Clary. 'Ik denk het van wel.' Zei ik en voor mijn geval voelde ik de grond weg zakken en opeens was alles zwart.