"Baby please..." napapikit ako. I didn't think that it would be this hard.
Who says breaking the heart of someone you love is easy? Para akong pinapatay sa sakit.
"Let me go. Achilles, let me go please." pilit kong tinatanggal ang mga braso niyang mahigpit na nakapulupot sakin. Tulad niya, umiiyak na rin ako ngayon. Walang tigil ang pag agos ng luha ko.
Don't make this any harder baby. I'm doing this for you.
"No! Don't leave me. Baby please." parang unti unti binibiyak ang puso ko sa bawat hikbi niya.
He's crying.
My baby's crying.
Naramdaman kong nababasa na ang balikat ko. Humigpit pa ang yakap niya sakin.
"I'll be a good boy. I promise. Just please don't leave. Hindi ko kaya." napatakip na ako ng bibig.
I can't take it anymore. Niyakap ko siya pabalik. This will be the last. Kahit ngayon lang. Let me be selfish for the last time.
"I love you. So much. But you need to let me go." buong lakas akong kumawala sa yakap niya at tumakbo palayo.
Tinakpan ko ang tenga ko habang tumatakbo. I don't want to look back. Dahil alam ko na sa oras na lumingon ako ay magbabago ang isip ko. And I can't. I kept a promise. I love him so much that it hurts to let go.
BINABASA MO ANG
Never Too Late
Teen Fiction"Mahal ko siya kahit anong gawin ko. Siya at siya parin. Sakanya parin ako bumabalik"
