တစ္ေယာက္တည္းလို႔ ေတြးမိလိုက္တိုင္း မ်က္ရည္ဝဲတယ္။
ကၽြန္ေတာ္မရွိရင္ မျဖစ္ဘူးလို႔ထင္ခ့ဲတာ
တကယ္တမ္းေတာ့ ခင္ဗ်ား အဆင္ေျပေနတာပဲမဟုတ္လား။
တကယ္က ခင္ဗ်ားမရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္ မေနတတ္တာ ..
ခင္ဗ်ားကိုအေၾကာင္းျပၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုရစ္ပတ္ခ့ဲတ့ဲ ၾကိဳးေတြပါပဲ။
ေကာ္ဖီပူပူထဲမွာ ခင္ဗ်ားပံုရိပ္ေတြခ်ည္း။
နံရံေတြမွာ ခင္ဗ်ားရယ္သံေတြခ်ည္း။
မ်က္စိမွိတ္တိုင္းမွာ ခင္ဗ်ားအျပံဳးေတြခ်ည္း။
ခင္ဗ်ားဟန္ေဆာင္မႈေတြကို မသိရေလာက္ေအာင္
ကၽြန္ေတာ္ ည့ံခ့ဲတယ္လို႔ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။
အသံျမည္ေနက်ဖုန္းေလး တိတ္ဆိတ္သြားေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ကမ႓ာမွာ ေကာင္းကင္ေတြျပိဳတာေပါ့။
ခင္ဗ်ားရွိရာကို ထေျပးခ်င္တ့ဲစိတ္ေတြနဲ႔
ေနရာမွာပဲ ၿငိမ္သက္အရႈံးေပးလိုက္ခ်င္တ့ဲ ဝိေရာဓိေတြ
ခႏၶာကိုယ္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီကေန ၿပိဳင္တူဆြဲတ့ဲအခါ
ေသလုေမ်ာပါးဆိုတာ ဒါကိုေျပာတာထင္ပါရဲ႕။
ခင္ဗ်ားမပါတ့ဲ စကၠန္႔တိုင္းဟာ က်ိန္စာတစ္ခုလိုပဲ
အခ်စ္တစ္ခုအေပၚမွာ ဘဝကိုက်င္လည္မိတ့ဲအခါ
လူတိုင္းဟာ ဒီလိုပဲ ေပ်ာ့ည့ံသြားၾကတယ္။
