Can You Still Be Mine?

Chapter Four

Hindi pa rin niya lubos maiisip kung anong pumasok sa ulo niya at nagawa niyang yakapin si Lea sa kabila nga ginawa niyang kalokohan.

Nakakahiyang isipin na ang isang Aga Mulach na tinitingala at tinitilian ng mga babae ay nananakit ng babae.

"Wala siyang kaslanan eh." sabi niya sa sarili niya.

He drink his wine at muling nilagyan ang baso.

Patuloy pa rin siyang nag iisip kung paano sila makakapag usap ng masinsinan ng magkalinawan na.

"I'm sorry Lea, I'm really sorry for hurting you, for living you. It's all my fault." hindi na niya na pigilan ang sarili, he burst into tears.

Biglang dumating si Richard. Agad niyang kinuha ang baso pati na ang wine dahil hahantong na naman ito na malalasing si Aga.

"Ano ba Chard? Ina ano ba kita?" galit na sabi ni Aga kay Richard.

"Hey dude alas otcho pa lang ng umaga, and now look at your self lasing ka na naman.!" sermon niya sa kaibigan.

Mahal niya ang kaibigan niya, at nag aalala din siya para dito.

"Ano naman ngayon? I'm adult Chard so you can just live me here and mind your own bussiness." si Aga.

"Your adult na nga Ags ehh, but your not acting like an adult one. Sa tingin mo ba yang alak ang makakasagot sa problema mo? Titigan mo yang alak may mapupulot ka bang sagot? Aga wala!! Wala!!" mahabang litanya ni Richard. "Tignan mo nga yang sarili mo, napabayaan mo na. You know Ags sana inisip mo muna ang mangyayari before you do such things." Pagapapatuloy niya.

Natahimik naman si Aga at napahilamos siya sa mukha niya.

"I'm trying men" mahinahon niyang sagot. "But I can't" he continued.

Napaupo naman si Chard sa tabi niya at inakbayan ang kaibigan.

"Andito nga ako, sabihin mo sa akin lahat ng problema mo. Tutulongan kita." He smiled.

Agad niyakap ni Aga si Richard. Hindi niya inaakala na may mga taong talagang andyan pag nangangailangan ka.

"Salamat Bro, salamat"

"Your always welcome" si Chard.

Lea's POV

Dawn called me. Pinapapunta niya ako sa bahay nila, and maybe I should go, maganda pa naman dun. Beach at presko ang hangin. Maybe I'll stay there for three days and two nights. I just really need to relax and enjoy the nature.

"Ma? I have to go, baka gabihin pa ako sa daan" I said to my mom.
Buti nalang pumayag siya.

"Ok ingat ka dun Lea, call me if nakarating ka na." She kissed me and I bade goodbye to her.

--I turned on the radio sa car ko para hindi masyadong booring ang byahe ko. Well magaganda naman ang mga kanta. I sometimes sing, of course sa mga kanta lang na alam ko.

🎶🎶🎶🎶🎤🎤Sana Maulit Muli, Sana bigyan ng pansin ang himig ko, bakit nagkaganito? Naglaho na nga ba ang pag ibig mo..Sana Maulit Muli...🎶🎶🎶🎶🎤🎤

Naningkit naman ang mata ko ng marinig ko ang sarili kong kanta sa Radyo. Maganda ang kanta syempre I'm the one who sings it. But I hate the memories that getting in my mind.

Gusto kung i-off ang kanta pero bakait di ko magawa? Hindi ko namamalayan na tumutulo na pala ang mga luha ko, the memories kept coming back. Walong taon ko ng pilit kinakalimutan ang lahat pero bakit hanggang ngayon ni isang parte na kasama ko si Aga wala akong makalimutan? Am I stupid to feel this?

(Ringgggggg Ringgggggg)

It's Dawn, agad kong inoff ang radio at pinahiran ang luha ko.

"Hello?" I greeted her.

"Oh Lea? Are you near?" she asked.

"Yeah, Malapit na isang kanto nalang anjan na ako." I explained to her.

"Teka umiiyak ka ba?" She asked.

Bakit niya alam? Ganito ba talaga ka grabi akong umiyak? It's just a song, but aghhhh.. Di ko na talaga alam.

"Ahh, no sinisipon lang ako Dawn pero papagaling na din, don't mind me." I replied.

"Ok, sabi mo ehh. I'll just wait for you Bes." Then she hang it up.

Napabuntung hininga naman ako, nakalusot ako nun ah. Pag nalaman niyang umiiyak ako dahil lang sa kanta for sure she's going to laugh and then tease me. I really hate it.

---"Ohh, Hi Lea! Kumusta ang byahe?" Si Dawn.

Sa wakas nakarating din ako sa bahay nila. Halos isang oras din akong bumabyahe.

Nag beso kaming dalawa at umupo sa sofa.

"You seems so tired." Dawn started the conversation.

"Yeah, sinabi mo pa ang traffic din pala papunta dito." I sigh.

Ipinahinga ko ang aking sarili. I closed my eyes and take a deep breath.

"Hey Lie, may sasabihin ka ba sa akin?" Dawn asked.

I looked at her, at tinaasan siya ng kilay.

"About what?" I asked.

"Ba't ka ba kasi umiyak?" she asked.

Talagang tinanong pa niya yun.? Nakalimutan ko na yun ehh.

I fake a smile. "Wala yun, ano ka ba. Nadala lang ako sa emosyon ko." I explained

Bigla naman akong niyakap ni Dawn na siyang ikinabikla ko.

"Lie, if you need someone to listen andito lang ako, kami ni Vice. Ayaw na naming umalis ka, we care for you." She says at tiningnan ako ng deritsho.

I can't help my tears to flow down. Kahit papano pala ay may kaibigan pa siyang ipagtatangol at lageng andiyan para sa kanya.

Niyakap niya si Dawn and they both cry.

"Thanks Dawn." I sniff and hug her as tight as I can.

Aga's POV

Andito pa rin si Chard sa bahay, talagang binabantayan niya ako. It's almost 6:00 nga hapon at ang layo pa ng bahay nito.

"Chard? Di ka ba gagabihin sa daan?" I asked him.

"No, nasanay na ako sayo pare, ilang taon ko na kaya tung ginagawa?" his trying to laugh.

Napatawa na rin ako, oo nga pala nakalimutan kong halos gabi-gabi andito siya dahil sa pinang gagawa ko. Lagot na talaga ako kay Dawn nyan.

"Pasensya ka na pare ha, talagang mag babago na ako." I said in a low tone.

Nahihiya na ako sa kanya, his always been there for me.

"Tama." He said,

"Why?" I ask.

"Sumama ka sa akin sa bahay ngayon, you need to relax, it's summer tamang tama." He suggested.

Yeah, I guess I also need relax, at kahit minsan man lang makalimutan kong may kasalanan ako kay Lea.

"Ilang araw naman ako dun?" I asked.
"Nakakahiya naman pare." I continued.

"Ngayon ka pa mahihiya? Sige na, as long as you want dun ka muna."

"Ok, I'll just pack my things." Sabi ko sa kanya.

Tumango naman si Chard at hinintay ako.