Korkulu Ev

Kabus

Uyandığımda kan ter içindeydim. Sanırım bir kabus görmüştüm. Ama nefes alış verişlerimiz o kadar hızlıydı ki büyükbabam bile uyanıp yanıma geldi. Ve benim bu halimi görünce çok telaşlandı. Ben de şok olmuş bir şekilde duruyordum zaten. Büyükbabama durumu da anlatamadım. Çünkü donup kalmıştım. Ve konuşamıyordum , sadece titriyordum. Ve büyükbabam çok daha telaşlandığı için gidip içerden bir bardak soğuk su aldı ve üzerime döktü. Birden bir üşüme geldi bana.

Eyvah!! Büyükbaba sen ne yaptın. Çok fena titriyordum. Yerimde duramıyordum. O derece titriyordum. Sanırım titreme hastalığım gene gelmişti. Büyükbabam durumu anlayıp hemen hapımı buldu ve bana battaniye getirdi. Sonr da hapı içirdi. Titremem bir kaç dakka sonra durmuştu. Ve büyükbabam bir oh çekti. Sanırım rahatlamıştı büyükbabam. Sonra hemen kabusumu anlatmaya başladım. Kabusumda büyükbabam esrarengiz bir şekilde ölüyordu. Ve ben de ölüme doğru yol alıyordum. Büyükbabam bunlarıduyunca beni hemen bir psikoloğa götürmek istedi. Ben de kabul ettim. Ve beraber gittik. Önce doktor beni kapının dışarısında bekletti. Büyükbabamı içeri alarak her şeyi anlatmasını istedi. Aman Tanrım! Lütfen büyükbabam her şeyi anlatamasın. Çünkü anlatırsa doktor da hastalık var zannedecektir. Bir kere ben hasta değilim. Büyükbabam gereksiz şeyleri abartarak anlattığı için doktor kesin hastalık var bu kızda zannedecektir. Tam bunları düşünürken doktor beni çağırdı. Ve bana şöyle dedi:

" Kızım sen depresyona girmişsin!! ".... Ben tabi bir anlık şokla yere düştüm ve bayıldım. Ama gözlerim kısık ve biraz duyabiliyordum ve beni hastaneye götürmek gibi bir şeyden bahsediyorlardı. Ben de hızlı ve hareketsiz bir şekilde kısık sesle ben iyiyim dedim. Beni duymadıkları için maalesef hastaneye gidicektim. Ama öyle olmadı sanırım göz kapaklarının yarı açık olmasından dolayı beni hastaneye götürmediler. Şansa bak be!! Hemen beni bir koltuğa yatırdılar ve yüzüme , bileğime , kollarıma , yanaklarıma kolonya sürmeye başladılar.

Ben tabi bu kadar korkuyla birden koltuktan fırladım ve pencereye koştum. Ve derin derin nefes almaya başladım. Yahu doktor bey bu kadar kolonya sürülür mü be... Yok artık !! Ölüyordum kokudan !! Bir kaç dakka sonra dimdik ayaktaydım. Ve depresyonda olduğumu düşünemiyordum bile. Ne oldu da depresyona girdim ki ben?? Depresyonluk bir şey yoktu.

Nasıl olabilirdi ki anlayamıyorum. Ah her şey şu kabus yüzünden..