დილის 5 საათია და ქვემოდან ქალის სააშინელი ყვირილი მესმის. ღმერთო, სულ გამოშტერდა ეს ქალი? კიბეებზე ფრთხილად ჩავდივარ და ვხედავ რომ დედაჩემი მაგიდასთან ზის, ხელში ბოთლი უჭირავს და ამ ბოთლს მაგიდაზე უხათქუნებს, ხანდახან კი 1-2 ყლუპს მოსვამს ხოლმე ბოთლიდან. თმა საშინლად გაწეწვოდა და თვალებიდან ცრემლები ცვიოდა. ეს ტირილს არ გავდა, უფრო ბღავილს მაგონებდა.
-რა ჯანდაბა ხდება ამ შუაღამეზე, რა გაკივლებს?-ჩემკენ არც გამოუხედავს.
-ხოო რათქმაუნდა შენ მხოლოს ეს შეგიძლია. დამუნჯდე როცა რამე მჭირდება, როცა შენი გვერდში დგომა მჭირდება. იცი?! მე დედა აღარ მყავს. დედაჩემი იმ ნაბიჭვარ კაცს გადაყვა რომელმაც სულ ყ*ეზე დაიკიდა. -ვყვიროდი, ის კი ისევ ისე იჯდა.
კიბეებზე ავედი და ჩემი ოთახის კარები შევაღე, ლიგინზე დავეხეთქე და ტირილი დავიწყე. ხელში ტელეფონი მომყვა, გავნბლოკე და თორნიკეს დავურკე. არ პასუხობდა და როცა უკვე გათიშვა დავაპირე სწორედ მაშინ მიპასუხა.
-ანა, მშვიდობაა?- ძალიან ლამაზი ხმა ქონდა, რაღაცნაირად ბოხი და ლამაზი.
-ანა?-ისევ აგრძელებდა კითხვას. მე? მე ხმას ვერ ვიღებდი, თითქოს დავმუნჯდი.
-თორნიკე!😓-და აი აქ უკვე ტირილი ამიტყდა.
-დამელოდე მოვალ!-გამითიშა.
ავდექი და თმა გავისწორე. საშინლად მეცვა მარა ეხლა გამოცვლის თავი არ მქონდა. შავი მოკლე შორტი და თეთრი მაისური მეცვა. თორნიკეს მოლოდინში დავიღალე და ლოგინზე წამოვწექი. სწორედ ამ დროს გავიგე კარების შემომტვრევის ხმა, შემდეგ კიბეებზე ბრახუნის ხმა და ბოლოს ჩემი ოთახის ხმა. ის აქ იყო.
-ანა, რა მოხდა მითხარი!
-არაფერი. შეგიძლია რაღაც შემისრულო?
- ჰოო რათქმაუნდა.
-ჩამეხუტე კარგი?
ლოგინზე ჩემ გვერდით მოთავსდა და თავის დიდ მკლავებში მომიქცია. მე კი თავი მის მკერდზე დავდე, რომელიც ძალიან მკვრივი იყო. ლურჯი ჯინსი და ნახევრად გამჭირვალე თეთრი მაისური ეცვა. მის სახეს შევხედე ის მე მიყურებდა. გაეღიმა, ეს ჩემი ფავორიტი ღიმილი იყო.
-რა მოხდა? მეტყვი?- ხმადაბლა მკითხა.
-არაფერი უბრალოდ დედაჩემს ცოტა ისტერიკები მოვუწყვე- და ირონიულად ჩავიღიმე. მისი ჩაცინების ხმა გავიგე.
-ჩემთან დარჩები?
-არ ვიცი. თუ ასე მაგრა არ ჩამეხუტები და არ დამახრჩობ შეილება ცოცხალი გადავრჩე.-ისევ გაიცინა.
ავდექი და მას მოვშორდი მარა მან ხელები არ გამიშვა ბოლომდე.
-სად მიდიხარ?
-არსად. უბრალოდ არ მინდა შემთხვევით დაგახრჩო.
-სულელო, მოდი და ჩამეხუტე.
მივედი და ისევ მას მივეკარი. უფრო ძლიერად.ნელ-ნელა თვალები მეხუჭებოდა და......
-ანა,გაიღვიძე!-ახალგაღვიძებული, ბოხი ხმა მესმის.
-ჰმ, რა მოხდა?
-არაფერი. სკოლაში არ წავიდეთ?
-ჰოო, სულ დამავიწყდა.-ეხლა შევამჩნიე რომ ისევ მასზე ვიყავი შემოხვეული და ფეხები გადახლართული მქონდა მის ფეხებში.
ფეხზე ავდექი და სააბაზანოში გავედი. თმა დავივარცხნე, სახე დავიბანე და კბილები გამოვიხეხე. ისევ ოთახში შევედი და მას მაისური გახდილი ქონდა. Holy fucking shit. თვალებზე ხელები ავიფარე.
-რამდენიმე ბიჭის უხმარი მაისური უნდა მქონდეს და მოგცემ.
-კარგი.-გაეცინა.
კარადა გამოვაღე და ბიჭის მაისურები მოვძებნე. უმეტესად შავები იყო და რაღაც წარწერები ჰქონდა.ავიღე და მას ვესროლე.
-აჰა გამომართვი.
-მადლობა.
-ჰო მართლა, რამეს შეჭამ?
-და საჭმლის მომზადება შეგიძლია?
-რათქმაუნდა.
-მადლობა არ მინდა დღეს საავადმყოფოში წასვლა.
-ეეე ნაგავო, ჯერ საავადმყოფოში არავინ მოხვედრილა მაგის გამო.
-კარგი, კარგი.მართლა არ ვჭამ დილით. უბრალოდ ყავა გააკეთე კარგი?
-ჩემნაირო 😁😁მეც არ მიყვარს ჭამა.კარგი, ჩავალ და ყავას გავაკეთებ.
ყავა დავლიეთ, მერე გამივიცვალე, თმა გავიკეთე და წავედით ფეხით. გზაში რაღააცეებს მეუბნებოდა და მაცინებდა. ძალიან საყვარელია.
