გადავწყვიტე სკოლაშიც აღარ მევლო ცოტახნით, ჩემ თავში ბევრი რამის შეცვლა მინდოდა, კონკრეტულად კი, აღარ მინდოდა ასეთი სათნო გოგო ვყოფილიყავი ახლა უკვე ტრენდული bad bitch ის სახელი მინდოდა მქონოდა, მართალია ეს ადვილი არ იქნებოდა მაგრამ ადვილად ვერაფერს მიაღწევ.
თავდაპირველად ფული მჭირდებოდა, ყველა ბანალურ ბავშვს აქვს ყულაბა და რათქმაუნდა მეც მქონდა მაგრამ დიდი ხანია რაც ის თავის მოვალეობას აღარ ასრულებდა, ფულს მააშინვე ვხარჯავდი. ყულაბა გავტეხე და საკმაოდ ფული ავიღე, ეს ცოტახანს მეყოფოდა მერე კი იმ სირს გამოვართმევდი. გამოვიცვალე და მაკიაჟი გავიკეთე, ეს ადრე არ გამომდიოდა ახლა კი ნელ-ნელა ვსწავლობ.
ფული ჩანთაში ჩავდე და წავედი, კარებიდან როგორც კი გავედი ფოტოების გადაღება დავიწყე, საუკეთესო ფოტო ამოვარჩიე და ჩემი სოციალური ქსელის ეგრეთთწოდებულ სთორიზე განვათავსე.
გადავწყვიტე თმით დამეწყო, შავი თმა ძალიან მომბეზრდა, სალომში წავედი და ვუთხარი რომ პლატინისფერი ქერა მინდოდა.
რამოდენიმე საათი სარკეში რომ ჩავიხედე ძალიან მომეწონა ჩემი თმა და თვალები, ohh god i am beautifull, ამდენი ხნის განმავლობაში ჩემთავს მხოლოდ ugly pigს ვეძახდი ახლა კი როცა ოდნავ უფრო წვრილი წელი, გამოკვეთილი საჯდომი და კარგი ფეხები მქონდა ჩემი თავი საკმაოდ მომწონდა, მაგრამ ეს არიყო სასურველი შედეგი, მე მეტი მინდოდა.
ფული გადავიხადე და წამოვედი, გზად კოსმეტიკის მაღაზიაში შევიარე და ბევრი რამ ვიყიდე. სახლში მივედი და დასვეენება გადავწყვიტე. ოთახში ავედი და სიგარეტს გავუკიდე, ლოგინის კიდეზე ჩამოვჯექი და ჩემთავს ვაკვირდებოდი მოპირდაპირე სარკეში. ახლა აღარც თორნიკე მადარდებდა და აღარც დედაჩემის ლოთობა.თავიდან ყველაფერი რთულია მაგრამ შემდეგ ეჩვევი, ბევრ რამეს შეუძლია ტკივილი გადაგატანინოს, მაგრამ ვერ დაივიწყებ წყენას. ჩემთვის მთავარი მხოლოდ ჩემი თავი იყო, მესამე ღერს გავუკიდე და თან ფიქრი განვაგრძე ჩემს მიზნებზე.
ყავის გასაკეთებლად დაბლა ჩასვლას ვაპირებდი, სიგარეტი ისევ პირში მქონდა, კიბეებზე ჩავდიოდი და დავინახე დედაჩემის წინ ვიღაც შავთმიანი ბიჭი იდგა მაგრამ კარგად ვერ გავარჩიე სახე, გზა გავაგრძელე და გიორგი იყო.. ჯანდაბა.. მივბრუნდი მაგრამ გამაჩერა.
-ანა?!
-რა?-უხეშად ვუთხარი.
-რას აკეთებ? ეს რა არის?-და ჩემ სიგარეტზე მიუთითა- ამით რის მიღეევას ცდილობ? და თმას რაღა უქენი?-ახლა დედაჩემს მიუბრუნდა და უთხრა- ბიცოლა, გასაგებია რომ ქმრის მიტოვებას განიცდი მაგრამ ეს? შენი შვილი არ გადარდებს? ნუთუ დაკარგე ადამიანობა?
ხელებგადაჯვარედინებული ვიდექი და კედელს ვეყუდებოდი, თან ირონიულად შევცქეროდი მათ ლაპარაკს და ხშირად გამეღიმებოდა კიდეც. ახლა კი ლაპარაკს აღარც ვუსმენდი და სადღაც სხვაგან დავფრინავდი.
-....ასე თუ გაგრძელდება ანას ჩემთან წავიყვან.-თქვა გიომ და ჩემკენ წამოვიდა- ანა, თქვი რამე!
-სათქმელი არაფერი მაქვს, ყველაფერს შენი თვალით ხედავ, ამ ქალს ფეხებზე კიდია ამ ოთახში ვიჯდები თუ ნარკოტიკებით გაბრუებული სადღაც ქუჩაში ვეგდები, ასერომ მეც აღარ მაინტერესებს, რატომ უნდა ვიდარდო თუ ის იმ სირს მისტირის და მას აკლავს თავს ზედ?!
-კარგი მეუნდა წავიდე, მაგრამ გთხოვ ამ საწამლავს შეეშვა და ადამიანს დაემსგავსო.
-მადლობა რომ მოვალეობა მოიხადე და მოხვედი, შეგიძლია წახვიდე სამსახურში, აღარ გაკავებ, რადგან ყოველთვის მტოვებ როცა საჭიროა, მხოლოდ შედეგს ხედავს მიზეზი კი არ გაინტერესებს და მეუბნები ადამიანს დაემსგავსეო.. როგორ დავემსგაცსო ადამიანს როცა ჩემსგარშემო ადამიანი არავინ არაა??-ხმას ავუწიე და ბოლოს ცრემლები წამომივიდა, გიორგი გაკვირვებული შემომცქეროდა, გაშეშდა, არცერთი სახის ნაკვთი არ მოძრაობდა, ეჭვიც კი შეგეპარებოდათ ქანდაკებად ხომ არ იქცაო. ვუყურებდი თვალებში და არაფერი... ისევ არაფერი...
-კარგი.-ძლივს ამოთქვა-რახაან ასეა არამგონია რამეში გჭირდებოდა.
ყურადღება არც მივაქციე და ოთახში ავედი. ლოგინზე დავწექი, ტელეფონი არ წყვეტდა მონოტონური ზარის რეკვას რონელიც ჩემს ნერვულ სისტემაზე ძალიან მოქმედებდა. არმინდოდა შემეხედა და არც ამიღია ტელეფონი, რამოდენიმე ზარის შემდეგ რეკვა შეწყდა. ჩამთვლიმა მაგრამ ესემესმა გამაღვიძა, ინსტაგრამის ესემესის ხმა იყო. ტელეფონი ხელში ავიღე და ვნახე რომ ვიღაც ბიჭს ჩემს story ზე 🔥 ემოცია გამოუხატავს. პროფილზე გადავედი და ცუდი ბიჭი არიყო თუმცა ახლა სხვა დრამის თავი ნამდვილად აღარმქონდა. ტელეფონი გვერდზე დავდე და დაძინება გადავწყვიტე.
ვიცი, ვიცი, რომ ბევრი დამაგვიანდა და ბოდიშით მაგრამ რახან ახლა დასვენებებია და კარანტინში ვარ ვეცდები ხშირად დავდო ახალ-ახალი თავები. 💖
