Shadows : The Beginning

Η επόμενη μέρα...

Νεφέλης pov

Ξυπνησα από κάτι δυνατούς ηχους που μοιάζανε με σπασίματα...σήκωσα με όση δύναμη είχα το κεφάλι μου προς το παράθυρο και είδα το φως ... Είναι πρωί... πονάω σε όλο μου το σώμα και δεν μπορώ να κουνηθώ...
Δειλά δειλά προσπαθω να κουνησω το ένα μου πόδι αλλά αρνείται να υπακούσει στην εντολή μου...
Θεέ μου πονάω.... δε θα το βάλω κάτω.. πιάνω το σιδερένιο προσκέφαλο του κρεβατιού και καταφέρνω να ανασηκωθω ... παίρνω μια ανάσα και κατεβάζω το ένα μου πόδι από το κρεβάτι...
Έλα κορίτσι μου μπορείς ...
κατεβάζω και το αλλο και κάθομαι να πάρω ανάσα... κοιταω γυρω μου και βλεπω το σκισμένο μαυρο φορεμα ... το παιρνω το τυλιγω γυρω μου και  κανω εναν κομπο για να μην πεσει ...κρατιέμαι από το σίδερο και σηκώνομαι με τα χίλια ζόρια ..κάνω ένα βήμα αλλά πέφτω κάτω... κάθομαι στα γόνατα..
Δεν μπορώ να πιστέψω πως μπόρεσε και μου το έκανε αυτό...
Γιατί?  Γιατί?!! φωναζω ... πιάνω τα μαλλιά μου και τα τραβάω για να νιώσω κάπου αλλού πόνο εκτός από την περιοχή μου αλλά ματαιος κόπος ...

βρίσκω κουράγιο και με χίλια ζόρια ξαναπροσπαθω να σηκωθώ... Αυτή τη φορά τα καταφέρνω.. κάνω μικρά  βήματα και ειμαι σίγουρη πως μοιάζω με μωρό που μαθαίνει να περπατάει...

Από κάτω ακούω φωνές, αντικείμενα να σπάνε... Καποιος φωνάζει... φτάνω με ρυθμούς χελώνας στη πόρτα , χθες το τέρας έφυγε αλλά δεν άκουσα το κλειδί να κλειδώνει... Ίσως αυτή είναι η ευκαιρία μου ...

Ακουμπάω το χέρι μου στο χερούλι και καταλαβαίνω πως τρέμω σαν το ψάρι.. με δυσκολία κατεβαζω το χερούλι και η πόρτα ανοίγει... ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΎΩ... βγαίνω αργά στο διάδρομο και οι ήχοι γίνονται εντονότεροι.. Για μια στιγμή δεν ξέρω γιατί αλλα κοίταξα τον εαυτό μου ... ξεραμένα αίματα στα μπούτια μου ... μελανιές στα πόδια και στα χέρια... Μια γραμμή αίματος υπάρχει ανάμεσα  στο στήθος... 
Ακουμπάω τα χέρια μου στον τοίχο για να μην πέσω και ξεκινάω να κάνω βήματα προς την σκάλα...
φτάνω και το θέαμα με σοκάρει....

Όλο το σπίτι σχεδόν κατεστραμμένο... Ένας αγριεμένος Καλεμπ πηγαινοέρχεται με ένα μπουκάλι στο χέρι και σπάει ότι δεν είναι ήδη σπασμένο..  Στο πάτωμα υπάρχουν παντού γυαλιά αλλά δεν φαίνεται να τον ενοχλεί.. περπατάει πάνω τους σαν να μην υπάρχουν...
"Είναι μεθυσμένος.... αν με δει θα με σκοτώσει.." ψιθυρίζω στον εαυτό μου και βάζω απότομα το χέρι στο στόμα μου για να μη με ακούσει  αλλά μάλλον είναι αργά... Σταματάει...Γυριζει...Δεν λεει τίποτα, μόνο με κοιτάει ... Πετάει με δύναμη το μπουκάλι στον τοίχο και σπάει,με αστραπιαία ταχύτητα έχει έρθει στο τέλος της σκάλας, στην κατάσταση μου δεν μπορώ να τρέξω και παγώνω... Τι θα κάνω θεέ μου ?