Shadows : The Beginning

φόβος 🔞

Κεφάλαιο με σκληρές σκηνές...

Νεφέλης pov

Έχουν περάσει δύο μέρες... Δεν έχω δει κανέναν τους κοιμαμαι και ξυπνάω στο ίδιο μέρος χωρίς δύναμη και χωρίς ψυχή... το μόνο που αλλαζει στο δωμάτιο είναι εκείνος ο δίσκος με το φαγητό πάνω στο γραφείο...
ΤΑ γυαλιά από το πιατο που έσπασα 2 μέρες πριν κάποιος να μάζεψε μάλλον την ώρα που κοιμόμουν...
Δεν καταλαβαίνω πως  μπαίνουν μέσα και δεν ξυπνάω...
Δεν καταλαβαίνω τι έκανα και με κράτανε εδώ μέσα
Αυτές τις δυο μέρες έχω κλαψει τόσο πολύ που πλέον δεν νομίζω πως υπάρχουν αλλά δάκρυα.. Η μαμά μου άραγε ανησυχεί?  οι φίλες μου ? κανένας πια δεν με έχει ψάξει?  κι εκείνος ο Ντομινίκ με άφησε εδώ με τη λέξη" περίμενε " .. να περιμένω τι ? να πεθάνω? Δεν αντέχω άλλο τι θέλουν από μένα?  δυο μέρες πριν ήμουν το πιο χαρούμενο κορίτσι...Και κοιτάξτε με τώρα... φοράω τα ίδια ρούχα κουλουριασμενη σε αυτό το κρεβάτι στην ίδια στάση χάνοντας τον εαυτό μου στις σκέψεις μου ...

παίρνω την απόφαση να σηκωθώ, πηγαίνω προς το μπάνιο να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου ... ανοίγω τη πόρτα και βλέπω τη μπανιέρα
"βρε λες να κάνω μπάνιο?  σιγά μην εχει ζεστό νερό..." σκέφτομαι και πλησιάζω τη μπανιέρα.. ανοίγω το νερό και προς μεγάλη μου έκπληξη αρχίζει να ζεσταίνεται... αισθάνομαι όμορφα στη σκέψη και μονο του νερού να κυλάει πάνω μου ... βάζω την τάπα στη μπανιέρα κοιτάω επάνω και βλέπω το αφρόλουτρο χωρις δευτερη σκεψη το παίρνω και Ρίχνω λίγο μέσα στο νερό που γεμίζει... βγάζω δειλά δειλά τα ρούχα μου τα τοποθετώ επάνω κλειστή λεκάνη και βυθιζω σιγά-σιγά το ένα μου πόδι μέσα στο νερό... Η αίσθηση είναι απίστευτη καθώς βάζω  το αλλο πόδι μέσα και στην συνέχεια το υπόλοιπο σώμα μου που είναι ακόμα ταλαιπωρημένο και γεμάτο από τις μελανιες την ημέρα που με έσπρωξε αυτός ο ηλίθιος μαλακας κάτω... 

ξαπλώνω στη μπανιέρα και για 2 λεπτά ξεχνάω τα πάντα, που βρίσκομαι, γιατί, τη μαμά μου , τις φίλες μου , μα το μόνο που υπάρχει και ζει μέσα στο μυαλό μου είναι εκείνος... μπορώ να νιώσω την ανάσα του στο λαιμό μου και τον πόνο που ένιωσα σαν να το ζω τώρα...

Ξαφνικά ακούω την πόρτα να ξεκλειδώνει.. Η πόρτα του μπάνιου ευτυχώς είναι κλειστή κι ετσι δε με βλέπει κανείς.. αναπιδαω τρομαγμένη μέσα στη μπανιέρα καθώς ακούω βήματα μέσα στο δωμάτιο, βγαίνω και τυλιγομαι με μια πετσέτα που υπάρχει και κάθομαι ήσυχη πίσω από τη πόρτα του μπάνιου κρατώντας το χερούλι έτσι ώστε αν έρθει κάνεις να προσπαθήσω να το έχω κόντρα για να μην ανοίξει την πόρτα...
ΤΑ βήματα σταματάνε για λίγο... ακούω τον ήχο της πόρτας του δωματίου  να ανοιγει και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή... Μετά αυτός που μπήκε πριν βγήκε και ξανακλειδωσε ... βγάζω έναν αναστεναγμό και αφήνω το χερούλι κοιτώντας τα χέρια μου που είχαν γίνει κόκκινα έτσι όπως το κρατούσα σφιχτά...