Shadows : The Beginning

2 χρόνια μετά....

Νεφέλης pov

Νεφέλη:" Ρε Τζέιμς... σου είπα τα μπλε μπαίνουν επάνω και τα κόκκινα κάτω...!!!!" πφφφ αυτό το παιδί δεν ακούει ποτέ , πάλι καλά που είναι ο Λιο εδώ και του δίνει καμία φάπα που κ που ...  Έχω τρομερό άγχος για σήμερα... Για την ηλικια μου ειναι σπανιο τα εργα σου να μπαίνουν σε εκθεση .... ποιος θα εμπιστευτεί μια κοπελα 20 χρονων ... Είναι η πρώτη μου έκθεση και θέλω όλα να είναι τέλεια..!!!

Τζέιμς :" Σιγά ρε Λάκη μου  ... Τώρα θα τα αλλάξω κουλαρε λιγάκι.." μου λέει και παθαίνω στα γέλια... μου χει βγάλει αυτό το ηλίθιο παρατσούκλι Νεφελακη-Λάκη  και κάθε φορά που με λέει έτσι σκάω στα γέλια...

Λιο:" Νεφέληηηη να του δώσω? " λεει ο Λιο και γελάω...

Νεφέλη:" Όχι ρε κρίμα είναι... σε λίγο έρχονται και τα παιδιά αν δεν συμμορφωθεί ως τότε θα του την πέσουμε όλοι μαζί Αντε άντε πρέπει να τελειώσουμε   "λέω και χαχανιζω Γυρνάω και κοιτάζω έξω από το παράθυρο της αίθουσας, τον ουρανό, ο καιρός είναι βροχερός σήμερα κι ας είναι καλόκαιρι...

Εχουν περάσει δύο χρόνια... Δύο ολόκληρα χρόνια από εκείνη την μέρα ... είχα κλείστει τόσο πολύ στον εαυτό μου και δεν άφηνα κανέναν να πλησιασει.. και Ο καημένος μου ο Ντομ κάθε μέρα προσπαθούσε... Μια μέρα το αποφάσισα.. έπρεπε να αλλάξει όλο αυτό , θυμήθηκα τα δίδυμα που μου ειχανε πάρει δώρο ένα λευκό καμβά " Αυτό για να ζωγραφίζεις το θυμό σου " μου ειχανε πει .. Τότε το είχα βάλει σε μια γωνιά του δωματίου χωρίς να σκεφτώ καν πως σήμερα αυτός ο καμβάς θα ηταν το εισιτήριο στην ευτυχία μου ... θυμάμαι πως τον είχα πάρει ένα βράδυ και βγήκα στο κήπο..  Χωρίς πολύ προσπάθεια ζωγράφισα την ψυχή μου ... Ο καιρός περνούσε και ζωγράφιζα κάθε μέρα...

ξεκίνησα να βγαίνω από το δωμάτιο.. έβλεπα ταινίες με τα παιδιά.. Τους κορόιδευα όταν πήγαιναν να τραφούν..γελαω οταν θυμάμαι την έκφραση του Τζον όταν τον είπα αιμορουφηχτρα.... Δεν με πείραζε πλέον το είχα συνηθίσει  και τους έβαλα να μου υποσχεθούν πως από δω και πέρα ΜΟΝΟ φιάλες... τα δίδυμα έφεραν μια μικρή αντίρρηση αλλά έτσι όπως γίναμε όλοι πλέον δεν μπόρεσαν να κάνουν κ αλλιώς...

Αποφασίσαμε να μείνουμε στο ίδιο σπίτι κι εγώ σιγά σιγά ξεκίνησα να βγαίνω και πάλι στην πόλη ενώ με παρουσίαζαν σαν φίλη που ήρθε από το εξωτερικό..

Στην αρχή μου ήταν τρομερά δύσκολο άνθρωποι που ήξερα τόσα χρόνια να μην με αναγνωρίζουν... Όχι πως τους είχα ανάγκη.. Μόνο τα κορίτσια και την μάνα μου ήθελα να δω .. Όμως ο Ντομ μου είπε πως όταν η μαμά ήταν Θεσσαλονίκη στείλανε τον Τζέιμς για να την φέρει εδώ έτσι ώστε να σβήσουν και την δικιά της μνήμη αλλά έμαθε πως έπαθε ανακοπή όταν μιλούσε στη γιαγιά μου ... να πω την αλήθεια δεν στεναχωριέμαι.. έχασε τα πάντα αυτή η γυναίκα και θα έχανε και μένα και ξέρω πως από εκεί πάνω πάντα θα με προσέχει.. Ίσως ειναι καλύτερα για εκείνη... δεν παυω να την αγαπαω οσο τιποτα και να λατρευω φυσικα ...  ηταν προτυπο γυναικας και παντα θα ειναι ....
τα κορίτσια... Μαντέψτε!!!