Love You Through Blood and Time (Editing)

Kabanata 9

Hindi na dumating pa ang tatlo naming natitirang subject teachers matapos ang recess. The school held an urgent meeting. Pinauuwi na rin ang mga estudyante ng mas maaga. Nilubayan na rin ako ng dalawang lalaking 'yon.

Nasa quadrangle na ako palabas nang may makasalubong akong teacher. Binati ko ito nang mapagtantong siya ang homeroom adviser namin. Ngunit, sana hindi ko na ginawa. ''Kia, pasuyo naman ako nitong mga libro. '' nakangiti niyang pakiusap.

Kinuha ko na lamang ang limang libro at tumango. Pinapabalik sa akin ang mga ito sa library. Napabuntong-hininga ako nang makaalis na siya.

Napatingin ako sa building na kung saan naroroon ang library. Naalala ko ang unang punta ko dito. How I felt pain and happy at the same time. Hindi na ako muling tumapak dito nang makabalik ako sa paaralan at wala na sana akong balak hanggang matapos ang school year. But now, I had no choice.

Walang masyadong estudyante sa building na ito dahil puro subject faculty ang naririto. May mga iilan lang akong nakakasalubong sa hallway sa unang palapag. The library was located at the second floor. How I wish now to have someone I know here to do the task for me.

Napatigil ako sa paghakbang nang nasa ikalawang palapag na ako. Pinagmasdan ko muna ito. Wala namang kakaiba rito. It was just a typical school hallway. You're just being paranoid, Kia.

I heaved a breath. Pinagpatuloy ko ang paglalakad hanggang makarating sa tapat ng glass door ng library. Napahinto ako. Kita mula sa salaming pintuan ang loob ng silid-aklatan. It was dimly lit except for the reading's area which was lighted very well. May makalumang interior ang loob ng library. Aesthetic.

Hinawakan ng isa kong nanlalamig na kamay ang pintuan. Deciding whether to continue going in or not. No going back, Kia. Tuluyan kong itinulak pabukas ang glass door. Hindi ko pa man nasasarado ang pintuan, sinalubong na ako ng halu-halong pakiramdam. Sorrow, pain, familiarity. Tuluyan akong nakapasok sa loob ng library. Everything was a déjà vu.

Lalong nanlamig ang aking katawan. Alam kong hindi dahil sa dalawang air con na naririto. There was something with this library. Something nostalgic, heart clenching.

I was moved out of my trance when I heard a voice. ''Anong kailangan mo, hija?''sabi ng isang matandang lalakeng boses. Napalingon ako sa librarian's desk. Isang normal na librarian. Tipikal na may edad at may salamin. But not strict like others. He had a calmed face and weak smile.

''Ibabalik ko po ang mga ito.'' Tukoy ko sa mga librong hawak ko.

Lumapit ako sa kaniya upang maibigay ang mga libro. Inayos niya ang kaniyang salamin sa mata. Natigilan siya nang mas makita ako sa malapitan. Like he just saw a ghost. Tulad ng reaksyon ng aking mga kaklase nung unang araw.

''Ano pong problema?'' Hindi ko mapigilang maitanong. Napayuko siya na tila ayaw akong tignan. Umiling siya at tinignan na lamang ang librong dala ko. Sinabi niya sa akin kung saang shelf ko dapat ito ilagay.

Pagkatalikod ko upang pumunta sa kalalagyan ng libro ay narinig ko siyang nagsalita. ''Minumulto na ba ako o talagang kamukha niya lang?'' He muttered to his self.

Kamukha? 'Yon marahil ang dahilan kung bakit ilag sa akin ang mga kaklase ko. Sumalubong sa akin ang amoy ng mga libro nang makarating ako sa mga shelves. I can't help to sniffed the air as if inhaling the books' smell. It was like a coffee's aroma for me. It comforts me.

Pumunta ako sa pinakadulong shelf. Inilagay ko rito ang mga librong hawak ko. This area looks really old than the reading area. The shelves were made of ancient wood. Tila talagang lumuma ito sa paglipas ng panahon. The whole library had capiz windows. The tables and chairs were also made out of wood. Just barnished to cover its old age.

Pumunta ako sa isang shelf na kaharap lamang ng pinaglagyan ko. Lahat ng librong naririto ay luma. Hindi mo pa masasabing libro ang mga ito dahil papel rin ang cover nito. They're just like papers tied into one. Nanginginig ang aking mga kamay. Kumuha ako ng isa para tignan. All felt like I'm reminiscing memories deep down my mind.

The book felt cozy in my hands. The pages were already crisped from old age. Pages were brownish, blemished with marks of past. Hindi na rin mabasa ang mga sulat. The ink were all faded into black unrecognizable strokes. There was no title in its cover.

Nasapo ko ang aking ulo. I felt dizzy. Blurry pictures were moving inside my head very fast. Hindi ko maintindihan ang mga ito dahil natatabunan sila ng isa't isa. It's like my own memories but they aren't. Kasingluma ito ng mga librong naririto. Napapikit ako. My head is pulsating with pain. Nabagsak ko ang librong hawak ko. Napahawak ako sa shelf bilang suporta. Nanghihina ang mga tuhod ko.

I can see a lady in an ancient European dress from those hazy pictures in my mind. Hindi ko man masyadong maaninag ang mukha nito, I know it was me. Pinalo-palo ko ang aking ulo. As if to stop the sceneries from coming. Hindi ko maalalang may nangyari sa aking ganito. I wasn't familiar with the scenes yet they felt nostalgic to me. Like bringing something from the past.

Napatigil ako sa pagpalo ng aking ulo. I was breathing heavily. I recognized some faces in the strip of pictures in my mind. Azkie and Earl. They also look ancient. From what they were wearing and posture. But their looks hadn't change. Still with their grayish brown eyes, white complexion and hair.

The clips stopped. I opened my eyes, gasping for air as if I just surfaced from deep water. Napahawak ako sa aking dibdib. This was the first time it happened to me. Napatayo ako nang maayos. Dinampot ko ang librong nabagsak ko. I turned to the last page. There was something written that was still comprehensible.

I touched the words with my index finger as though I'm feeling its stroke under my skin. 1894. Marcialita.

***