Love You Through Blood and Time (Editing)

Kabanata 4

I yawned for the nth time this morning. Hindi ko mapigilan ang aking antok dahil tatlong oras lamang ang naging aking tulog. The class schedule here is a torture for students like me. 6 in the morning ang umpisa ng klase

.

Hindi ko na alintana ang ingay ng cafeteria na kung saan ako naroroon. I lazily forked my carbonara. I already ate two servings of lasagna. Ito ang kagandahan sa isang private school, the food they offer in the cafeteria.

Binitawan ko na ang hawak kong tinidor at ipinatong ang aking ulo sa mesa. Maybe, I can sleep here even just for some minutes. Wala naman akong ka-share sa mesa. I am all alone.

Mas mabuti ng dito matulog kaysa sa klase tulad kanina. Napagalitan agad ako first day ko pa lang. Baka mabigyan na ako ng detention kapag inulit ko pa. The worst, makarating pa sa tenga ni Daddy.

I was in the verge of taking a nap when all of a sudden, the surrounding became too quiet. Much better for me taking a nap.

After some moment, nakarinig ako ng hagikhikan at bulungan. Habang mas tumatagal, lumalakas ang kanilang bulungan. I covered my ears with my both hands. They are like bees. Mas okay na ang natural na ingay kanina.

Napabalikwas ako sa aking pagkakatungo when I felt hands removing mine from covering my ears. Bumungad sa akin ang mukha ng lalaking may mapupungay na mata at laging nakangisi.

Napakunot ako ng noo sa aking nakita. Why is he here? Napatingin ako sa dalawang kamay ko na kapwa hawak niya. Mabilis kong binawi ang aking mga kamay mula sa kaniya na tila napaso.

But, he held my hands more tighter. And kissed them like I'm a princess. I cringed at what he did. Pinakawalan na rin niya sa wakas ang aking mga kamay.

''What are you doing here?''sabi ko nang nakakunot pa rin ang aking noo.

''I'm studying here.''nakapamulsang sagot niya na tila ito ang pinaka-obvious na bagay sa mundo.

Inilayo ko ang aking tingin mula sa kaniya. Ngunit, sana hindi ko na ginawa. I can see girls whispering about what they are seeing. They were obviously gossiping about me. That is one of the things I hated the most. Kaya nga ako umalis sa dati kong paaralan. I just wanted to live a normal student life. But with this man being here, I think it will be impossible for me.

Napabalik ang aking tingin nang maramdaman kong umupo siya sa kaharap kong upuan. Pumangulumbaba siya at sinimulan na namang pagkatitigan ako habang nakangisi.

Dahil hindi ko kayang tagalan ang presensya niya, tumayo na ako sa aking pagkakaupo at naghandang umalis. I would prefer to stay in our classroom than to be with him.

Agad namang tumayo ang lalaking laging nakangisi na parang aso. '' Hey! How about your carbonara?''

Sumagot ako nang hindi lumilingon.'' Kung gusto mo, kainin mo.''

Hindi pa ako nakakaisang hakbang ay agad niyang naharangan ang aking dadaanan. He's too fast.

Awtomatikong napaurong ang aking mukha nang ilapit niya ang sa kaniya.'' Sigurado ka? That would be an indirect kiss.''

Nagbulungan na naman ang mga babaeng naririto sa cafeteria. They are like paparazzis waiting for hot news.

Walang ganang inangat ko ang aking tingin dahil mas matangkad siya sa akin. Kung gusto niya akong asarin, then I would not give him the statisfaction he wants.

''Move.''walang buhay kong sabi.

Ngunit imbes na sumunod sa aking sinabi,ngumisi lamang siya. He's testing my patience.

I moved sideways para makadaan na ngunit hinaharangan niya kung saan man ako tutungo. We were like playing patintero.

I pushed him hard on his chest but he wouldn't barge with my effort. He put all his strength in rooting for his spot.

I used my knees to attack him in his weakest spot now, the back of his knees. Just with my one move, napahawak siya sa kaniyang tuhod. He didn't expected my move.

Umalis ako nang hawak-hawak niya ang kaniyang tuhod dahil sa sakit. He couldn't even stand properly. Napangiti ako. I won.

Bago ako makalabas ng tuluyan sa cafeteria ay narinig ko siyang sumigaw. ''By the way, I'm Earl!''

May pangalan pala ang palangising aso. Napailing na lang ako sa aking naisip.

-----

3 hours passed by na para bang walang nangyari. Puro activities lang naman ang pinagawa ngayon dahil katatapos lang ng exam week.

I am currently sitting at the end of the hallway where you can see the whole parking lot, waiting for my driver na ipinadala ni Daddy dahil naka-leave si Mang Homer. I missed him somehow. Five days still to go.

I checked my schedule on my phone while waiting for my driver. 1:00 pm-7:00 p.m. pala ang class hours ng inenrollan kong public school. I still have one hour to rest.

Ngunit, nalaro ko na lahat ng apps sa aking cellphone ay hindi pa rin dumadating si Manong driver. I am currently now listing things in my To Do list. Tumayo ako at sumandal sa malapit na pader.

Only 30 minutes were left before the class starts in the other school I enrolled in. Naiinip na ako. I tapped my foot many times.

I felt a presence standing in front of me just right after a second. I can see a good pair of shoes. Bumungad sa akin ang mukha ng isang lalaking nakakunot ang noo pagkaangat ko ng aking tingin. He's the guy just the other day earlier.

''Who are you?''sabi nito.

Napakunot na rin ang aking noo dahil sa walang kamatayang tanong niyang 'yan. Parang yun lang ba ang kayang lumabas sa kaniyang bibig.

''I must be the one asking who you are. You're the one appearing out of the blue. '' sagot ko kaparehas ng tonong ginamit niya. A monotone one.

Magsasalita na sana siya nang may biglang sumigaw sa 'di kalayuan. The irritating voice was familiar.

''Azkie! Anong ginagawa mo rito?''

Mabilis na nakalapit sa amin ang taong sumigaw. It confirmed my guess. It's Earl, the smiling dog.

Hindi siya sinagot ng lalaking nasa harapan ko. Sandali lamang siya nitong tinignan at ibinalik sa akin ang tingin. Magsasalita na muli sana siya nang matigil ulit siya dahil kay Earl.

''Oh, kilala mo na siya, Azkie?''tanong ni Earl kasama ang kaniyang ngisi.

Then, this guy in front of me must be Azkie. Tunog askal. Another dog.

This Azkie guy messed his hair out of irritation. Hindi siya makasingit sa kapwa niya aso.

Aalis na sana siya ng tuluyan nang parang may nakalimutan. He looked at me intently. This time, napansin ko na ang kaniyang mga matang may pagkakatulad kay Earl. They were both grayish brown but his was drawing you deeper in his orbs. They are not hypnotizing like Earl's but instead they are like making you fall into a comfortable slumber.

Napabalik lang ako sa wisyo nang magsalita siya. ''I will not lose this chance. You will be mine.''

With that, he walked away.

****

A/N

Let me know if you're reading this. Maybe, that would energized me to keep updating. Wahahahaha. Love lots from to you.