Love You Through Blood and Time (Editing)

Kabanata 2

Ikalawa.

I slapped my forehead for the nth time today after waking up. Bakit ko ba ginawa ang bagay na iyon? Linggo na ngayon at hindi na ako pwedeng magback-out. The school's office is already close, taking its day off.

Tumayo ulit ako sa pagkakaupo sa aking kama. At, naglakad nang paikot-ikot sa kwarto habang sinasabunutan naman ngayon nang mahina ang aking buhok.

Teka. Bigla akong tumigil sa aking paglalakad and stared at the blank, white wall of my room.

''Di ba ako naman ang may gustong mag-aral sa public school? Eh, bakit ako nagagalit sa sarili ko? '' sabi ko na parang kinakausap ang pader na akala mo ay sasagot sa akin. Maybe,  that's much better. I'm going crazy. Wala akong makausap.

Bumaba na ako at tumungo sa kusina. It is so eerily quiet down here. May nakita akong nakaluto nang almusal sa dining area. Pumunta na ako doon upang kumain na sana. Kaso, I noticed a letter taped on the food cover.

Napabuntong-hininga na lamang ako sa aking nabasa na mula pala kay Mang Homer. It says that he had an emergency in their family and didn't bother to wake me up. He'll come back after a week. Sabi niya he'll also bring me some companion in his absence.

Siguraduhin niya lang na matino ang mga magiging companion ko. Kundi, mawawala na talaga ako sa katinuan.

The house's silence is slowly getting on my nerves. Pakiramdam ko may mga matang nakatingin sa akin. Nahihirapan tuloy akong kumain.

I'm in the middle of eating, when I hear some footsteps going towards me. Mahina lang ito na para bang maliit ang mga paa. Suddenly, it stopped. Nanigas ako nang parang may sumaging mabalahibo sa aking mga lower legs na natatakpan ng table mantle. Hindi na ito naulit pa kaya bumalik na ako sa aking pagkain.

Pero, hindi pa ako nakakadalawang subo ay mayroon namang parang kumalmot sa akin ng mahina. My heart thumps so loud and quick because of fear. I can not take this. Kailangan ko ng tumayo sa aking kinauupuan. Baka hindi sa kabaliwan ako mamatay kundi sa sobrang pagkatakot.

I counted up to three in my mind and bolted to the door. Bubuksan ko na sana ito nang bigla akong natumba dahil may dumagan sa likuran ko at dinilaan ang mga braso ko.

Handa ko na sanang suntok-suntokin ang gumawa sa akin nito. Ngunit, may narinig akong tumahol sa likuran ko at nag-meow nang malambing. Tumayo ako sa aking pagkakatumba at humarap sa pinanggalingan ko.

'' Chang! Chinny! '' I screamed. Niyakap-yakap ko nang mahigpit ang dalawa kong alaga. Si Chang na Siberian Husky at si Chinny na Persian cat. Parehas silang may mala-abo at puting balahibo. Parehas rin silang may blue eyes. Yan ang dahilan kung bakit ko sila binili sa isang pet shop dahil para silang kambal.

Siguro sila ang sinasabing companions ni Mang Homer. Apat na taon ko na silang alaga.

----

I decided to jog around this subdivision with Chang. This place makes your mind at peace. Unlike in the city, noise eats my sanity.

Tumitindi na ang sikat ng araw. I looked at my watch and it's already 9 a.m. I should go back home now.

A bell rang not far away from me. One thing crossed my mind. Ice cream. Dali-dali akong pumunta sa pinagmulan ng tunog na patungo na rin sa bahay. Chang tailing behind me.

I ordered two cones dahil sa sobrang init. Manong slowly scooped the ice cream into the cones. Lalong nanuyo ang lalamunan ko dahil sa bagal ng kilos ni Manong sorbetero. I can't blame him. Sa katunayan, he's already too old for this kind of job.

Manong smiled at me. ''Pasensya na,ne, kung matagal ah. Tumatanda na kasi.''

I returned his smile and nod. Shaking of his hands was already evident. I offered my help but he refused. Wala akong nagawa kundi maghintay.

I tapped my right foot three times on the ground. A habit of mine especially when waiting. Chang growled beside me. Siguro natatakam na rin siya sa ice cream. He's a husky, supposed to be in a cold place.

Natapos na rin ni Manong ang dalawang apa. Pagkaabot nito ay agad akong kumain upang mapawi ang init at nagbayad na. Chang still didn't stop growling.

I moved a step backward para magsimula ng maglakad pabalik ng bahay. But, naramdaman kong may naapakan akong parang paa. Definitely not Chang's.

Pagkalingon ko, sumalubong sa akin ang isang katawan ng lalaki. Hindi ko siya naramdamang dumating. I can't see his face as he is a head taller than me and he is looking down. Mas mabuting sabihing nakatitig siya ng masama sa paa kong nakaapak sa sapatos niya.

I quickly removed my foot stepping on his. He slowly lifted his gaze at muntik na kong mapangiwi. His perfect eyebrows are meeting at the middle. His eyes are like staring at you deep down your soul. It is giving me creeps.

''So--sorry.'' I can't help to stutter.

Binuhat ko na lang si Chang at nagmadali nang umalis patungo sa bahay. Buti na lang ay malapit na ito.

Nasa tapat na ako ng bahay nang may humawak sa kaliwa kong balikat. My knees softened just with that simple touch. Napahawak ako sa gate bilang suporta.

I slowly turned around and swallowed an invisible lump in my throat.

Nakakunot pa rin ang noo niya at salubong ang kilay. But, confusion is now already written all over his face instead of irritation just like a moment earlier.

With his hard voice, he asked emphasizing every word. ''Who.are.you?''

****
A/N

Let me know your opinions at the comment section or you can just message me. (If there's someone reading this. Hahahaha.) Still, love lots. :3