Mr. gay

Hoofdstuk 9-Gebroken

"Toen zei hij dat ik beter iets anders zou gaan doen aangezien de vakken die ik nodig heb voor die richting niet zo goed zijn. Ik moet iets zoeken dat beter bij me past,"zeg ik aan mijn moeder. Haar buik is erg bol ten teken dat ze hoogzwanger is. De gedachte dat zij en Luke... Eeeeeew nee, daar mag ik echt niet aan denken. Dat is te afschuwelijk voor woorden.

"Knorretje, je kan die richting heus wel aan. Je bent er slim genoeg voor en ik zal je zo goed mogelijk helpen,"zegt ze terwijl ik nog even kreun door mijn bijnaam. Ik ben nu 15 dus je kan best begrijpen dat ik liever bij mijn voornaam word genoemd. Ik glimlach breed als ik droom over hoe mijn moeder in de avond bij mij komt en me helpt met het opvragen van de les of mijn taak verbetert. Ik ben niet bepaald iemand die goed kan studeren. Dat is voor mij veel te veel werk. Uren achter je bureau zitten en een les geschiedenis erin krijgen is echt een hel. Over een lesje met een stuk of 6 data en wat uitleg erbij doe ik zeker twee uur van mijn tijd en iemand anders heeft dat in drie kwartier gefixt. Wat ik nu wel nog niet weet, is dat mijn moeder nooit in de avond naar me toe zal komen. Alles ga ik alleen moeten doen en Luke zal me al helemaal geen aandacht schenken. Het is net alsof ik een schilderij ben dat mijn moeder graag ziet, maar hij niet. Hij hangt het ergens in huis en kijkt er verder niet meer naar. Mijn moeder kijkt er af en toe nog eens naar, maar wordt dan gestoord door een huilende uk of dat monster waar ze nu met samenwoont. Waarom koos ze hem als er nog zoveel leukere mannen op aarde zijn? Ik haat Luke. Niets in me zegt me dat ik eens naar hem toe moet gaan en hem vragen om me te helpen. Al van in het begin heb ik nooit aandacht gekregen, zelfs niet de eerste keer dat ik hem ontmoette. Eenmaal aan tafel praatte hij honderduit tegen mijn moeder. Het ergste was  nog dat hij me nooit een blik waardig gunde. Als ik mijn moeder was, had ik niet voor hem gekozen. Hoe leuk ik hem ook vind, hij moet mijn kind erbij nemen.

"Knorretje, wil je ee...... AAAAAAAAUUUUUW!!!"schreeuwt mijn moeder uit. Angstig kijk ik haar aan. Ik heb haar niet aangeraakt. Wanneer ik iets vochtigs tussen haar benen zie, weet ik genoeg. Haar water, of whatever, is dus gebroken. Ik sta op en ren weg opzoek naar Luke. Met een harde knal loop ik tegen hem. Een paar vurige ogen staren me aan.

"Wat heb je met je moeder gedaan?"vraagt hij sissend. Ik slik en knipper even met mijn ogen.

"Niets! Haar w..."maar hij onderbreekt me en duwt me ruw aan de kant. Met stevige passen gaat hij naar mijn moeder en helpt haar overeind. Ik wrijf even over mijn arm die nu al bonst van de duw. Dat was trouwens het moment dat ik echt geen moeite meer wou doen voor Luke. Ik had mezelf toen voor genomen om nog amper contact te maken met hem. Wat uiteindelijk best goed gelukt is. Luke helpt mijn moeder naar de auto en rent terug naar de voordeur die hij met een smak voor me dichtgooit.

"Wacht!!! Ik wil mee!!"schreeuw ik als ik de klik hoor  van de voordeur. Ik rammel aan de klink, maar het heeft geen nut. De deur is al op slot. Woest ren ik naar mijn moeder haar kamer en gooi alle spullen van Luke door de kamer heen. Een lijstje met een foto van mij en mijn moeder staat op mijn moeders nachtkastje. Ik grijp het fotolijstje en knal het tegen de muur. De kader breekt en de scherven vliegen in het rond. Snel neem ik de foto en scheur hem zodanig dat mijn moeder en ik elk op een andere helft staan. Nog iets dat gebroken is, onze band. Huilend laat ik me op het bed vallen en vertrek zo naar dromenland. Of moet ik zeggen nachtmerrieland?

Hijgend en onder het zweet schiet ik overeind. Pablo kijkt verschrikt op van een boek. Voorzichtig komt hij naar me toe. Zijn hand veegt het zweet van mijn voorhoofd weg.

"Nachtmerrie?"vraagt hij bezorgd en ik haal een schouder op. Op de klok kan ik aflezen dat het 18:47 is. Zachtjes kruip ik tegen Pablo aan. Niet goed wetend wat het nu tussen ons is. Ik weet niet of we nog vrienden zijn of toch vriendjes.

"Het was eerder een soort van herinnering. Ik droom de laatste tijd wel vaker over de erge dingen uit mijn leven,"zeg ik en met een bruuske beweging van mijn hand veeg ik een traan weg. Eén blik op Pablo en ik zie honderd emoties. Medelijden, verdriet, woede... Ik houd het niet lang meer vol en vertel hem alles dat al jaren op mijn hart ligt. De dood van mijn vader, de moeilijke peridoe erna, de ontmoeting met Luke, alle problemen met Luke... Samengevat: alles dus. In stilte luistert Pablo naar me. Zijn ogen staan de hele tijd op me gericht en verder doet hij niets. Als mijn verhaal gedaan is zucht ik diep. Het lucht best wel op dat ik het nu bij iemand kwijt kon. Opeens wordt ik geplet tussen de armen van Pablo.