Mr. gay

Hoofdstuk 13- Flashback

Flashback van Pablo

Mijn hand trilt en al snel laat ik mijn pen vallen als de woorden zijn neergeschreven. Met een doffe tik knalt de pen op de grond waardoor zich spatten inkt over de vloer verspreiden. Ik knijp mijn ogen dicht. Dit is een hel. Correctie, mijn leven is een hel. Beneden hoor ik mijn moeder hard lachen alsof ze het plezier van haar leven heeft. Dat is toch goed, zou je denken. Integendeel. Wanneer mijn moeder lacht wil dat zeggen dat ze weer eens te diep in het glaasje heeft gekeken. Wanneer ze dit niet heeft gedaan loopt ze zo depressief als weet ik veel wat rond. Een zware mannenstem weerklinkt door de ruimte. "Wat hou ik zoveel van je,"zegt de stem en ik zucht diep. Allemaal leugens. Dat mijn vader er zelfs nog intrapte. In de duistere vallen van mijn moeder. Zwakjes sta ik op en hang het papiertje met de harde woorden op aan de voorkant van mijn deur. Als mijn ouders voorbij lopen en ze tijd voor me hebben zal hun oog wel vallen op het briefje en weten ze gelijk de waarheid. Hoe moeilijk die waarheid ook zal zijn. Ik neem mijn versleten, blauw shirt en trek het aan. Daarna doe ik mijn broek uit en trek een oude training aan. De tranen spatten uiteen op het hoofdkussen. Alleen zijn deze niet van mij. Ik nestel me naast de huilende persoon en trek het deken over ons heen.

"Hoe had ik toch zo dom kunnen zijn? Je hebt het me al die tijd proberen te vertellen,"fluistert de persoon die naast me ligt. Even kijk ik op, recht in de ogen die net als die van mij zijn. Nu ja, mijn ogen zijn net als die van hem. Als die van mijn vader.

"Je kan er niets aan doen pap,"fluister ik en kruip dicht tegen hem aan. Ik zou niet weten wat ik zonder hem zou zijn. Mijn moeder kijkt niet naar me om. Enkel als ze er de tijd voor heeft.Vijf jaar geleden betrapte ik haar in de logeerkamer met een vreemde man. Een collega van haar werk, vertelde ze me. Nooit heb ik me afgevraagd wat voor werk mijn moeder deed en daar vertelde ze ook nooit iets over. Tot nu, nu vraag ik het me wel af en ik heb al zo een voorgevoel. Zeker aangezien ik haar vrijwel elke maand met minstens vier andere mannen ontdek. Dan zegt ze altijd dat het moet. Zo krijgen we extra centjes. Maanden probeerde ik mijn vader te overtuigen van wat mijn moeder deed. Eindelijk gelooft hij mij, maar deze keer ligt het bewijs beneden te rollebollen.

Zo gebeurde het. Een aantal dagen later, toen ik nog les had, ging mijn vader vroeger naar huis en maakte ruzie met mijn moeder. Opgewekt door de tien die ik had voor wiskunde vertrok ik naar huis om daar een laatste glimp van mijn vader op te vangen. Hij was vertrokken. Alleen niet naar een andere stad of een ander dorpje, maar onder de grond. Mijn vader was vermoordt en volgens de bewijzen had mijn moeder er niets let te maken. Mijn moeder huilde vaak om mijn vader. Mijn enige echte biologische vader. Ze huilde alleen niet om zijn verlies, maar wel om het geld. Hij kreeg goed betaalt voor zijn job en daardoor hadden mijn ouders een groot huis. Samen met mijn moeder werd ik uit huis gezet.

"Waar gaan we nu heen?"vraag ik angstig aan mijn moeder. Ze negeert me en loopt een plaatselijk dancepub in. Een man grijpt me stevig vast.

"Jij gaat met mij mee. Je moeder komt deze avond wel,"zegt de man die ik herken van de klanten van mijn moeder. Met tranende ogen ben ik hem toen gevolgd. Beiden heeft mijn moeder ons erin geluist. Ze is nooit terug gekomen in de avond en ook niet in de avonden erna. Ze had met de man geregeld dat ik bij hem zou verblijven samen met haar, maar dat was een list om me ergens kwijt te raken. De man kreeg het niet over zijn hart om me alleen te laten en op straat te zetten, maar toch heeft hij me de rest van mijn leven gehaat en nog meer toen hij te horen kreeg wat mijn echte geaardheid was. Hij was het begin van een heel nieuw avontuur dat nog steeds niet afgelopen is.

Ik zucht diep als ik heb gedaan met lezen in mijn dagboek. Gisteren ben ik 15 geworden, maar ik heb het niet gevierd. Ik heb niemand om het mee te vieren. Zeker niet nu ik aan mijn pleegvader heb verteld dat ik homoseksueel ben. Even streelt mijn hand de rauwe lijnen van het litteken dat hij me had bezorgd vlak na de bekenning. Hij had een kandelaar gepakt en er met alle macht op mijn gezicht mee ingehakt. Gelukkig was het op mijn wang en ben ik weten te ontkomen naar mijn kamer waar ik me twee dagen heb opgesloten, leefde op koekjes, snoep en water. Weer eens vraag ik me af hoe het zou zijn als mijn vader hier nog was. Zou mijn moeder me dan ook alleen hebben gelaten en zou mijn vader dan nog bij haar zijn? Dat zijn vragen waar ik jammer genoeg nooit een antwoord op zal krijgen. Woest sla ik de radio uit als het lievelingsliedje van mijn moeder speelt dat gaat over een of ander ritueel en stomme demonen. Zo een typisch nummer van een of andere hardrockband. Vraag me niet naar de naam, want ik wil het gewoon niet weten. Ik haat mijn moeder zo hard! Echt uit het diepste van mijn hart.

Lang geleden dat ik nog heb geschreven, maar ik heb twee vragen voor jullie.

Vraag 1: zouden jullie eens voor me willen kijken of je op alle hoofdstukken hebt gevote? Zo niet, zeker doen!

Vraag 2: hebben jullie liever dat ik vaak post, maar dan wel kleine stukjes of een keer in de maand probeer te posten, maar dan iets langere stukjes? Laat jullie mening zeker achter!!