Mr. gay

Hoofdstuk 12 - Demons

Het is geloof ik al een week geleden dat Julie verdwenen is en ook mijn moeder spoorloos is. Sinds de foto die ik kreeg van een bloederige rug is de politie volop bezig met een team om de twee op te sporen. Het is verbazend dat er zo snel opeens actie kan ondernomen worden, maar de foto van mijn moeder haar rug gaf meteen de doorslag. Wees eerlijk, als jij zo een foto kreeg , zou je er ook meteen veel haast achter steken. Die foto was ook een reden waardoor ik nu erg slecht slaap. Ik droom keer op keer van wat er gebeurt is toen ik naar die plek ging waar ik met de ontvoerder had afgesproken. Al mocht ik niet alleen gaan toch heeft de politie een back-up team gestuurd (of hoe je dat ook wilt noemen). Jack, Pablo en ik verblijven nu bij de ouders van mijn vader. Mijn echte vader natuurlijk, die van Luke haat ik bijna. Toen ik mijn grootouders vertelde over mijn geaardheid gaven ze me alle twee een dikke omhelzing. Ze vertelden me dat ze vroeger niet voor homoseksualiteit waren, maar je moet meegaan met je tijd. Laangzaam aan hebben ze het leren accepteren en nu beweren ze zelfs trots te zijn op hun kleinzoon. Genoeg daarover gepraat, ik denk dat ik maar eens ga vertellen hoe mijn afspraakje met mijn geliefde vriend de ontvoerder is gegaan. Ik durf te wedden dat iedereen op springen staat van de spanning, want ik zweer je het was nogal... Hoe zal ik het zeggen? Een belevenis...

"Ben je zeker dat het van je moeder is?"vraagt een van de agenten rustig en ik knik. Die moedervlek herken ik uit duizenden. Het is eigen aan mijn moeder dat ze zo een grote moedervlek heeft. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar op het strand herkende ik mijn moeder langs achteren altijd door haar moedervlek. 

"Ik kan het bewijzen als u wilt. Ik heb vast wel ergens een foto van haar staan,"zeg ik zachtjes en zoek alvast naar een foto, maar een van de agenten houdt me tegen. 

"Het is tijd dat we je moeder gaan zoeken lieverd. Jij gaat vanavond naar het doorgestuurde adres, maar we sturen een back-up team met je mee. Daarbij draag je onder je trui een kogelvrije vest. Waarschijnlijk krijg je je moeder en Julie nog niet terug, maar dan weten wij in ieder geval met wie we te maken hebben en wat hij of zij wilt,"zegt de andere agent, waarop Pablo en ik natuurlijk verbaasd kijken. Alle twee hadden we nooit verwacht dat ze mij zouden laten gaan, maar aan de andere kant had ik er eerlijk gezegd wel op gehoopt. Ik wil graag een deel uitmaken van de bevrijding van Julie en mijn moeder. Ik wil niet gewoon aan de kant zitten en anderen het werk laten doen. Dit gaat ten slotte om mijn dierbaren, niet om die van de politie of Pablo. Ik zucht en knik dan maar. 

"Ik denk dat hij ieder moment het adres kan doorsturen, maar wat moet ik doen als hij ziet dat ik niet alleen ben?"vraag ik zachtjes en bijt op mijn lip. Ik ben bang en erg nerveus. Wat als dit niet goed afloopt? Dan loopt het voor mijn moeder en Julie ook niet goed af. Als ik eraan ga, dan zal hij mijn geliefden sowieso wat aandoen. 

"Het komt wel goed. Dierbaren zijn er om voor te vechten,"fluistert Pablo zachtjes in mijn arm. Automatisch glimlach ik als hij dat zegt. Ik zou niet weten hoe ik dit zonder hem zou volhouden. Ik had zonder hem allang een zenuwinzinking gehad of in ieder geval iets in die richting. Hij is degene,  die me iedere keer dat ik bijna volledig doordraai, kalmeert. Door een simpele aanraking of troostende woorden zorgt hij ervoor dat ik weer helemaal tot mezelf kom. Opeens maakt mijn mobiel een  vibrerend geluidje en ik open een bericht van een onbekend nummer. Ik geef mijn mobiel onmiddellijk door aan de agenten die kijken waar het gebouw zich bevindt. Ik wacht nerveus af en luister dol van de zenuwen naar de beschrijving over hoe ik er raak.

                                                                                         °

Na een halfuurtje knerpt het grind onder mijn schoenen. Ik kijk op en zie een verlaten loods met aan de rechterkant allerlei graffiti. Precies zoals de grootste van de agenten me had vertelt. Ik voel nog eens langs mijn shirt waardoor ik de harde inhoud van mijn kogelvrije vest voel die eronder verborgen is. Ik kon hem niet over mijn shirt dragen, want dan zou het opvallen dat er meer aan de hand is. Mijn handen trillen en de haartjes in mijn nek staan overeind van angst. Toch stap ik dapper verder, wetend dat daar ergens de dader zich bevindt. Hij die mijn leven compleet zal veranderen. Ik hoor een akelig gerammel van kettingen en ook al is er geen wind. Met bonzend hard kijk ik om me heen en zie vlak naast me verroeste kettingen bewegen. Hoe kan dat? Snel stap ik verder en kijk om me heen. Ik hoor een akelig lach en zie een schaduw voorbij flitsen. Ik slik even en voel hoe de haartjes op mijn lichaam overeind gaan staan. Wat in hemelsnaam is hier aan de hand?