'It hurts to know that your happy,
Yeah it hurts that you moved on.
It's hard to hear your name
When I haven't seen you for so long.'
I'm empty. Ik ben leeg. Ik weet niet wat ik moet, alle herinneringen komen onwillig terug. Ik wil dit niet meer.. Ik kan het niet meer.
Ik kijk vanuit de vensterbank naar de oranje roze lucht. Ik hou van naar de lucht kijken, al is het in de ochtend, of s'avonds laat, het maakt me niet uit. Lucht is lucht. Sky stays Sky. Mijn 1e kind heet Skylynn, of Sky. Het gaat zo heten, welke geslacht het ook heeft. De lucht doet mij denken aan mijn moeder, zij was altijd de persoon die met mij mee ging, naar het heuveltje in het park. Dan konden we uren naar de lucht staren, vormpjes van de wolken maken, of van de sterren genieten. We voelde ons dan altijd vrij.
Het idee dat Zayn waarschijnlijk 3 straten verderop gewoon iets aan het doen is met zijn gezin, niet aan mij denkt, kills me. Ik wil hem zien, hem vergeven dat hij mij twee jaar lang in deze shit heeft lagen zitten. Maar ook weten waarom hij dat gedaan heeft. Waarom? Waarom is de vraag die ik me al twee jaar lang stel, maar nooit vindt ik het antwoord.
En ik ben bang, dat ik het antwoord ook nooit krijgen zal. En dat vreet me op van binnen. Stukje bij beetje ga ik dood. And it hurts.
Ik klap mijn teken boek open en balder er door heen. Blaadje bij blaadje zie ik steeds meer Zayn. Voel ik steeds meer tranen, komen er steeds meer herinneringen. Mijn laatste blaadje is het perfecte beeld van Zayn. Zijn kastanje bruine ogen glinsteren, zijn zwarte kuif staat een beetje schuin naar rechts, en zijn zwarte jack glimt in de zon.
Alles om Zayn heen is wazig, precies zoals mijn wereld er nu ook uit ziet. Alles kan me gestolen worden, behalve Zayn.
De geur van Zayn's aftershave ruikt naar een mengeling van kokos en amandelen en ergens kan ik ook een beetje munt ontdekken. Het ruikt heerlijk. Altijd als ik hem knuffelde, of tegen hem aanstond rook ik die geur. Nu eindelijk weer, maar dan op een andere manier.
Ik had mijn moeder beloofd om gelukkig te worden met Zayn. Zayn dacht daar blijkbaar anders over. Hij was weg. Zomaar uit mijn leven. En nu na twee jaar? Is hij er weer.
Hij kan geen vader zijn. Dat jongetje leek een jaar of 5, dan zou ik hem wel moeten kennen. Of ik was een affaire.. Dat zou Zayn nooit doen, toch?
'Puck. Je bent nu al 2 dagen op je kamer, je ligt de hele tijd te staren naar dat vervloekte plafond, je draagt zijn sweater al 2 dagen, je hebt al 2 dagen niet meer gedouched, je hele kamer stinkt, en het enige waarom je nog naar beneden komt is eten.' Schreeuwt Danique als ze mijn kamer binnenkomt.
'Ga. Weg.' Zeg ik, en er stroomt een traan over mijn wang.
'Ik.Ga.Niet.Weg' zegt Danique op zo'n zelfde toon.
'Go!' Gil ik.
'Oke! Maar jij moet of verder gaan met je leven en iets van een baantje zoeken, of niet meer op de kosten van mijn ouders leven!' Schreeuwt zij terug en gooit de deur achter haar dicht.
'Fuck!' Mompel ik en sta op uit mijn bed. De koude lucht omklemt mijn lichaam, wat mager is geworden door bijna niks te eten. Ik wankel naar Zayns koffer en pak een t-shirt er uit. Uit mijn eigen kast pak ik een ripped-skinny en mijn lage witte Allstars. Ook pak ik wat lingerie en strompel naar de douche.
'Ik ga even wandelen.' Zeg ik schor tegen Rianne. 'O. Wacht even!' Roept Rianne net voordat ik de deur wil open maken.
'Ik moest van Danique zeggen dat het haar spijt, en dat ze even afkoelen is bij Kian.' Kian is haar vriendje. Zij heeft er wel een. Ik knik, en struikel de deur uit.
