Chapter O5. Over again?
De jaren die ik met kanker heb geleefd, waren in een woord vreselijk. Mijn ouders kwamen in het ziekenhuis steeds minder langs. Niet dat ik hun nodig had, kom op, een zelfstandige gozer van eenentwintig jaar hoeft dat toch niet?
Ook mijn vrienden groep viel uit elkaar. Harry opende samen met zijn grote liefde Niall een restaurant in Engeland. Ook Louis ging de horeca in, alleen hij heeft een pannenkoekenrestaurant ergens in China. Het zou goed verkopen, zei hij, niet dat ik daar iets van geloof. Liam heeft samen met zijn vriendin, nu een enorme winkelketen.
En ik? Ik woon bij mijn oom, tante en neefje in Californië. Weg kwijnend op de foto's van mij en Puck. Ik ben een mislukkeling.
Het ergste van die kut ziekte was nog wel dat mijn haar uit viel. Je mag alles van mij afpakken, maar mijn haar? Dat is absurd!
Oke.. Dat was niet helemaal waar. Het ergste was dat ik verplaatst werd naar het ziekenhuis in Los Angeles. Ik moest Puck verlaten. Dat was het vreselijkste in mijn hele leven. Haar zien huilen, de make-up (niet dat ze veel draagt) van haar gezicht zien stromen. De luidde snikken die ik aan het eind van de straat kon horen.
En ik ben dom geweest, ja dat geef ik toe. Ik heb haar alleen gelaten, ik wilde haar geen pijn doen. Maar ik heb het ook niet handig aangepakt. Ik wilde haar niet achterlaten als ik kanker niet overleven zou. Maar ik heb het wel gedaan, en nu heb ik het verknalt.
Ik heb haar eigenlijk precies hetzelfde aangedaan, als dat ik waarschijnlijk had kunnen doen door mijn dood. Maar wat ik gedaan heb is erger. Ze heeft twee jaar in onzekerheid geleefd. Alleen maar twijfelen. Tenminste, dat is wat ik zou doen.
Ik heb Danique gesproken. Een jaar geleden. Het was ook een hele goeie vriendin van mij. Ze vertelde me dat Puck eronderdoor ging. Het was vreselijk om aan te horen. Laat staan dat ik het aan had moeten zien.
Ik vind het altijd vreselijk als ik mensen niet kan helpen. Ik voel me machteloos, iets waar ik dan ook weer niks aan kan doen. C'est Terrible.
Bij Puck was en is, dat twee maal zo vreselijk. Puck huilt met lange uithalen, en stort in. Ze zonderd zich af van de wereld, voor echt meer dan twee weken.
Maar om terug te gaan naar het heden, ik sta gewoon vakken te vullen. Net nadat ik mijn ex-vriendin gezien heb in de zeikende regen, wegrennend. Ik weet niet waar ze is, waar ze aan denkt, of wat ze doet. Maar ik moet en zal, haar vertrouwen herwinnen.
En met dat, zet ik de chocolade pasta in het rek.
Puck.
Ik kan het niet geloven. Hij had kanker. Hij heeft het overwonnen voor mij. Maar een klein gedeelte in mijn hart zegt dat ik het niet meer aan moet gaan. Niet meer dat gevecht met mezelf.
Ik wil Zayn. Maar hem nu vergeven, geeft hem de gedachte dat hij alles kan flikken. En dat is niet zo. Bij mij zitten er ook remmen. Ik heb ook gevoel. Ik kan ook doodgaan van de tranen. Ik kan ook huilen. Ik kan mezelf ook de afgrond in trekken als ik iemand mis.
Mensen blijken dat niet te kunnen zien, dat ik ook een levend wezen ben. De enige die dat zag, was mam. Mam hielp mij altijd met mijn huiswerk. Hoe graag ik vwo ook wilde doen. Het lukte me gewoon niet. Huilend heb ik aan mijn bureau gezeten s'nachts. En mam? Die kwam altijd naast me zitten met een heerlijke kop thee, over suikerd, zoals ik hem graag wil.
Ze hielp me met alles. School, maar ook thuis. Als ik iets niet kon vinden, vroeg ze niet gelijk: 'Is het van jou of van mij?' Het was altijd: 'O. Ik help je wel even, lieverd.' Meestal vonden we het dan wel.
