Cwtch | JoshLia

EPILOGUE

During the time when Julia knew now the truth of her father's second family.

She cried like no one sees and heard her. She knew now the truth. The truth that's very real and painful. And left the person who waited for her and she showed nothing. She's really broken. Why this had to happen to her? Bakit?

When someone tapped her shoulder that causes her to stop.

It's Jameson.

"Papunta akong studio ni mom ng makita ang lahat. Julia, I'm sorry" pagsasabi ni Jameson.

"Jameson, why do you like me?" biglaang tanong ni Julia sa kanya.

Flashback when Jameson confesses his feelings for Julia.

Magkasabay silang umuwi nung malakas ang ulan. At nang makarating na si Julia sa bahay.

"Thanks Jameson, Bye. Papasok na ako"

"Ah... Julia. Pwede mo bang sagutin ang tanong ko."

"Ano yun?"

"On my first day, nag kita tayo sa may pader ng school. When you...accidentally falls"

"Ah... Yes."

"Since then, I like you. Do you want to go out with me?"

Nang napatingin sya sa bintana katapat ng kanya.

End of Flashback.

"It's been like, wala pang isang buwan nung mag kita tayo....

".... Hindi mo pa ako ganun kakilala..." pagdadagdag ni Julia.

"There's no reason to like someone...

"... Then, must I stop liking you if that reason never exist?"

"There this moment, I think" pagdadagdag ni Jameson

"When?"

"Sa pader na school."

--

Papalapit na ang birthday nilang dalawa. May 3.

Inalala ni Julia ang sabay nilang pag bblow ng cake tuwing sasapit ang araw na yun.

Naalala nya yung telepono nila. Hinawakan nya iyun, saka binuksan ang bintana. Inaabangan kung bubuksan din ito ni Joshua.

Ilang ulit nyang pinatunog ang bell ng telepono nila. Hanggang sa hinila nya ang taling nagkakabit sa kanilang dalawa.

Yung tali puro na inayos na tali dahil sa mga panahong iyun.

--

"Opo. Opo. Mag tataxi na lang ako. Saka sasakay ng train papunta dyan." sabi ni Julia sa taong kausap sa cellphone.

Nang makarating na sa station ng train.

Someone she knew appeared very clear to her.

That someone she knew, she misses the most.

Joshua walked para makalapit sa kanya.

He still remember their usual birthdays. Yung sabay silang kakantahan ng happy birthday.

He remember their telephone. Yung ilang beses na nag aaway sila at ginugupit na ni Julia ang tali pero nandun sya para itali muli iyun.

Yung sandaling sinubukan nyang bumalik ng school para sunduin si Julia kahit umuulan na alam nyang mas lalagnatin pa sya kinabukasan. Pero mas grabe ang sakit nung nakita nya si Julia at Jameson nun.

At yung sandaling, pauwi na sya mula sa paghihintay kay Julia pero nakita nya sa kanto na kausap ni Julia si Jameson.

"Julia" tawag ni Joshua sa kanya.

".... It's been a long time" pagdadagdag nito.

"Ha... It's been a really long time talaga" at napapaiyak na syang tuluyan.

"... Hindi mo talaga ako pinansin sa klase...."

".... Pano mo nalaman na ngayon ang alis ko?" pagtatanong niya kay Joshua.

"Hindi naman mahirap malaman....." sagot ni Joshua.

".... I heard, dun ka na mag aaral?"

"Oo"

"Kamusta ka na?" pagtatanong ni Julia.

"Not... so good. Hindi kita pinansin. Pano ako magiging okay?....."

".....I'm sorry, Julia.."

".. Inisip ko, kung paano na kaya kita haharapin?.. Ano kaya ang sasabihin ko sayo. Ano kaya ang gagawin ko sayo? At ano ang hindi? Ha... Hindi ko alam."

Nagtitinginan lang silang dalawa. Both of them are teary eyed.

"Siguro, I should say good-bye?" pagtatanong nya kay Julia na syang nag patulo na nang luha nya.

Pinunasan ni Joshua ang luha sa mga pisngi ni Julia.

"Good-bye"

Nang biglang may ilaw na paparating hudyat ng isang train na mag sasakay kay Julia.

Pero bago pa man ito makarating.

Lumakad si Joshua kay Julia at niyakap ito.

At nag flashback sa kanya ang mga sandaling yun.

"Para sakin mas comforting ang hug sa ending... It feels like na hindi pa end ang isang ending"

'Isang yakap. Isang mahigpit na yakap'