Gardiyan çağırıyordu kapıda oyalanacağına annene yardim et diye bağırıyordu hemen içeriye koştum ve gelen misafirlere kibarca gülümseyerek hoşgeldiniz dedim onlarda verilebilecek tek mantıklı cevap olan hoşbulduk dediler hepsi elit insanlardı anlaşılan ve aralarında bayanlarda vardı kim demiş kızlar okumaz diye bal gibide okur o an bi umut oldu gözümde içimde okula karşı olan özlemim o kadar arttı ki o an kapıdan çıkıp okul sıralarına oturmayı çok istedim ama bunu yaparsam sonucunu göze alacaktım ve işte o an içimdeki o küçük umut söndü neden bütün hayallerim ailem yüzünden başlamadan bitiyordu anlamıyordum daha sonra bir kenara çekildim ve maşa başında babamların iş konuşmalarını dinlemeye başladım sıkıcı gelmeye başlamıştı odama çıktım pencereye koştum hemen ama tatlı çocuk okula gidiyordu bu saatte onu göremezdim evde olan tek çocuk bendim herhalde mahalledeki aklıma geldikçe canımı yakmaya başlamıştı bu düşünce ailemle konuşmak istiyordum ve cevabı tahmin edebiliyordum ama yinede denemek istedim konuşacaktım tekrar aşağı indim kahvaltı sofrasından kalkan babamlar kahvelerini içmek üzere bahçeye çıkmışlardı annem mutfaktaydı yani hemen mutfağa gittim ve annneme nasıl söyliyceğimi bilemedim be bir anlık cesaretle ben okula gitmek istiyorum dedim elindeki fincanları olduğu yere bırakan annem gözlerini devirerek bana bakıp ne dedin sen dedi tekrarladım böyle birşeyin olmayacağını söyledi şimdiden hiç umut yoktu daha sonra bana döndü bulaşıkları yıkamamı söyledi ben neydim ki zaten bir çeşit robottum ama hallettim bulaşıkları daha sonra saat epeyce ilerlemişti babamın arkadaşları kalkıyordu onları uğurladık hep beraber ve evi topladık tekrardan ve ben tatlı çocuğu görmek için odama koştum penceremin kenarına oturdum ve her gelen servise büyük bir heyecanla baktım yoktu nerdeydi acaba bir türlü onu göremiyordum ve gözlerim yorgunluktan kapanmak üzereyken bir servis daha durdu kalbim yerinden fırlayacaktı ama gözlerim yorgunluktan kapanmak üzeriydi ve gözlerim kazandı ...
