EVRENİN YILDIZI

🎡Gezegenimize Giriş🎠

Sırt çantamı da omuzuma taktıktan sonra kulaklığımı cebime koydum ve derin bir nefes aldım. Her ne kadar bunu günlük rutinim haline getirmiş olsam da kanımda dolaşan adrenaline engel olamıyordum. Gerçi beni hayatta tuttuğuna emin olduğum tek his buyken engel olmak istediğimi de söyleyemezdim.

Heyecandan titreyen elim kapı kolunu yavaşça indirdiğinde kapıyı aralayıp başımı o aralıktan koridora uzattım. Koridorun duvarlarındaki gece lambalarının yaydığı loş ışık dışında koridor karanlık ve sessizdi. Güzel.

Vücudumu tamamen koridora çıkardığımda ses çıkarmamaya dikkat ederek kapıyı arkamdan kapattım. Parmak uçlarımda yavaş adımlarla yürürken başımı arada arkama çevirip birisinin gelip gelmediğinden emin olmaya çalışıyordum. Kimse yoktu.

Portmantodan kırmızı converselerimi aldıktan sonra dış kapıyı da derin bir nefes alarak açtım ve çıkan iç kamaştırıcı sesle gözlerimi yumdum. Yakalanmaktan deli gibi korkuyordum.

Ayakkabılarımı ayağıma geçirdikten sonra bağcıklarını bağlamadan kapıyı arkamdan kapattım. Bacaklarım yıllardır bu anı bekliyormuş gibi birden öne atılıp koşmaya başlayınca asansörü es geçerek merdivenleri hızla inmeye başladım, yüzümde engel olamadığım o gülümsemeyle.

Beş kat; 5 merdiven, 55 basamak indikten sonra büyük apartman kapısını açıp dışarıya bıraktım kendimi. Aynı anda yüzüme esen rüzgârla perçemlerim birbirine karışırken, kapının ardımdan gürültüyle kapanmasının ardından sırtımı kapıya yasladım ve dudaklarımın arasından kaçan kahkahaya engel olamadım.

Dakikalardır tuttuğum nefesimi de titrekçe dışarıya bırakmıştım.

Ben kaçmıştım.

Yani tekrar kaçmıştım.

1250. Kez falan.

Ellerimle karışan perçemlerimi dağıttıktan sonra sırtımı kapıdan ayırdım ve çantanın diğer kolunuda takıp yavaş adımlarla ilerlemeye başladım. Gecenin bu saatlerinde kimsenin olmadığı mahalle öyle kitaplarda ki gibi karanlık ve tekin olmayan bir görüntüye sahip değildi.

Aksine bu mahalle bana her zaman sıcacık gelmişti. 17 yılımın tamamı burda geçtiği içindir belki de bilmiyorum ama burayı seviyordum. Her adımın da bir yaşanmışlığım, küçüklüğüme dair izler vardı. Burası benim küçük hayatımın merkeziydi.

Ben Zeynep.

17 yaşındayım ve hayatım sadece kitap okumaktan, müzik dinlemekten, film izlemekten ve evden kaçıp kendi sığınağıma saklanmaktan ibaret.

En azından bu geceye kadar öyleydi.

Şimdi, her zaman saklandığım ve küçüklüğümden bu yana benim için değerli bir yere sahip olan küçük sığınağıma giderken aslında bir şeylerin değişeceğinden haberim yoktu.

Bir çok şeyin.

Herkesin bir hikayesi vardır iyi veya kötü.. Bense hikayem var zannederken aslında gerçek hikayemin bu gece başlayacağından habersizce ilerliyorum.

Hikâyeme adım adım yaklaşıyorum.