Zaśmiała się cicho i przyłożyła dwa swoje palce do skroni imitując pistolet.
-Śmierć jest dla mnie jedyną nadzieją. Sama myśl o niej sprawia, że jestem szczęśliwa.
Po czym nie odrywając ode mnie wzroku przekrzywiła palce i wypowiedziała bezgłośne "bum". Później uśmiechnęła się i odwróciła do mnie tyłem, jakby starając się ukryć, że jej oczy ponownie stały się zbyt mokre.
Spojrzałem w podłogę zatrzymując wzrok na swojej lewej ręce i jej rozległych bliznach. Każda z nich miała jakąś historię, a żadna nie zakończyła się dobrze. Wydawałoby się, że całe moje życie składa się z blizn. To nie tak, że my wybieramy śmierć, bo nie chcemy żyć. Ale życie nas nie chce. Wszystko, co tu robimy to śmierć, co widzimy to śmierć, to miejsce to śmierć.
A najgorsze jest to, że my sami jesteśmy śmiercią i niestety każdy z nas o tym wie.
