Rodzinne Historie

Rozdział 6

~Janusz~

- Janusz Bondyra? - spytał męski głos.

- Tak - odpowiedziałem niechętnie, myślałem że może Halinka do mnie zadzwoniła, a to pewnie jakiś gość który chce mi wcisnąć garnki lub pogrzeb w domu pogrzebowym "Amorek." Tak właśnie tak raz dzwonili do mnie z domu pogrzebowego!

- Nazywam się Euzebiusz Kobyłka, jestem urzędnikiem i dzwonie z Urzędu Polskiego. Chcemy się z panem spotkać i pozormawiać o spadku zostawionym przez pana wujka. - wyrecytował niejaki Kobyłka.
- Ahaaaa - lekko przedłużyłem to słowo analizując jego słowa - Chodzi o wuja Kazimierz Boryne?
- Tak. To jest bardzo ważne dlatego najlepiej byłoby gdyby konferencja odby...
- Jaka konferencja? - spytałem zbity z tropu.
- Konferencja? Aaaa... przepraszam, pomyliłem się. Chcę by spotkanie odbyło się jak najszybciej. Czy może być godzina 12.15 dziś w urzędzie? - Euzebiuszek wrócił do swojego dawnego toku.
- Dzisiaj... hmm... tak... - zaciąłem się na chwile - mamy godzine 9... nie mogę o dwunastej... ale piętnasta by mi już pasowała...
- To świetnie! - urzędnik krzyknął zadowolony - Proszę przyjść do głównego budynku Urzędu Polskiego, podejść do recepcji i powiedzieć że przyszedł pan do mnie. Dobrze?

- Dobrze... A jak się Pan nazywał? Nie mam głowy do nazwisk...- spytałem lekko zakłopotany.

- Kobyłka. Euzebiusz Kobyłka. Do zobaczenia - urzędnik pożegnał się rozradowany.

- Do widzenia.

Muszę się szybko zebrać mam jeszcze do przycięcia krzaki, a później muszę jeszcze znaleźć jakiś ładny strój - powiedziałem do siebie.

***
- Głupie krzaki, głu-pie krza-ki - cedziłem przez zęby za każdym razem gdy zaciskałem sekator - GŁU-PIE KRZA-KI, G.Ł.U.P.I.E. K.R.Z.A.K.I.!
Mam na sobie spodnie ogrodowe po moim tacie. W ręku trzymam duży sekator, a na ziemi leży jeszcze mały. Trochę dalej stoi taczka do której wrzucam odcięte gałązki. Co 15 minut przychodzi pan Maniek by zabrać samotne części roślin i zawieźć je na skup, czyli sterte przed składzikiem ogrodniczym.
- GŁUPIE KRZAKOLCE! - wydarłem się chyba na połowe osiedla. No ale cóż przycinanie tej roślinności jest bardzo żmudne, trudne i bezsensowne. Gdy tak sobie marudziłem ktoś nagel poklepał mnie po ramieniu. Lekko przestraszonu odwruciłem się i ujżałem dosyć szczupłą i pomarszczoną twarz pana Mariana.
- Ooooo, zaskoczony koleszka - powiedział tym swojim dziwnym głosem - przytruchtałem tu bo usłyszałem ten przeraźliwy krzykolec, a byłem tam, tam daleko przy składziku. Jam się bardzo zmartwił... Czy wszyściutko wporządeczku?

- Taaak, już lepiej, te krzaki doprowadziły mnie do szaleństwa - westchnołem z goryczom złości.

- Ahhh, panie nie przesadzaj to tylko niedurze niewinne roślinki, które tak sobie powoli rosną. A pan Januszku musi je przyciąć. Ale by to zrobić trzeba być spokojnym, wypoczentym i zrelaksowanym. Trzeba myśleć jedynie o tych krzaczkach i o pracy wykonywanej przez pana. - pokierował mnie ogrodnik.

- Dobrze... posłucham się pana porad i wykonam tą jakże "cudowną" i "sensowną" robotę - powiedziałem dla świętego spokoju.

- To świetnie zostały tylko trzy krzakusie i wolność. Za 20 minut przychasam po gałazki odcięte. - zaświergotał ogrodnik.

- Wracamy do pracy - westchnąłem.

***
Kilka minut temu skończyłem przycinki. Zaniosłem narzędzia do składzika i teraz powoli wleke się do domu. Muszę przygotować się na te spotkanie w użędzie. Jestem bardzo zaciekawiony tym spadkiem, nigdy nie słuszałem by wuj Kazimierz zostawiał testament. W prawdzie był bardzo bogaty i podobno miał piękną willę. Ale nic więcej o nim nie wiem.

Mama rzadko opowiadała o wujku, zawsze kilka słów a potem nic. Może teraz dowiem się czegoś ciekawego?
Z taką myślą zatrzymałem się przed moim blokiem. Wpisałem kod do domofony, a gdy usłyszałem piknięcie pociągnąłem za klamke. Po schodach wspiołem się na drugie piętro i podeszłem do drzwi z numerem 17. Z kieszeni wygrzebałem klucze i otworzyłem drzwi. Zdjołem buty i pokierowałem się do mojego pokoju. Stanąłem przed szafą.
- Okej, co bym mógł ubrać na spotkanie z powarznym urzędnikiem w najważniejszym Urzędzie Polskim - zacząłem się zastanawiać.
- Hmm... może tą marynarkę... i.... te spodnie - prowadziłem ze sobą dialog.
- Tak to dobry strój - potwierdziłem.
Zdjąłem z wieszaka górną część garnituru o kolorze szarym, a z półki zabrałem czare jeansy. Cały ubiór powiesiłem na krześle i poszłem do łazienki. Wziołem chłodny prysznic, umyłem zęby i pospikałm się perfumami o zapachu Drzewa Sandałowego. Tak gotowy ubrałem mój odświętny strój. Sprawdziłem czy wszystko mam i wyszedłem z domu. Zakluczyłem drzwi i pokierowałm się w strone przystanka tramwajowego. Musiałem najpierw wsiąść w tramwaj 12, wysiąść za starym miastem i przesiąść się w autobus 33 przejechać dwa przystanki. Tak też zrobiłem, gdy trzydziedtka-trójka odjechała, przeszłem przez pasy i poszedłem w głąb ulicy, której nazwy nie znałm. Po 8 minutowym spacerku stanołem przed sporym budynkiem.
- Jaaa... - wymamrotałem jedynie.
W głównym budynku byłem możez 2 razy. Gdy załatwiałem jakieś sprawy chodziłm do pobocznych.
Nie stój jak kołek na środku drogi - przeleciało mi przez myśl bo właśnie ktoś szedł z przeciwnej strony. Szybkim krokiem wszedłem do urzędu. Po otwarciu drzwi ukazała mi się piękna, obszerna sala, a wodali zobaczyłem recepcje.

Od autorek
Rozdział trochę poprawiony ale nie do końca chciałam go jak najszybciej dodać do za go sprawdzę. Jest piękna pogoda wiec chcemy ten weekend wykorzystać w pełni ale nie chcemy was zaniedbań choć do juz zrobiłysmy 😭 Niestety pogoda ciągnie bardziej niż pisanie wiec baaaardzo długo nas nie było rozdział zostanie sprawdzony do końca około 20.00. Do następnego!

By WeronikaMajewska808 and blueseabird.