Her Life

AUTHOR'S NOTE

I hope all of you enjoying this story but this story might cause you trigger or something so please be aware of that, thank you.

"TANG'NA KA TALAGA SINABI KO NA SAYO NA HUWAG KA NANG BABALIK DITO!" Sigaw ng aking ina at sinabunutan ako kaya nabitawan ko ang cake na pinag-ipunan ko para makabili ako.

"M-ma gusto ko po kayong bisitahin." Sabi ko at pilit pinipigilan ang paglandas ng luha ko. Dahil kung maaari ayokong ipakita sakanila na mahina ako. I want to be brave from their eyes na hindi ako basta bastang susuko.

"ANO SA TINGIN MO SAMIN?PATAY NA PARA BISITAHIN MO?!" Sigaw niya muli at sinampal ako. Napahawak ako sa parte kung saan niya ako sinampal. Tumingin ako kay papa na ngayon ay masama din ang tingin sakin. Kailan ba nila ako matutunang mahalin gaya ng ibang pamilya?

"M-ma kahit na lagi niyo po akong sinasaktan. H-hindi po ako titigil na mahalin kayo. K-kasi m-mahal na mahal ko kayo." Nakangiti kong sabi. Parang walang narinig sina mama at papa sa sinabi ko. Nakita kong lumapit sakin yung nakatatanda kong kapatid. Pinulot niya yung cake na nahulog ko. Kinuha niya ito at tinapon sa muka ko.

"Look at yourself Amvriella you're so gross. Poor you." Nakangisi niyang sabi.

"GET LOST!" Sigaw ni Dad. Wala na akong nagawa at umalis na. Saktong paglabas ko ng gate ay pagbuhos ng ulan. Kahit na kailan hindi ko nararamdaman ang pag-aaruga ng isang pamilya. Lagi nila akong sinasaktan hindi ko alam kung bakit ganyan kalaki ang galit nila sakin.

"What happened to you?" Malamig na tanong ni Ryker. Ngumiti ako sakanya kahit na hindi siya nakatingin sakin.

"Wala." Tumatawa kong sabi. Kahit na ang puso ko sumisigaw na sakit. Tumingin siya sakin na nagtataka. Sino ba naman ang magtataka kung ganito ang itsurang bubungad sayo pag pasok mo sa kotse?

"Nadapa lang ako." Inunahan ko na siya dahil alam kong mag tatanong siya. Hindi niya nakita ang pananakit sakin ng pamilya ko dahil sabi ko sakanya na ihinto niya ang sasakyan sa labas ng village dahil ayokong kaawaan niya ako. Kaawaan? Maawa ba siya sakin? Baka nga mag paparty siya pag nalaman niyang sinasaktan ako ng pamilya ko.

"Dad want to see us on his birthday." Malamig niyang sabi. Nakangiti nalang akong tumango sa sinabi niya. Masaya ako na pupunta kami kina dad. Dad niya na tanging siya lang ang nagpaparamdam na mahalaga ako dahil ang mama niya galit sakin. Hindi ako nababagay sa anak niya sobrang layo ng agwat namin. Kumbaga tao siya kaluluwa lang ako na imposibleng magkatuluyan.

"Mahal kita, Ry." Nakangiti kong sabi sakanya. I expected na bibigyan niya lang ako ng matalim na tingin.

"I don't love you at kahit kailan hindi mangyayari yon." Malamig niyang sabi. Napangiti nalang ako ng mapait sa sinabi niya. Naalala ko ang sinabi niya ng kaarawan niya.

"Ry, What is your wish nong birthday mo." Nakangiti kong tanong. Inihinto niya naman ang sasakyan miya at inis na tumingin sakin.

"I want you to die. I want you out of my life forever." Malamig niyang sabi.

"Out or you will sleep outside." Dugtong niya. Lumabas naman agad ako kahit na umuulan ayokong matulog sa labas kaya okay lang kahit na mag lakad ako pauwi kahit na umuulan. Pinagmasdan ko lang ang sasakyan niya hanggang sa mag laho. Doon ko ibinuhos ang luha ko kasama ang malakas na ulan na tumatama sa muka ko. I love them, i dont want to hurt them pero ako ang dahilan bakit nasasaktan sila. Ang sakit sakit ng ginagawa nila sakin pero kahit kailan hindi pumasok sa isipan ko ang tumigil na mahalin sila kaya hanggat nabubuhay ako mamahalin ko sila na walang pagsisihan. I'm Amvriella and this is the story of my life.

Do you know why the rain falls? Because the clouds can no longer handle the weight, Just like the tears it'll fall because the heart can no longer handle the pain.

-

AUTHOR'S NOTE

Be aware on the wrong grammar and typo because this story is Unedited, Hope you understand.