𝕭𝖗𝖔𝖐𝖊𝖓

[1]

1

„Σήκωσε το Ιρις γαμώτο!“ παρακάλεσα σιγανά ενώ πήγαινα πάνω κάτω στο χολάκι μπροστά στις τουαλέτες του εστιατορίου.

„Ναι?“ απάντησε η νυσταγμένη φωνή της κολλητής μου.

„Επιτέλους!“ φώναξα ανακουφισμένη λίγο πιο δυνατά από ότι ήθελα.

Γύρισαν δύο τρία άτομα που περίμεναν την σειρά τους να με κοιτάξουν.
Τους χαμογέλασα κάπως και γύρισα από την άλλην πλευρά.
Πρέπει να έγινα κόκκινη σαν ντομάτα.
Ακόμα χειρότερα σαν παντζάρι.

„Τι έγινε ρε? Σε ραντεβού δεν υποτίθεται ότι βρίσκεσαι?“ είπε κάπως έκπληκτη.

„Άστα να πάνε Ιρι“ απάντησα και ξεφυσηξα απελπισμένη.

„Τόσο χάλια?“,

„Ευτυχώς να λες, που δεν με πήρε ο ύπνος μπροστά του“ άρχισε να γελάει σαν το χαζό το οποίο με έκανε και εμένα να γελάσω.

„Μπορείς να έρθεις να με σώσεις σε παρακαλώ?“,

„Λίγο δύσκολο αυτήν την στιγμή“,

„Τι? Γιατί? Ιρις σε παρακαλώ! Θέλεις να με χάσεις? Θέλεις να πεθάνω? Οχι πες μου! Αν θέλεις να παω απο βαρεμάρα εντάξει τι να πω“ άκουγα το γέλιο της.

„Ηρέμησε ρε ηλίθια! Θα προσπαθήσω να έρθω οσο πιο γρήγορα μπορώ! Δεν σου υπόσχομαι τίποτα όμως!“ την ευχαρίστησα και το κλείσαμε.

Αχ θεέ μου που έμπλεξα πάλι.
Πήγα πιο πέρα και κοίταξα στο τραπέζι που καθόμουν λίγο πρίν με την ελπίδα πως δεν κάθεται κάνεις πλέον.
Μα δυστυχώς ήταν ακόμα εκεί.
Δεν ξέρω πόση ώρα θα αντέξω ακόμη να ακούω τις βαρετές ιστορίες του.
Μα καλά τι με νοιάζει πόσα κιλά είναι οι γάτες του?
Η το πώς κάνει Crème brûlée η μαμά του?
Η το πως...
Άκουσα κάποιον να γελάει πίσω μου.
Γύρισα να κοιτάξω ποιός είναι.
Ήταν ένας άντρας, στηριγμένος σε μία σκοτεινή γωνία, στον τοίχο απέναντι μου, εξω απο τις τουαλέτες,  με σκημένο το κεφάλι στο κινητό του.

„Θέλεις να με χάσεις? Θέλεις να πεθάνω?“ είπε κοροϊδευτικά, ενω γελούσε ακόμα.

Δεν σήκωσε το κεφάλι του να με κοιτάξει.
Έχουν βαλθεί όλοι να με ξεκάνουν σήμερα?
Τι θέλει αυτός τώρα?

„Θέλετε κάτι κύριε?“ τον ρώτησα ενώ σταύρωσα τα χέρια κάτω από το στήθος μου.

Σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε.
Το βλέμμα του με έκανε να ανατριχιάσω.
Είχε πράσινα μάτια.

„Έλα μωρέ δεν είναι τόσο κακός ο άνθρωπος“ απάντησε αποφεύγοντας την ερώτηση μου.

„Δεν νομίζω να σας αφορά! Και θα σας παρακαλούσα να μην ανακατεύεστε στα προσωπικά μου!“

Ποιός νομίζει ότι είναι?

„Αν δεν θέλεις να ανακατεύομαι στα προσωπικά σου, να μιλάς πιο σιγανά, έτσι ώστε να μη σε ακούω!“ είπε άγρια και στάθηκε κανονικά.

Είναι ψηλός.
Με πλησίασε σιγά σιγά ώσπου πλέον στεκόταν μπροστά μου και με κάρφωνε με αυτά τα πράσινα μάτια του.
Ουαου.
Είναι πολυ ελκυστικός.
Το μαύρο κολλητό πουκάμισο που φοράει τονίζει το γυμνασμένο σώμα του.
Είχε διπλώσει τα μανίκια ώς τους αγκώνες.
Έχει τατουάζ.
Αρκετά τατουάζ στα χέρια.
Αναρωτιέμαι αν έχει και αλλού.

„Θα με τσεκάρεις αρκετή ωρα ακόμα? Η να γυρίσουμε στο θέμα μας?“ ρώτησε κάπως, ενώ σήκωσε το ενα φρύδι του.

„Δεν έχουμε να πούμε τίποτα άλλο!“ απάντησα κρύα και γύρισα γρήγορα στο τραπέζι, όπου με περίμενε ο άλλος.

_______________________________________

Το πρώτο κεφάλαιο από πολλά άλλα❤

I hope you will like the new story ❤

Vote & Comment please ❤

Have a nice day ☀️❤