𝕭𝖗𝖔𝖐𝖊𝖓

[2]

2

„Άργησες όλα καλά?“
θα ήταν αν δεν ήσουν εσύ εδώ!
„Ναι όλα καλά“ είπα βιαστικά και ήπια λίγο από το κρασί μου.

Είχαν σερβίρει το φαγητό, οπότε άρχισα να τρώω και δυστυχώς αυτός συνέχισε με τις βαρετές του ιστορίες.

Αυτός ο άντρας δεν βγαίνει από το μυαλό μου.

Ποιός ηταν?

Και τι τον ένοιαζαν τα δικά μου?

Όντως τόσο δυνατά μιλούσα?

Αφού προσπαθούσα να μιλάω σιγανά.

Ήταν τόσο όμορφος.
Ελκυστικός.
Καυτός.

Καλά αυτός ακόμα μιλάει?

Δεν βαριέται σιγά σιγά?

Δεν βλέπει ότι δεν με νοιάζουν αυτά?

Ο Ιρις που είσαι?

Κοίταξα προς την είσοδο με την ελπίδα να δω την κολλητή μου, μα δυστυχώς ήταν ενα ηλικιωμένο ζευγάρι.

Άρχισα να παρατηρώ τα άτομα γύρω μου μπας και περάσει η ώρα πιο γρήγορα και μπορέσω να φύγω από εδώ.

Το βλέμμα μου έπεσε σε ενα γνωστό άτομο.

Μισό.

Αυτός.

Είναι ο άντρας από πριν.
Με κοιτάει και αυτός.
Πήρε το ποτήρι του και το σήκωσε σαν να λέει "στην υγειά σου".
Ήπιε μία γουλιά και μου χαμογέλασε.
Δεν μπορώ να πάρω το βλέμμα μου από πάνω του.
Κάθομαι σαν την χαζή και τον κοιτάω.
Το οποίο φαίνεται να τον διασκεδάζει και αρέσει.

Βλακας!

Δεν είναι μόνος.
Κάθεται με μία γυναίκα.

Καλά είναι με γυναίκα και ασχολείται μαζί μου?

Κοίταξα βιαστικά πάλι τον άντρα που καθόταν μπροστά μου.

Ακόμα.
Απίστευτο.
Ακόμα μιλάει.
Εκεί που καθόμουν με το ποτήρι μου και έγνεφα σαν να άκουγα και συμφωνούσα με αυτά που έλεγε, ένιωσα κάποιον να στέκεται δίπλα μου.

Γύρισα να κοιτάξω ποιός ήταν με την ελπίδα πώς ήταν η Ιρις.

Μα δεν ήταν η Ιρις.

Ήταν αυτός από πρίν.