Kendi ellerimle doladip ipi boynuma nice gunesli gunler varken karanligi kucakladim
aynada bedenimin intihar edisini izledim
yasamanin aci cekmekten baska birsey olmadigina inandirdim ruhumu
ve hayat birazcik mutluluk tozunu ustume serpti ruzgar gibi hayatima estin
sasiracak hal aldim yeni seyler ogrendim
mesela o kisacak esisinde degerli biri oldugumu hissettirdin
seven gozleri gordum
nasil yaptin aklim almiyor ellerinle yuregime dokundun o an yasamayi hissettim gulmeyi ogrendim
bir omurluk cok kisa bir filim gibiydi sonra ruzgar esintisi dindi hayat gunesinin yerine kara bulutlar aldi yuregimin hissi yok oldu nasil birseydi bu kendi ipimi kendim cektim intihari kendi gozlerimde gordum
