Chapter 1

33 7 0
                                    

Infinity.

Between miliseconds of every minute of our lives there's an infinite time. And behind that infinite time there's only a finite chances.

Between every stars in the sky is an infinite space, but beyond that space lies a finite darkness.

In every system inside our body there's an infinite cells, but every cells has a finite existence.

There's an infinite versions of one single story, but only finite people will tell you the truth.

The idea is, in every Infinity, there's also a limit. Infinity is just a concept. Infinity is. . . 

"Are you okay?" someone break my silence and interrupt my thoughts. I look towards my door and saw the head of my brother sneaking at me.

"I'm fine." magaling talaga ako mag-sinungaling. 'Cause deep inside I'm not doing great.

"How's the new EXPENSIVE school?" he literally give an emphasis to that word. I didn't answer him, I just leave him with a smirk.

"Come on, magkwento ka naman." tuluyan na siyang pumasok sa loob ng kwarto at humiga sa kama ko.

"Tumayo ka nga diyan, ang baho mo!" I tried to pull him up but I can't.

"Hindi ako aalis dito hangga't hindi ka nagke-kwento,"

"Edi mas mabuti para hindi mo na ako iwan dito." I answered him sarcastically.

"Nagtatampo ka pa rin ba?" umupo na siya sa kama mula sa pagkahiga. That moment, alam kong seryoso na ang usapan naming dalawa.

"Bakit kasi kailangan dito mo pa ako iwan, pwede naman kina Tita Cristy sa Laguna o kaya sa mga pinsan na lang natin sa Tarlac. Hindi ko talaga makita 'yung point mo na bakit dito pa sa Tatay nating walang kwenta? Please, kuya wag mo akong iwan dito. I can't live with him."

"Umayos ka nga ng pananalita mo at baka marinig ka ni Papa. Respeto pa rin, Prim. Tatay mo pa rin siya. Dugo niya ang dumadaloy sa mga ugat natin." I became quiet when I heard those words. I can't say anything to him, cause I know to myself that he was just telling the truth.

"Dapat nga magpasalamat ka dahil siya ang naging tatay mo,"

"Bakit naman?" I asked annoyingly.

"Hindi ka maganda kung iba ang naging tatay natin."

"Baliw!" I burst out then we both laugh.

"Totoo naman, para kayong pinagbiyak na bunga. Ikaw kaya ang girl version ni Papa. Namana mo yung kagwapuhan niya kaya maganda ka ngayon." dagdag pa niya. Tumawa na lang ako.

"Don't worry, Prim. Konting tiis na lang, after three years pwede ka nang sumunod sa amin ni Mama sa Canada." biglang naging seryoso ang tono ng boses ni kuya.

"Masyadong matagal ang three years."

"Then do something, try to make friends. Explore yourself. After all, this is Manila." he smiled. I smiled back. Wala na talaga akong magagawa. It's too late. He'll gonna leave me here.

"Speaking of Manila, how's the new school?" he came back to that question, again.

"Heto ang daming gagawin, nagsabay-sabay ang mga law subjects, dumagdag pa ang Taxation. Nagsisisi na ako ngayon kung bakit doon sa university na iyon ako lumipat."

"Kaya mo yan! Don't forget,  Ikaw ang magiging unang abogado sa lahi ng mga Derayunan."

"Baliw ka talaga, lumabas ka na nga at marami pa akong gagawin dito."

The RumorTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon