Ακουω την πόρτα να χτυπάει με δύναμη, τρέχω στο γραφείο με τις ζαρτιερες μου και κάθομαι με ανοιχτά πόδια στην καρέκλα του, ξέρω πόσο τον εκνευρίζει και σήμερα θέλω να με τιμωρισει.
C: Φύγε από εκεί.
A: Μμ και αν δεν θέλω.
C: Ξέρεις τι θα πάθεις.
A: Το θέλω.
C: Μωρό μου όταν σε τιμωρω πονάω και εγώ
Α: Και τότε γιατί με τιμωρείς;
C: Φύγε από το γραφείο μου.
Α: Αποφεύγεις να μου απαντήσεις.
C: Δεν ξέρω υπάρχει κάτι πάνω σου που μου θυμίζεις κάτι, κάτι γνώριμο αλλά ταυτόχρονα και παλιό.
Α: Παλιό;
Τον πλησιάζει με αργά βήματα. Αυτός ο ήχος από τα τακούνια της και ο αισθησιακός τρόπος που του μίλαγε τον έφτιαχνε.
C: Ναι.
Α: Δηλαδή αυτή τη στιγμή τι θες να μου κάνεις;
C: Πήγαινε κοντά στο παράθυρο.
Α: Γιατ..
C: Είπα κάτι.
Εκείνη πλησιάζει το παράθυρο.
C: Σκυψε.
Καθώς εκείνος έβγαζε την ζώνη του παρατήρησε ένα τατουάζ στον λαιμό της. Αυτό το τατουάζ που είχε παρατηρήσει και τότε καθώς ένας ένας της καταχαρακωναν την ψυχή της.
Μια ραγισμένη καρδιά "💔".
Εκείνος πάγωσε και την έδιωξε από το γραφείο.
Άνοιξε το συρτάρι του για να βρει τα τσιγάρα του αντί αυτού βρήκε ένα σημείωμα.
"θυμάμαι εσύ θυμάσαι; ".
C: Τι να θυμάμαι;
Άκουσα τον Chris να παραμιλαει και να πετάει όλα του τα πράγματα. Πήγα κοντά στην πόρτα να τον ακούσω.
C: Δεν θυμάμαι. Δεν θυμάμαι τίποτα πια. Ποιος μου κάνει πλάκα.
Μπαίνει μέσα η Anna.
C: Τι θες εσ..
Α: Σςς μην μιλάς. Ηρέμησε.
Πήγε κοντά και τον χαιδευε.
Α: μην μιλάς πολύ δεν χρειάζεται. Τα λόγια είναι νερό κυλάνε και χάνονται..
Don't forget "⭐" and "💬"
