Stiekem leven is moeilijk

"Soms moet je kiezen voor je eigen geluk"

Als ik thuis ben zie ik meteen dat ik 5 berichten heb van Julian, ik loop naar mijn kamer en lees de berichten. "Waarom heb je jezelf gesneden? Voor de aandacht waarschijnlijk. Je bent echt een trut weet je dat?" Ik antwoord niet, ik blijf alleen kijken hoe hij nieuwe berichten blijft sturen. "Je denkt dat je stoer bent, maar dat ben je niet." Een steek schiet door me heen, ik krimp in elkaar. Dan rolt er een traan over mijn wang heen, snel veeg ik hem weg. Ik wil niet verdrietig zijn. Niet door Julian. Meer tranen rollen over mijn wangen heen. Ik stort neer op de grond, dan laat ik mezelf gaan. Ik laat alle tranen die ik zo lang heb binnengehouden ontsnappen. Dan hoor ik weer een stem in mijn hoofd. "Niet huilen, kinderen die huilen zijn zwak." Ik sta op en loop naar de badkamer. Ik kijk naar mezelf in de spiegel, de stem heeft gelijk. Er staat een meisje met rode ogen en een vreemde blik in haar ogen. Ik ben zwak. In het kastje onder de wastafel ligt een mes, verstopt voor mijn ouders. Ik pak het en kijk mezelf weer aan. Op dat moment lijkt het net alsof mijn spiegelbeeld met haar hoofd knikt, dan kijkt ze naar het mes. Ik kijk nu ook naar het mes. Ik breng het rustig naar mijn arm, waar al een paar sneeën zitten. Ik duw de punt van het mes in mijn arm en trek het naar beneden. Bloed druipt in de wasbak, ik voel er verder niks van. De eerste keer voelde ik het wel, maar nu ben ik er wel aan gewend. 

Als het bloeden is gestopt loop ik terug naar mijn kamer. Ik vraag me af waarom ik het niet gewoon zou uitmaken. Het enige dat Julian zegt is dat ik een trut ben. Verder negeert hij me. Ik neem een besluit. Het is beter als ik voor mezelf kies en het uitmaak. Morgen, na school. Als iedereen weg is, dat is een goed moment.