Stiekem leven is moeilijk

Woorden zijn hard

De volgende dag op school loop ik naar Julian toe. "Kan ik even met je praten?" Hij draait zich om en kijkt me met een doffe blik aan. Dan loopt hij weg zonder iets te zeggen. Hij heeft vast een voorgevoel dat ik het ga uitmaken. De bel gaat. "Shit, dan maar wachten tot de pauze." 

Ik loop naar het lokaal, Tessa komt naast me lopen. Ze kijkt me doordringend aan, ze weet het. "En, is het gelukt?" Ik zucht en schud mijn hoofd. "Wat een kleuter, op whatsapp durft hij je wel af te zeiken maar in het echt schijt hij gwn in zijn broek" zegt ze. "Wat bedoel je met whatsapp? Heeft Julian iets over mij gezegd  ofzo?" Tessa pakt haar telefoon, ze laat de groepsapp van de klas zien. Het staat er wel 5 keer: Alyssa is gewoon een slet, ze gaat van de ene jongen naar de ander. Misschien ziet ze er wel goed uit maar hersenen, ho maar. Ik zucht, heeft hij gelijk? "Ja tuurlijk heeft hij gelijk" zegt een stem in mijn hoofd. Dan loop ik het lokaal binnen en is de stem even stil. 

Het is 15:15, we zijn eindelijk klaar voor vandaag. De hele dag ontloopt Julian me al. Nu laat ik hem niet meer zomaar wegkomen. Ik verwacht dat hij meteen weg zal rennen naar buiten zodra de bel gaat. En ja hoor, de bel gaat en Julian is al het lokaal uit gerend voor ik het door heb. Ik sta op en ren achter hem aan. Normaal ben ik niet zo snel, ik heb last van Bronchitis dus mijn longen doen snel kut. Maar nu ren ik hard genoeg om hem in te halen. Ik pak zijn schouder beet, hij probeert zich los te rukken maar dat gaat niet zo goed als je aan het rennen bent. Hij struikelt en trekt mij mee naar de grond. Ik rol een paar meter verder door dan hem. Als ik opsta voel ik een scherpe steek in mijn kuit. Maar als ik zie dat Julian weer doorrent vergeet ik de pijn en ren achter hem aan. Hij pakt zijn fiets, gelukkig duurt dat even zodat ik de tijd heb om mijn fiets ook te pakken. Nu heb ik geluk, ik doe aan wielrennen dus met de fiets ben ik veel sneller. Ik snijd hem makkelijk af zodat hij wel moet stilstaan. Ik kijk hem aan en zeg het: "het is uit". Op dat moment lijkt het alsof ik weer normaal kan ademhalen, alsof ik de hele dag geen adem heb gehaald. Een last valt van mijn schouders af en heel even lijkt alles goed te zijn.