Stiekem leven is moeilijk

Eerste blik

Ik word wakker, mijn deken is nat van het zweet. Ik had een nachtmerrie, ik zag mijn vriendinnen voor me staan. Een van hun had een brief in haar handen, ze las hem voor. Ze vertelde over een meisje dat zelfmoord had gepleegd. Ik schrok, zou dat meisje geen andere uitweg meer hebben gehad? Dan is mijn vriendin klaar met lezen, ze eindigt met de woorden: voor mijn lieve vriendin Alyssa, ik zal je nooit vergeten. Ik kijk op, dan krijg ik een flashback uit de badkamer, ik sta weer bij de wasbak. Zo te zien heb ik mezelf net weer gesneden, mijn polsen branden en bloed ligt in de gootsteen. Er ligt een pakje met pillen voor mijn neus. Leeg. Heb ik dat allemaal ingeslikt? Was dit hoe ik zelfmoord pleegde? 

Ik heb wel vaker nachtmerries maar niet over zelfmoord enzo. Ik loop naar beneden om me klaar te maken voor school, dan realiseer ik me dat ik vrij heb vandaag. Het is woensdag, de leraren hebben rapportvergaderingen vandaag. Vandaag zou ik met mijn tante naar Arnhem gaan. Ik heb nog twee uur de tijd voor ze komt.

Als mijn tante me heeft opgehaald gaan we samen naar het station waar we de trein nemen naar Arnhem. Mijn tante lijkt op me, ze praat niet zoveel uit zichzelf, alleen als iemand anders begint met praten. Maar omdat ik ook niet uit mezelf begin, wordt er niet gepraat. We kijken allebei een beetje naar buiten. Het is niet ongemakkelijk dat er niet wordt gepraat, het is juist fijn. Als we uitstappen bij Arnhem-centraal besluit mijn tante toch maar om te vragen hoe het met me gaat. Ik antwoord dat het goed gaat. Want dat is ook zo, ik heb dan misschien nachtmerries en littekens maar ik heb mezelf al een paar dagen niet gesneden. We praten wat verder over school en mijn nichtje en neefje, plots valt mijn oog op een jongen die me voorbij fietst. Hij heeft een rood jasje aan, hij wordt bijna aangereden door een auto. Hij weet nog op tijd te stoppen zodat hij de auto net niet raakt. Mijn tante loopt naar hem toe, ik loop maar gewoon achter haar aan. 

"Gaat het wel?" vraagt mijn tante aan de jongen. "Ja hoor, ik ben niet geraakt." antwoord de jongen. Hij werpt een korte blik op mij. Hij is een stukje langer en ziet eruit als iemand van 16. "Ga je even met ons mee? Ik trakteer je wel op wat te drinken voor de schrik" zegt mijn tante terwijl ze de jongen al half meetrekt aan zijn schouder. Hij lijkt te aarzelen maar loopt dan uiteindelijk toch mee. We gaan een café binnen en terwijl mijn tante even naar de wc loopt ga ik tegenover de jongen zitten. "Hoe heet je eigenlijk?" vraagt hij. Ik schrik een beetje op en stamel: "Alyssa" hij kijkt me doordringend aan en zegt dan: "aha, nou ik heet Jelle." Het is even stil maar dan vraag ik: "wat is je lievelingskleur?" meteen scheld ik mezelf binnensmonds uit, wat een stomme vraag. Jelle kijkt een beetje verbaasd dan denkt hij even na en zegt: "ik denk blauw maar ik vind alle kleuren wel mooi." Ik knik, dat vind ik ook. "Alle kleuren zijn mooi op hun eigen manier." Er verschijnt even een glimlach op zijn gezicht dan vraagt hij: "ben je een filosoof ofzo?" Ik lach nu ook, ik heb nu pas door dat het inderdaad heel raar klonk. We praten een beetje verder en ik kom erachter dat hij inderdaad 16 is en dat hij in het vierde jaar van gymnasium zit. Hij woont toevallig ook in Dieren, net als ik. We hebben het best gezellig en als mijn tante aan komt lopen en ziet dat ik in de lach schiet van een grapje zegt ze: "wat een gezellige boel hier." Ze wendt zich tot Jelle en vraagt watvoor sporten hij doet. Hij antwoordt: "boogschieten en hockey." Mijn ogen worden even groot, boogschieten is iets dat ik altijd al heb willen doen. Mijn tante ziet het en vraagt aan Jelle: "mag Alyssa een keer met je mee naar boogschieten? Dat wil ze al heel lang doen." Hij knikt: "natuurlijk" dan kijkt hij me aan. "Mag ik dan wel je nummer hebben zodat we een datum kunnen afspreken dat je meegaat?" Ik knik en pak mijn telefoon zodat ik hem het nummer kan geven. Als hij het in zijn telefoon heeft gezet staat hij op en zegt dat hij maar weer eens moet gaan. Hij bedankt mijn tante voor het drinken en zegt tegen mij: "tot snel dan maar." Dan loopt hij het café uit en fietst weg. 

Mijn tante zet me 's avonds thuis weer af en met een gelukkig gevoel ga ik naar bed, hopelijk krijg ik nu geen nachtmerries