NIGHT LESSONS

NL: Two

CORLEANNE

Celebration

Nang tumunog na ang graduation song ay hudyat ito na magsisimula na.

Huminga ako ng malalim at saka sinimulan na ang pagmamartsa.

Naka-tayo kaming lahat ngayon sa gym ng school kung saan kasalakuyan ginaganap ang aming graduation. Habang ang mga magulang namin ay nasa likuran ng aming upuan.

Nang-matapos ang recession ay pinaupo muna kami ng emcee. Para ipakilala ang guest speaker.

Isang kilalang businessman ang aming guest speaker. Ayon sa emcee.

"Let's all welcome our beloved guest speaker, Mr. Victor Gonzales Corpuz."

Tumayo kaming muli at saka pumalakpak para sa pagbibigay papauri.

"Thank you so much, my dear graduates and to all the admins of this university who invited me here. It feels so good to be back in my beloved alma matter."

Nakangiting sabi ng aming guest speaker. Hindi pa naman siya ganun ka-tanda. Isa pala siyang Magna Cumlaude sa kursong civil engineering dati.

"You can take your seats my dear graduates."

Na-upo naman kami at nakinig sa kanyang mga sasabihin.

**

Sa apat na taon ko dito sa university na to, hindi ko lubos maisip na ngayong araw na ito ay matatapos na rin ako sa kolehiyo.

Masaya sa pakiramdam dahil makukuha ko na din ang diploma at magsisimula na din ang panibago kong buhay. Ang paghahanap ng mapagtra-trabahuan.

Pero malungkot din isipin dahil hindi ko na makakasama ang aking kaibigan na si Harlene. Sobra ko siyang mami-miss. One seat apart kami ni Harlene. Minsan ay nagsusulyapan kami at nag-ngingitian.

Mami-miss ko din sobra ang school na ito dahil dito ko nakilala si Harvey. Yung kaisa-isang lalaking minahal ko pero hindi ako mahal.

Hinanap ng mata ko si Harvey. Nasa unahang bahagi sila ng upuan. Kahit naka-talikod siya ay nakikita ko ang ka-gwapuhan niya.

Sobrang sakit lang isipin na pagkatapos ng insidente sa aming dalawa ay hindi na ulit kami nagpansinan. Dati pa naman na. I was used with how he treated me. Deym!

Hindi ko mabigyan ng rason kung bakit si Harvey pa ang pinili ng puso ko. Dun pa sa taong hindi naman ako gusto at hindi alam ang salitang 'seryoso'.

Kapag nag-iisa ako ay lagi kong sinasabihan ang aking sarili na iba na lang ang gustuhin. Pero pagnakikita ko na si Harvey nakakalimutan ko na ang lahat. I can't just forget him that fast. I was trapped.

Kinalma ko ang aking sarili. Dapat simula ngayon ay kailangan ko nang magmove-on kahit wala naman kami. Baka sakaling kahit paunti-unti ay mawala din ang pagkahibang at pagmamahal ko sa kanya.

"Life is a journey, enjoy it."

Ang huling sinabi ng aming guest speaker.

Tumayo kaming muli at pinalakpakan ang aming guest speaker. Nang matapos na siyang magsalita ay bumalik na siya sa kanyang upuan.

Nanatili kaming nakatayo. Nang i-anunsyo na ng aming mahal na presidente na, "I know proclaimed you all as graduates! Congratulations and to your parents."

Masayang-masaya ang lahat. May mga lumuluha na din sa tuwa.

Tumugtog naman ang musika na pang graduation.