My own way

Hoofdstuk 19 - Verkenning

Zelfs in mij stoutste dromen had ik nooit durven denken nog aarde onder mijn voeten te hebben. Kilometer jungle, velden, ... volgens mij kon ik in de verte zelfs de zee zien. Het was gewoonweg prachtig. Alleen kreeg ik amper tijd om ervan te genieten. We werden als een kudde beesten naar buiten geleid en in groepen verdeeld door de officiers.

Er waren jagers, bewakers, kookploegen en verkenners. Ik behoorde tot de laatste groep en dat helemaal geweldig. Ze hadden de snelle lopers uitgezocht en het was de bedoeling dat we deze onbekende planeet stukje bij beetje in kaart brengen. Natuurlijk mag ik ook niet klagen dat ik tot Jake zijn verkennersgroep zat. Inderdaad, Jakes groep. Hij was namelijk de verantwoordelijke, aangezien ze niet genoeg officiers hadden, beschouwde men de zoon van de kapitein ook als een verantwoordelijke.

Hoe dan ook, ik was superzenuwachtig voor de eerste verkenningstocht. Ik bedoel maar, alles ontdekken mag misschien wel spannend klinken, maar ik was toch een beetje bang voor alle onbekende beesten die zich in het bos kunnen verschuilen. Jake zag mijn bezorgdheid en gaf me een kneepje in mijn hand. Dankbaar gaf ik hem een glimlach terug. Mijn trance werd verbroken toen

Jake me losliet en onze groep toesprak.

'Ok gasten, ons doel voor vandaag is om een deftige slaapplaats te vinden, plaatsen met eetbare planten, en het allerbelangrijkste: water. Een beekje, rivier het maakt met niet uit, zolang het maar water is. Ik stel voor dat we bij elkaar blijven want we weten niet wat er zich precies in het bos verschuilt. Als je de groep kwijtgeraakt, begin dan zeker niet te roepen, keer gewoon terug naar het kamp. Weet je de weg niet meer, dan pas zend je een noodsignaal uit. Wij kunnen je locatie dan bepalen en je zo snel mogelijk komen zoeken. Anders nog vragen?'

De groep mompelde de een 'nee'. We lieten er geen gras over groeien en vertrokken onmiddellijk. Ik werd overweldigd door de prachtige natuur, de geuren, oogverblindende bloemen, ... Op één of andere manier voelde deze jungle ... vertrouwd.

2 weken later liep alles op rolletjes. Ondertussen was er een heus tentenkamp opgezet, de jagers vonden genoeg te eten en we hadden ondertussen een groot gebied in kaart gebracht. Ik wist elke struik, boom, plasje binnen de 15 km van ons kamp zijn. Ook had ik heel veel zin in een nachtelijke wandeling. Eigenlijk was dat tegen de regels maar aangezien ik toch niet erg ver zou lopen en ik het bos om mn duimpjes kende, dacht ik dat het wel geen kwaad kon. Ik was maar net vertrokken toen Jake naast me kwam lopen.

'Waar ga je zo snel naar toe? Heb je een nachtelijk afspraakje?' vroeg hij.

Ik begon te lachen. 'Neenee, ik had gewoon zin in een wandeling. Loop je mee?'

'Tuurlijk, ik zeg geen nee tegen het gezelschap van een mooie jongedame,' zei hij met een knipoog.

Zwijgend liepen we verder, hand in hand.

We liepen echt superver en voordat ik het wist, kwamen we in een onbekend stuk jungle. Jake besloot dat het tijd werd om een stukje te klimmen en voor ik het wist zaten we samen in één van hoogste takken naar de sterren te kijken. Het was gewoon zo vredig, een nieuwe planeet, een nieuw begin.

Plots hoorde ik een geluid, precies alsof iemand op enkele takjes stapte. 'Hoorde jij dat ook?' vroeg ik Jake.

'Wat dan?'

'Eum... niets, laat maar,' zei ik. Waarschijnlijk had ik me alles ingebeeld. De laatste tijd had ik niet zoveel meer geslapen en slaapgebrek kan rare dingen met je doen. Maar toch had ik het gevoel bekeken te worden en was op mijn hoede. Pas toen we terug veilig in het kamp waren, kwam ik tot rust

De volgende dag verkenden we opnieuw in groep een stukje bos. Hetzelfde deel waar Jake en ik gisteren naar de sterren gekeken hadden. Overdag was het nog mooier. Volgens mij hoorde ik zelfs een beekje in de verte. Ik riep snel naar Jake dat ik eventjes 5 minuten iets zou onderzoeken. Ik weet niet of hij me gehoord had, maar dat maakte me niet zoveel uit. Ik kan heus wel op mezelf passen. Toen ik dichterbij kwam, bleek het geen beekje maar een meertje met waterval te zijn. Precies zoals in de films, adembenemend! Het was ongeveer 2 uur 's middags en ondertussen was de hitte ondragelijk geworden. Zoals elke rationele tiener besloot ik dus een pauze te nemen en een beetje te zwemmen. Het water was gewoon zo verfrissend.

'Yinthe? Wat doe jij nu?'

Shit... 'Jake, ik.. eum... Ik wou juist uit het water komen,' stamelde ik.

Plots werd ik me ervan bewust dat ik enkel mijn ondergoed aanhad en mijn kleren op de oever van het meertje liggen.

'Of ik kom er gewoon in,' Voor ik het wist deed hij zijn shirt af en sprong in het water. Niet veel later water we elkaar aan het natspetteren, kopje onder aan het duwen. Eventjes later had hij zijn armen rond me. 'Heeft iemand je onlangs nog gezegd hoe mooi je bent?' Ik werd enorm rood, keek hem aan en zei: 'Jake... ik denk... dat we moeten gaan,'.

Uit zijn lood geslagen keek hij me aan en zei: 'ja, waarschijnlijk zoeken ze ons al'

Snel deed ik mijn broek aan en gooide mijn t-shirt over mijn hoofd. Vanuit het niets werd ik gegrepen. Ik was volledig in paniek, vooral omdat Jake recht voor me stond. Ik begon te schreeuwen en rond me te slaan. Jake draaide zich om, maar voor hij iets kon doen, werd hij knock-out geslagen door 2 mannen. Ik spartelde zoveel ik kon, maar niets hielp. 'Stop me tegenwerken of we hebben je zojuist bevrijdt,'

Abrupt stopte ik. Allereerst was ik al verbaasd ik deze wezens kon verstaan. Ten tweede waren het precies mensen en degene die mij toegesproken had, was extreem knap. Hij was gebruind, gespierd en had diepbruine ogen om in weg te dromen. Blijkbaar hebben ze niet enkel op aarde enkele binken...

'O ja, en wat als ik niet stop? Laat me los en laat me gaan. Weet je wat, vecht met me, ik ben niet bang voor je,' De woorden verlieten mijn mond voordat ik het besefte.

'Jij misschien niet, maar je vriendje wel,'

'Hij is niet... doe hem niets aan! Hoor je me, je blijft met je vuile poten van hem af,'

'Jaja, little miss sunshine, hoe graag ik ook die indringer uit de weg wil ruimen, we hebben hem nodig om een boodschap over te brengen,'

'Boodschap? Welke boodschap?' vroeg ik.

'Die is toch logisch, dat ze terug moeten gaan naar waar ze vandaan komen en dat we alle andere gevangenen komen halen,'

'Gevangenen? Maar ik ben geen gevangene,' zei ik.

'Whatever, je bent sowieso niet één van hen,'