My own way

Hoofdstuk 2 - een mysterieuze enveloppe?

Papa stond al te koken toen ik binnenkwam. Een heerlijke geur van gebakken scampi’s met frietjes kwam me tegemoet.

‘Wow, pap. Het ruikt echt heerlijk. Waaraan hebben we dit te danken?’
Papa kookte bijna nooit, we lieten bijna elke dag iets thuisbezorgen. En het feit dat hij frietjes maakte, maakte het extra bijzonder.
Eigenlijk was het op zich al een klein wonder dat hij wist hoe de friteuse werkt.

‘Oh gewoon, zomaar,’ en hij knipoogde naar me. Toen viel mij oog op een brief, hij lag op tafel, ongeopend en zonder adres of afzender.

‘Van wie is die brief?’

‘Geen idee, kijk zelf maar. Hij is voor jou.’ Een brief? Voor mij?
Ik heb nog nooit een brief gehad, iedereen stuurt e-mails. Ik wist zelfs niet dat er nog enveloppes bestonden.
Er stond op de enveloppe: Yinthe, niet openen voor je 16de in mama’s sierlijke handschrift! Een brief van mama, maar hoe? flitste door mijn hoofd.

‘ Papa, hoe kom je aan deze brief?’

‘ Hij lag hier al toen ik thuiskwam.’

‘ Hu? Hoe kan dat nou? De deur is toch altijd op slot?’

‘ Ik weet het ook niet, Yinthe. Niets wijst op een inbraak. Morgen ga ik de sloten eens vervangen. Dat is wel zo veilig.’

Aandachtig bekeek ik de enveloppe nog eens extra goed. De enveloppe was al vergeeld, hij moest dus al lang geleden geschreven zijn. Misschien zelfs bij mijn geboorte.
Ik voelde men vingers tintelen, ik wou niets liever dan hem openen.
Zeker nu ik wist dat hij van mama was. Nog 2 dagen volhouden dacht ik, zoals mama het wou.

‘Roep je Drew even?’

‘Wat zei je?’ vroeg ik toen ik uit mijn gedachten opschrok, ik moest echt leren om niet altijd in mijn gedachten verzonken te zijn.
Het werd echt irritant als iedereen alles moet herhalen omdat ik niet oplette.

‘Ik vroeg of je je broertje haalt voor het eten.’

‘Ja tuurlijk, geen probleem.’ Onderaan de trap riep ik uit volle borst: ‘Drewie komen eten! Nu meteen.’

‘I-i-ik kom al en noem me niet steeds Drewie, ik ben geen klein kind meer,’ riep hij geïrriteerd terug.
Drew was misschien nog maar 7 , maar hij had het temperament van een puber, hij kon zich vreselijk opwinden als ik hem Drewie noemde, maar ik bleef hem zo noemen, gewoon om hem te plagen.Daar dienen grote zussen toch voor hé?

Papa had echt heerlijk gekookt, de frietjes waren zelfs niet verbrandt, maar ik kreeg geen hap door mijn keel.
Gelukkig merkte papa het niet, hij en Drew waren druk in gesprek.
Drew vertelde vol trots dat hij in de turnles gewonnen had bij het sprinten. Zijn ogen twinkelen gewoon van geluk.
Ik had geen zin meer om verder te luisteren, dus ik stond op en liep naar de deur.

‘Waar ga je naar toe, Yinthe?’

‘Gewoon naar mijn kamer,’ zei ik vlakaf.

‘Scheelt er iets?’ vroeg papa bezorgd, ‘Je hebt je bord amper aangeraakt’

‘Nee hoor pap. Ben gewoon een beetje moe’

‘Rust maar lekker uit’

Ik liep de kamer uit en juist voordat ik de deur achter me dicht deed, keek ik om.
Drew pikte snel de overgebleven frietjes van mijn bord en propt er zoveel mogelijk in zijn mond.
Ik kon hem dat niet kwalijk nemen, in zijn plaats had ik precies hetzelfde gedaan.