My own way

Hoofdstuk 1 - mijn doodnormale leventje...

Zoals elke dag draaide ik me nog 1 keertje om in mijn bed. De vogels floten buiten een vrolijk deuntje en ik zonk nog verder weg in de zachte donsdekens.Ik kon zo wel een eeuwigheid blijven liggen, ik ben gewoon geen ochtendmens, ook nooit geweest. Tussen mijn wimpers door, tuurde ik naar de wekker. 8.15. School! Ik heb me verslapen.

Vloekend rende ik naar de badkamer. Het was een ware marteling om mijn haren te kammen, zoals elke dag zaten ze vol knopen, maar ik zou voor geen geld van de wereld mijn lange haren laten knippen.

Een fractie van een seconde keek ik de ogen van mijn spiegelbeeld. Ze hadden dezelfde vastberaden blik van mijn moeder. Mensen zeiden vaak dat ik op haar leek, doordat ik dezelfde gelaatstrekken had. Maar mijn blonde haren waar ik zo vreselijk trots op ben, had ik te danken aan mijn vader.

Snel nam ik een t-shirt en een broek uit de kast, trok ze aan en haastte me naar school. Niet dat school mij zoveel kon schelen, mijn toekomst stond toch al vast.

Ik woonde namelijk in Maréta, een gebied rond de grootste legerbasis van Paxana, speciaal voor de families van de soldaten. Het stond vast dat ik met een soldaat zou moeten trouwen.

Daarna zou ik de rest van mijn leven voor mijn gezin moeten zorgen en hopen dat mijn man niets overkwam.

Ik haatte het dat mijn leven al uitgestippeld was, het leek zo saai, zo zonder verrassingen.

Mijn moeder trok zich er niets van aan, ze was een echte rebel en net als mijn vader een soldaat. De eerste vrouwelijke soldaat sinds de opstand, 287 jaar geleden om precies te zijn.

Bij die opstand was een vrouw de aanvoerder: Vanessa Roosevelt, maar iedereen noemde haar Vanessa de onverschrokkene.

Ze had zich tot luitenant-generaal opgewerkt. Ze was tactisch, kon scherp uit de hoek komen en een geweldige sluipschutter.

Verder was ze ook nog verliefd, op een gewone soldaat, Conner Brooks. Haar generaal kreeg het door, hij vond dat ze geen afleiding kon gebruiken, zeker niet in tijden van crisis.

De wereld was namelijk in 2080 in oorlog, om aardolie, het was nog kostbaarder dan goud en diamanten. Aardolie was macht.

Ze zeggen dat Conner haar overhaalde om zich tegen de regering te keren. Ze begon toen haar eigen leger, had een netwerk van spionnen. Kortom, ze had alles om de regering onderuit te halen en zelf alle macht te grijpen.

Toch konden onze soldaten op het nippertje van haar en de rebellen winnen. Ze moest voor de rest van haar leven in een kerker wegrotten. Tenminste, dat is wat ze ons wijsmaken.

Sindsdien mochten er geen vrouwen meer in het leger. Toch kwam mijn moeder bij het leger terecht. Hoe? Geen flauw idee. Waarschijnlijk met veel moed, bloed, zweet en tranen. Iedereen verklaarde haar gek en ik keek naar haar op.

Ze had zoveel moed, meer dan alle mannen in het leger samen. Als iedereen terugtrok, bleef zij doorvechten. Ik was nooit bang dat ze niet terug zou komen, ik wist gewoon dat ze iedere tegenstander aankon.

Iedere tegenstander… behalve kanker. Ik miste haar nog elke dag, haar knuffels, haar luisterend oor, glimlach, gewoon alles aan haar.

Mijn vader bleef sinds haar dood thuis om voor mij (en later mijn kleine halfbroertje) te zorgen, maar hij kon de leegte nooit helemaal opvullen.

Tijdens de les dwaalden mijn gedachten af, ik kon er toch niets zinnigs leren. Ik kon alleen maar aan de schermles van gisteren denken.

Zonder moeite schakelde ik de ene na de andere tegenstander uit, zelfs al volgden ze reeds 2 jaar langer les.