My own way

Hoofdstuk 12 - you're my hero

 ‘Kan deze ook nog op de kaart?’ vroeg ik met een onschuldige stem.

 ‘Nog 1?’ vroeg de jongen achter de balie verbaasd, ‘Wat ben je toch van plan mijn soldaatgeobsedeerde vriendin? Je wilt toch geen oorlogje voeren zeker?’

 ‘Ow… eum… niets hoor’ Ik had nooit verwacht dat iemand zou vragen naar mijn plotse obsessie, zeker als die iemand niet papa noemt. ‘Ik heb gewoon een zwak voor soldaten’ verzon ik er snel bij, ‘kan hij alsjeblieft ook op de kaart, please?’ vroeg ik met bijna smekende stem, en als hij niet voor mijn charmes zou vallen, had ik altijd nog plan B. Het boek later lenen, toch verkoos ik de optie 1.

 ‘Nou… eigenlijk mag ik niet. Maar…’ zei hij met een twijfelende stem.

 ‘Maar wat?’ Oei dat kwam er minder vriendelijk uit dan dat ik gehoopt had. Snel knipperde ik verleidelijk met mijn wimpers om mijn reactie een beetje goed te maken, ik hoopte toch dat het er verleidelijk uitzag… en niet zoals een halve zot.

 ‘Ik zou je kaart kunnen aanpassen zodat je een onbeperkt aan boeken over je geliefde soldaatjes kunt lenen.’

 ‘Echt? Dat zou echt super zijn! Wacht, wat is de maar?’ Er moest een maar zijn. Niemand doet iets voor niets.

 ‘Je zou eens met mij naar de bios kunnen gaan.’ mompelde hij verlegen. ‘Ik trakteer,’ voegde hij er nog snel aan toe.

Die had ik niet zien aankomen. Alhoewel, ik had het moeten zien aankomen. Als ik meer ervaring had gehad met vriendjes was deze situatie helemaal geen probleem geweest… Waarom had ik toch nog nooit een lief gehad?! De ervaring zou mij nu goed vanpas komen.

 ‘Heel graag, jongen zonder naam,’ zei ik met een glimlach. Als hij mijn kaart kon aanpassen, dan zou hij waarschijnlijk nog veel meer kunnen met computers. Hij zou me goed vanpas kunnen komen. Pfff… ik klonk als 1 van de grootste profiteurs ever!

 ‘Ik ben Jake, jou naam is toch Yinthe hé?

 ‘Eum ja, hoe weet je mijn naam? Bespioneer je me stiekem toch?’ zei ik, snel voegde ik er nog een knipoog aan toe.

 ‘Dat zou je wel willen hé, het staat gewoon op je bib-pas,’ Ow ja, helemaal vergeten! Ik kon wel door de grond zakken van schaamte. Dus ik glimlachte maar een beetje schaapachtig terug. Ik voelde me nu officieel de grootste trien van het schip. ‘Eum… Dag.. Jake,’ mompelde ik en ik haastte me (zo snel als mogelijk is met 10 loodzware boeken) de bib uit.

Bijna struikelde ik over mijn eigen voeten. Gelukkig had Jake het niet gezien, hij was al druk bezig met de volgende klant te versieren.

Profiteur.

10 uur ’s morgens, ik stond voor een enorme deur ik compartiment F. Hij zag eruit als alle andere deuren in het hele ruimteschip, maar ik toch had het gevoel dat hij reusachtig was.

Mijn hart bonkte in mijn keel, ik was nog nooit zo zenuwachtig geweest. En met nooit bedoel ik echt nooit, zelfs niet die ene keer dat ik een spreekbeurt moest opzeggen mijn materiaal thuis was vergeten.

De spreekbeurt ging over Afrikaanse olifanten. Ik was vastbesloten om de delen van de olifant te benoemen. Aangezien ik toen geen olifant op posterformaat bij me had, tekende ik er dus 1tje op het bord. Met mijn tekentalent leek hij dus meer op een mislukte hond met een slurf, dan op een olifant. Achteraf zei iedereen dat ik het super gedaan had, maar volgens mij zeiden ze dat maar om me op te beuren.

Vooraan in de klas zag ik gewoon dat iedereen zijn lach in probeerde te houden, zelfs de juffrouw. Genoeg over spreekbeurtervaringen, terug naar ik die voor de ‘reusachtige’ deur stond. Wat nu als ze me niet willen? Of als er al iemand anders zich had aangemeld? Misschien moest ik het toch niet doen, is het een slecht idee…