My own way

Hoofdstuk 5 - geheimen...

16 jaar. Ik zat in kleermakerszit op mijn bed, mijn ogen gefocust op de brief. De brief was nog geen millimeter verschoven sinds de letters rood werden. Ik liep er steeds met een boogje omheen. Ik was toch zeker niet bang voor een brief? Waarom zou ik? Ik ben 16 dus ik mag hem openen…

Ik stond op en stak mijn hand uit naar de brief, ik begon gewoon te beven! Ik sloot mijn ogen en raakte hem heel kort aan, zoals je een kop hete soep kort aanraakt om te voelen ofdat je je niet gaat verbranden. Geen warmte… voorzichtig tuurde ik door mijn ogen.

Mijn hand zag er normaal uit. Oef, er is niets gebeurd, moest ik daar nu echt zo bang voor zijn? Ik voelde me nogal dom.

Gelukkig hoefde niemand dit ooit te weten. Ik scheurde de enveloppe als een klein kind dat juist haar kerstcadeautje onder de kerstboom vond, open.

Binnenin zat een flinterdun papier. De brief was al zo oud dat het papier zelfs vergeeld was. 30/04/2344. Hij was de dag van mijn geboorte geschreven.  

 Lieve Yinthe,

Proficiat met je 16de verjaardag. Vanaf vandaag zal je leven compleet veranderen, niet alleen wordt je een jonge vrouw, vanaf vandaag zal je speciale gaven ontwikkelen. Meer mag ik je er niet over vertellen sorry, maar dit mag ik je wel verklappen: je  bent de  laatste nog levende afstammeling van Conner Brooks, nou ja… eigenlijk van Aikin Devoné. Conner Brooks was zijn schuilnaam.

Wat ze je ook proberen wijs te maken, hij was geen monster, maar een Lysitheaan.  Zo noemt men de wezens van de planeet Lysithea. Veel meer mag ik er niet over zeggen, je zult alles zelf moeten ontdekken. Er zal vandaag een paarse orchidee  in de tuin bloeien, op die plek moet je beginnen graven, je zal er een kistje vinden. Als je er klaar voor bent, zal het zich voor je openen. Lieve schat, pieker er maar niet teveel over en geniet van je verjaardag. Je bent nog steeds dezelfde prachtmeid, alleen nu ben je nu nog specialer.

 k hou van je,

Liefs mama

 Ik las de brief wel 3 keer opnieuw. Ik kon het gewoon niet geloven, ik ben half monster. Plotseling walgde ik van mezelf. Door mijn hoofd spookten er wel een miljoen vragen. Waren er nog Lysitheaan-dingensen? Had ik nu een speciale gave? Waarom was ik de enige afstammeling?

Konden ze me niet gewoon een handleiding geven bij de brief , mijn nieuwe gave, mijn leven? Misschien speelde iemand gewoon een spelletje met me.

Pff… eerst moest ik het kistje vinden. Met de brief in mijn achterzak, ging ik in de tuin op zoek naar de paarse orchidee. Hij stond inderdaad in de tuin, verstopt achter de grote treurwilg. Hoe wist mama dat hij hier precies op deze dag zou staan?

Kon ze in de toekomst kijken ofzo? Met mijn blote handen begon ik zo snel als ik kan te graven.

Steeds dieper en dieper. Ik stuitte op een blinkend metalen kistje. Hoewel het van metaal is, woog het bijna niets. Ik klom in de wilg, vroeger was dit mijn favoriete plekje. Ik kon mij hier altijd perfect verstoppen tussen de bladeren. Als ik eventjes alleen wou zijn, kwam ik hier naartoe om muziek te luisteren of om te lezen.

Ik bestudeerde het kistje grondig nadat ik het grootste deel van de aarde eraf had geklopt. Er zat geen slot op. Je kon zelfs niet zien waar je hem zou kunnen openen. Misschien stond er nog een aanwijzing in de brief. Ik nam hem uit mijn achterzak en vouwde hem open. In het midden van de brief ontstond er een vlam die langzaam naar de randen ging.

Ik slaakte een gilletje en smeet hem zo ver mogelijk weg, nog een brandwonde hoefde ik echt niet. Dan bedacht ik dat het gras vlam kon vatten.

Ik sprong uit de boom en begon op de brief te stampen, misschien kon het vuur zo doven en iets of wat van de brief redden.

Maar het papier brandde steeds harder en harder. Toen hij helemaal verloren was, stopte ik. Het vuur verslond de brief stukje bij beetje en ik kon alleen maar beteuterd toekijken.

 ‘Yinthe, komen! We hebben bezoek.’ riep papa. Waarschijnlijk zijn het mijn tante Edith en nichtje Abbey die op bezoek komen. Ze komen niet vaak, behalve als er taart is, het zijn echte vreetzakken.

Dat kon je zo aan hun figuur zien. Ze zouden dringend moeten gaan sporten, het zou een enorme verbetering zijn.

Ik liep naar binnen, draaide me nog 1 laatste keer om, om naar de brandende brief te kijken, en zag dat hij met verdwenen was.