Uykum, tutamadı beni,
Ben gittim, o aradı.
Gecenin yağmursuz vaktiydi,
Koyu rengi beni kucakladı.
Gündüzler bana düşman,
Düşüncelerimi benden çalıyorlar,
Siyahı ağlatıyorlar,
Mezarları huzurlu kılıyorlar.
Yalnız bırakıyor beni güz,
Kimsesiz kalıyorum mutlu perde de,
Ölüm cazip geliyor gözümün kırbaçladığı her yerde.
Hastalık bana damga vuruyor her güz.
Güneş yakıyor yüzümü, Ay parlatıyor,
Kalemlerim adeta bana küsüyor,
Bir satırı, bir kelimeyi bana çok görüyor.
Işıklar sönünce kalemim beni; kendim kalemini arıyor.
Bu sefer çalışma ışığım bana ortak oluyor.
Devir tersine dönüyor.
TUĞBERK KUŞ
