Mochi D | Yoonmin

Rozdział 19

Rozmowa przychodząca od: Jimin

— Czy ty jesteś normalny? 

— O co ci chodzi? 

— Niunia? Niunia?!

— Oho, nagle ci to przeszkadza? 

— Napisałeś to publicznie. Wiesz, co się dzieje teraz na Twitterze? 

— No, są arty z nami.

— ...

— Jimin, posłuchaj mnie, dobrze? Po prostu to olej. Niech fani też mają jakąś rozrywkę. A zresztą, to nie ja piszę do losowych ludzi, że mój chłopak się ze mną bawi w studiu.

— Będziesz mi to teraz wypominał? 

— Będę, a teraz chodź tu do studia, to poćwiczymy.

— Ale piosenkę, tak? 

— A chciałbyś coś innego? 

— Nie! Piosenkę. 

— Czyżbyś chciał poćwiczyć pieszczenie na biurku? 

— Nie! 

— Ah, zabawnie się denerwujesz. Spokojnie, dzieciaku, na wszystko przyjdzie pora.

— Nienawidzę cię... I nie mogę dzisiaj przyjść. Jadę do Busan.

— Co? Po co? 

— Mój młodszy brat jest pod opieką cioci i wujka. On wciąż wszystko przeżywa i wiesz, no, chcę się z nim zobaczyć, żeby wiedział, że wciąż ma mnie. Wiem, że to nieodpowiedni czas, ale słyszałem, że znowu zamknął się w pokoju i nie chce z niego wychodzić. 

— Czym tam pojedziesz? 

— Pociągiem zapewne, a co? 

— Em... Może cię podwieźć? 

— Hm?

— Mam samochód i prawo jazdy, więc mogę pojechać z tobą. Chyba będzie wygodniej, szybciej i bezpieczniej.

— Pociąg nie przewiduje korków i wypadków.

— A oglądałeś kiedyś Train to Busan? 

— Hyung, to tylko film.

— Film czy nie, jedziesz ze mną i koniec gadania.

— Co to za nagła stanowczość? 

— Tak się zachowują ci cali tatusiowie, nie? Troszczą się i są stanowczy, ale się troszczą. A z tego, co pamiętam, to się tym interesujesz.

— ...Po prostu o tym wiem, nie jara mnie to! 

— No no. Dobra, mniejsza, pożartujemy później, a teraz się pakuj i zaraz po ciebie podjadę.

— Skąd wiesz, gdzie mieszkam? 

— No nie wiem właśnie, dlatego jakbyś dał mi adres, byłoby super.

— Jesteś uparty, ale dziękuję.

— Stawiasz mi obiad.

— No dobrze, nawet sam ci go zrobię.

— Zgoda, do zobaczenia.

— Do zobaczenia i dziękuję.

Połączenie zakończone

1:44.5