Φίλοι Για Πάντα

17. • ΑΦΡΟΔΙΤΗ •

Κάποιοι θυμούνται πραγματα για σένα.

«Ο αδερφός σου είναι χαζός!»του λέω.
«Το ξέρω.Δεν είναι καινούργιο αυτό»λέει.

Τον βλέπω στα σκαλιά.

«Σαββα;Θα με βοηθήσεις να τον σκοτώσουμε;»του λέω.
«Πολύ ευχαρίστως»λέει και γελάει.

Πάω κοντά του με μεγάλα βήματα.

«Είσαι βλάκας!»του λέω.
«Είσαι πολύ γλυκιά Αφροδίτη.Ευχαριστω...»λέει.

Ώρες ώρες θέλω να του σπάσω το κεφάλι!
Αλλά μετά να πάω κοντά του να δω αν είναι καλά.Μην παθει και τίποτα...

«Αλλά είσαι!»λέει ο Σάββας.
«Και για πιο πράγμα αυτήν την φορα;Αν επιτρέπετε φυσικά να μάθω...»λέει.
«Κανείς σαν μωρό!Για αυτό!»λέω.
«Το ξέρεις ότι τον κανείς να νιώθει χάλια;Νιώθει ασχημα ο Λεωνιδας που φέρεσαι έτσι και το θέμα είναι ότι δεν έχει κάνει και τίποτα κακό...»λέει ο Σάββας.

Δεν μιλάει.

«Γρήγορη μην κανείς σαν μωρό.Τι νομίζεις;Ότι θα φύγει αν του φέρεσαι έτσι;Και να φύγει θα φέρουν κάποιον άλλον στο δωμάτιο αρα...»λέω.
«Ήταν επιλογή του να έρθει εδώ.Μην του το βγάλεις ξινό...»
«Επιλογή του;Τρελός είναι;»λέει.
«Απλά θέλει να γίνει συγγραφέας και...»πάω να πω αλλά για άλλη μια φορά δεν μ'αφηνει να τελειώσω την προτάση μου.

«Συγγραφέας;Τι είναι γκει;»λέει και γελάει.

Γκει;
Βρε λες;
Δεν του φενεται πάντως...

Αφροδίτη στο θέμα μας!

«Μην ξέρει κάποιος τι θέλει να κάνει στην ζωή του αμέσως τον λένε γκει!»λέει ο Σάββας.
«Άστο Σαββα.Δεν θέλει να κου δει.Αστον»λέω και τον τραβάω από τον αγκώνα και φεύγουμε.

«Σίγουρα είστε αδερφια;»λέω στον Σαββα.
«Αν δεν μοιάζαμε εξωτερικά τόσο πολύ και εγώ θα είχα αμφιβολίες...»λέει.
«Καμία σχέση με εσένα...»λέω.

Δεν μπορούσε να είναι σαν τον Σαββα να μπορούσαμε να εποικοινωνουσαμε πιο πολύ;

«Έλα κερνάω παγωτό..»λέει και πάμε στην καφετερια.

«Σοκολάτα και μπανάνα έτσι;»ρωτάει.

Τι;
Που το θυμάται;

«Ναι...»λέω και πάει και έρχεται μετά από λίγο με δυο παγωτά.
«Ευχαριστώ...»λέω όταν μου δίνει το δικό μου.

«Που το ξέρες;»λέω.
«Ποιο;»
«Ότι μαρεσει αυτή η γεύση;»
«Αφού συνέχεια αυτό παιρνεις..»λέει και γελάει.

Ορίστε.
Κάποιοι θυμούνται πραγματα για σένα.

«Σου έχω πει την ιστορία του παγωτού;»λεω
«Όχι.Για πες»λέει.
«Όταν ήμουν μικρή επερνα συνέχεια αυτό το ένα παγωτό από το περίπτερο.Μπανανα σοκολάτα.Το λάτρευα.Ηταν και αστειο σαν φάτσα ήταν.Για κάποια χρόνια όμως σταμάτησαν να το πουλάνε.Επεσα σε καταθλιψη.Τελικα το ξανάβγάλανε.Και το περίεργο είναι ότι σοκολάτα Σκετο δεν μαρεσει.Ουτε μπανάνα Σκετο.Μονο μαζί»λέω και γελάει.

«Σε επριξα με την πολυλογία μου ε;»λέω
«Όχι βέβαια.Μην το ξαναπείς αυτό»λέει.

Πάντα ευγενικος.