Φίλοι Για Πάντα

108. •ΣΑΒΒΑΣ •ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Σάββας

Χτυπάω την πόρτα.
Ελπίζω να μην κάνω πάλι χαλάστρα.
Το κάνω συχνά αυτό.

Απλά το αεροπλανο του έφυγε μια ώρα πριν και θέλω να ξέρω αν έφυγε ή όχι.

Προφανως το τηλεφωνο δεν το ακούει κανείς πλέον!

Ανοίγει η Αφροδίτη.
«Αφρό;»λέω και μπαινω μέσα.
«Σαββα τι κανείς εδώ;Δεν έφυγες;»
«Οχι.Ειναι εδώ ο βλάκας;»
«Μέσα είναι...»λέει.

Μόλις τον βλέπω στον καναπέ ησύχασα.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΕ ΜΟΥ!!!

«Τι κανείς εδώ ρε;»
«Ήρθα να δω αν έφυγες ή όχι»λέω.
«Δεν έφυγα»
«Το βλέπω.Αρα...»λέω και κοιταω την Αφρο και μετά τον Γρήγορη.

«Είμαστε μαζί»λέει ο Γρηγορης και γυρνάω στην Αφρο και τις κλείνω το ματι.

Αυτό θα έχει πλάκα.
Τόσα μου έχει κάνει άλλωστε.

«Δεν θέλω»λέω.
«Τι δεν θέλεις;»
«Να είσαι μαζί με την Αφροδίτη»λέω.

Τον βλέπω και άσπρισε ολόκληρος.
Σηκωνεται.

«Τι-Τι εννοείς δεν θέλεις;»λέει.
«Εννοώ ότι Προφανως αυτό είναι ερωτικο τρίγωνο και δεν θέλω να είσαι μαζί της.Ακομα με πειραζει...»λέω.

Μην γελάσεις Σαββα.
Μην γελάσεις.

«Σαββα τι λες;Παντρεύτηκες χθες.Θα γινεις μπαμπάς!»λέει.
«Συγνώμη αδερφουλη αλλά δεν θέλω.Ποναω να σας βλέπω μαζί.Μαλλον δεν το έχω ξεπεράσει...»του λέω.

Νομίζω θα παθει εγκεφαλικό.

«Τότε να το ξεπεράσεις!»φωνάζει.

Αυτός είναι ο αδερφός μου.

«Τι;»λέω.
«Να το ξεπεράσεις γιατί εγώ την αγαπώ.Και θα ήμαστε μαζί.Λυπαμε Σαββα αλλά δεν μπορώ να ΜΗΝ είμαι μαζί της.Δεν ξέρω τι έπαθες αλλά είμαστε μαζί τώρα και στο κάτω παντρεύτηκες!Δεν καταλαβαίνω!»λέει.

Γελάω με την Αφροδίτη.

«Αυτή αδερφουλη ήταν η σωστή αντίδραση!»λέει.
«Μου έκανες πλάκα;Πας καλά ρε;»
«Παρακαλώ.»λέω.
«Είσαι....»
«Ο καλύτερος αδερφός του κόσμου.Ξερω»λέω.

Γελάει.
Μετά την πρόποση που έκανε χθες ακόμα η μαμά μου κλαιει.Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι αυτό.

«Αρκετά ασχολήθηκα με εσάς.Με περιμένει η γυναίκα μου για το μήνα του μελλητος.Τα λέμε τον άλλο μήνα.Γειτονα!»του λέω.
«Καλά να περάσεις...»λέει.
«Και εσυ.Αν και ξέρω ότι θα περάσεις.Φευγω τώρα που πριν αρχίσετε να ξεντυνεστε μπροστά μου...»λέω και πάω στην πόρτα.

«Σαββα...»λέει η Αφροδίτη.
«Ξέρω.Δεν κάνει τίποτα.Ετσι και αλλιώς είστε πλασμένοι να είστε μαζί.Κανεις δεν μπορούσε ποτέ να σας χωρίσει.Ειδικα εγώ...»
«Είσαι ψυχούλα.Το ξέρεις αυτό;»μου λέει.
«Μου το λες συχνά ναι.Τα λέμε σε ένα μήνα»λέω και φεύγω.

Όλα είναι καλά.
Η αφρο είναι με τον αδερφό μου,η Χρύσα με τον Λεωνιδα,ελπίζω μόνο όταν γυρίσω μην έχουν σκοτωθεί πάλι.

Καιρός να ασχοληθώ με την γυναίκα μου και το γεγονός ότι ΘΑ ΓΙΝΩ ΠΑΤΕΡΑΣ!

Πατέρας...

Αφροδίτη

«Κοιτά κοιτά ο πονηρός...»λέει και καθομαι διπλα του στον καναπέ.
«Δεν υπάρχει...»
«Μην μου πεις ότι ερωτευτηκες τον λάθος Γεωργίου γιατί δεν θα το αντέξω!»λέει και γελάω.

Όταν μου έκλεισε το κάτι ο Σάββας κατάλαβα τι θα έκανε.Δεν μιλησα επειδή ήθελα να δω τι θα έλεγε ο Γρηγορης.

Με το ότι είπε ότι θα ήμαστε μαζί ότι και να πει εκείνος μου έδειξε ότι θα έκανε τα πάντα για μας πλέον και ότι θα τα δώσει όλα.

Αυτό στο κάτω κάτω ήθελα πάντα.

«Όχι.Το σωστό Γεωργίου ερωτεύτηκα...»λέω.
«Έτσι μπράβο...»
«Τώρα;»
«Τώρα θα πάω στην Αυστραλία να πάρω τα πραγματα μου,να κανονίσω τις δουλειες και θα έρθω εδώ.Να είμαι μαζί σου...»
«Και τι έλεγε ο Σάββας για γείτονες;»
«Ο μπαμπάς μου αγόρασε το διπλανό σπιτι από αυτό του Σαββα για μένα»
«Αλήθεια;»
«Ναι.»λέει.

«Και θα το πιάσουμε από την αρχή οκ;Πέρασαν χρόνια και φενεται εχεις αλλάξει και το ίδιο και εγώ.Ελπιζω δηλαδή και θέλω να μάθω τα πάντα για σένα και θα τα κάνουμε σωστά αυτήν την φορά.Χωρις μυστικά και ψέμματα και εξαφανίσεις στην άλλη ακρη»λέει.
«Δεν θέλω τίποτα παραπάνω...»
«Καταρχάς.Ακομα σαρεσει το παγωτό σοκολάτα μπανάνα;»με ρωτάει.
«Ναι...»λέω.

Κάποια πραγματα δεν αλλάζουν φαντάζομαι.

«Ξέρεις το έτρωγα στην Αυστραλία.Και κάθε φορά μου ερχοσουν εσυ στο μυαλό μου...»μου λέει.
«Σοβαρά;»
«Σοβαρά»λέει και σηκώνομαι και παιρνω από το τραπεζάκι το βραχιόλι και το βάζω στο χέρι μου.

«Το εχεις ακόμα;»
«Φυσικά...»λέω.

Πήγα πολλές φορές να το πετάξω αλλά δεν μπόρεσα.

«Ότι χρειάζομουν το βρήκα σε εσένα.Το ξέρεις αυτό;»μου λέει.
«Το ξέρω τώρα.Ενα πράγμα θέλω από σένα.Να μην φύγεις.Μου το χρωστάς αυτό στο κάτω κάτω.Μου χρωστάς τον έρωτα που μου ξυπνησες...»του λέω.
«Στο χρωστάω ναι»λέει.

«Να σε ρωτήσω;Εχεις παγωτό σοκολάτα μπανάνα στην κατάψυξη;»
«Ναι.Γιατι;»λέω.

Και πέφτει με δύναμη πάνω μου μέχρι που ακουμπαει η πλάτη μου στον καναπέ.

«Ωραια.Θα το χρειαστούμε μετά...»λέει.
«Α ναι;»
«Ναι.Αφου ο καναπές είναι το μέρος μας....»
«Είναι;Δεν θυμάμαι...»λέω.

Γελάει πονηρά.
«Θα στο θυμίσω εγώ...»λέει και με φιλάει.

Ένα ζητάω μονο.
Μπορώ να τον έχω για πάντα;
Αλλά αυτήν την φορά για πάντα για πάντα;