Από το σκοτάδι στο φως (Bts Greek Fanfiction)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 💚(part 2)

Αγενής: "Είπα πες μου που είναι."
Εγώ:"Ασε με ήσυχη!"
Αγενής :"Πες μου που είναι! "
Με έσφιξε και άλλο.
Εγώ:"Ποιο?"
Αγενής:" Ξέρεις πολύ καλά."
Επιασε και τα δυό μου χέρια με την μια παλάμη του και με το άλλο χέρι του έβγαλε το κασκόλ που είχα στο λαιμό μου.
Εγώ: "Μην με αγγίζεις αλήτη!"
Ξεκούμποσε το μπουφάν μου, αργότερα έσκισε την μπλούζα μου. Εξοργίστικα.
Εγώ:"Θα σε καταγγείλω για σεξουαλική παρενόχληση. "
Δεν με άκουγε . Οταν είδε το λαιμο μου άδειο με αγριοκοίταξε και με ρώτησε για 150η φορά "που το είχα κρύψει". Αλλά πρόσθεσε κάτι που δεν μου άρεσε καθόλου μια βρισιά που την πλήρωσε ακριβά στη συνέχεια. Νευρίασα πάρα πολύ. Του έχωσα μια κλοτσιά ( καταλαβαίνετε που) του έχωσα και μια γλάστρα στο κεφάλι και έφυγα τρέχοντας. Επρεπε όμως να πάω πάλι εκεί για να πάρω το κασκόλ της μαμάς μου. Αυτό που το κάθαρμα είχε πετάξει κάτω. Με τα δάκρυα να κυλούν άρχισα να περπατάω προς το μέρος του. Δεν μπορούσε να περπατήσει. Κι εγώ για κάποιο λόγο ένιωθα το σώμα μου να με εγκαταλείπει. Επιασα το κασκόλ ενώ τον έβλεπα να υποφέρει. Τότε γύρισε και με κοίταξε πάλι με αυτά τα μέλι μάτια γεμάτα από πόνο και θυμό και ξαφνικά κοίταξε την εντελώς σκισμένη τώρα πια μπλούζα μου. Δεν μπορούσα να μείνω άλλο όρθια έπεσα αλλά δεν έχανα τις αισθήσεις μου. Είναι πολύ περίεργο.

??? POV

Οταν έκλεισε τα μάτια της έφυγα. Πρέπει να το πάρω πίσω προτού τις χάσω όλες γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτές .

Μαρίας POV

Ξύπνησα σχεδόν κανένα μισάωρο μετά. Είχε φύγει και με είχε αφήσει εκεί με τη μπλούζα σκισμένη, το μπουφάν ανοιχτό και τα χέρια γεμάτα πληγές. Τι θέλεις από μένα τέλος πάντων? Γιατί με πληγώνεις? Γύρισα σιγά σιγά στο ορφανοτροφείο. Η ώρα ήταν 23:30 όταν έφτασα. Δεν έκανα τίποτα. Ξάπλωσα και έκλεισα τα μάτια μου περιμένοντας να με πάρει ο ύπνος.

Αυτό ήταν το τέλος του Παρτ. Τι νομίζετε οτι παθαίνει το αγόρι σιγά σιγά? Και τι γίνετε με το χαρακτήρα του?

{Lalia 💛}