Από το σκοτάδι στο φως (Bts Greek Fanfiction)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7💚

Jimin's pov

Επεσε κάτω. Είχε χάσει τις αισθήσεις της. Τα χέρια της ήταν ματωμένα και η μύτη της το ίδιο. Επρεπε να τη βοηθήσω. Αλλά ο ανθρώπινος εαυτός μου έβγαινε στην επιφάνεια. Δεν μπορώ να με ελέγξω πια. Δεν θα το αφήσω να με νικήσει. Γύρισα και περπάτησα μέχρι εκείνη και τη φίλη της. Τη σήκωσα με τα χέρια μου και τη πήγα μέχρι το πιο κοντινό νοσοκομείο της πόλης. Αλλωστε είναι καθήκον μου να την προστατεύω.

Μaria's pov

Οταν ξύπνησα δεν θυμόμουν και πολλά. Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά το πόδι μου με πονούσε πολύ, είχα μελανιάσει. Παρέμεινα στο κρεβάτι και άρχισα να σκέφτομαι ...
Αφού χτες ήταν επιθετικός μαζί μου γιατί σήμερα είναι τόσο γλυκός και ευγενικός; Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Ισως να είναι πιο καλος από οτι νόμιζα. Ενιωθα τα μάγουλα μου ζεστά. Οχι, όχι, όχι είναι μόνο ένα κακομαθημένο που το παίζει ήρωας. Συνηθισμένη ψωνάρα της εποχής. Δεν γίνετε να τον δεις έτσι ποτέ, ποτέ, ποτέ.
Η πόρτα χτύπησε...
Εγώ:"Ποιος είναι; "
Εύα:"Η Εύα. "απάντησε "Μπορώ να περάσω; "
Εγώ:"Φυσικά!"
Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα η Εύα με σπασμένο χέρι τυλιγμένο σε επίδεσμο.
Εύα:"Πώς είσαι; "
Εγώ:"Καλύτερα εσύ; "
Εύα :"Και εγώ καλά είμαι. "είπε ενώ έδειξε να σκέφτεται κάτι "Νομίζω πως πρέπει να του πεις ένα ευχαριστώ. "
Εγώ:"Γιατί; Επειδή περίμενε να μας κάνουν λιώμα και μετά έρθεις να μας βοηθήσει. "
Εύα:"Οχι επειδή σε κουβάλησε μέχρι εδώ ενώ ήταν χτυπημένος! "
Εγώ :" Δεν το ήξερα αυτό. "
Εύα:"Πάρε αυτή τη πάρε αυτή τη πατερίτσα και σήκω. Σου δώσαν εξιτήριο."
Εγω:"Ναι. Ε.. Δεν μου έχεις πει που μένεις. "
Εύα :"Που μένω.. "Βούρκωσε και κατευθύνθηκε προς το παράθυρο "Στο ορφανοτροφείο Μπρίτλεϊ. Οι γονείς μου με εγκατέλειψαν. "
Εγω:"Λυπάμαι.Και εγω μένω στο Μπείτλεϊ μόνο που οι γονείς μου πέθαναν."
Εύα:"Ελπίζω να είμαστε στο ίδιο δωμάτιο."
Εγώ:"Ναι. Νομί ζω πως έχουμε αργήσει. "
Εύα:Προτού βγούμε έξω θέλω να σου πω κάτι. "
Εγω:"Τι; "
Εύα :"Είναι έξω. "
Εγώ :"ΤΙ;; "
Εύα:"Κοίτα θα βγεις έξω, θα τον δεις θα περάσεις μπροστά του, θα του πεις ευχαριστώ και θα φύγεις. "
Και γιατί με νοιάζει τόσο πολύ;
Εγώ:"Ναι. Θα βγω έξω και δεν θα κάνω τίποτα βλακώδες. "
Ευα:"Πάμε; "
Εγώ:"Ναι. "
Βγήκαμε έξω και τον είδαμε να περιμένει με με γυρισμένη τη πλάτη του. Πήγα δίπλα του σιγά-σιγά τον σκούντηξα και φύτρωσε γρήγορα προς το μέρος μου. Τότε ήταν που είδα το είχε κάνει για να μας σώσει. Το πρόσωπό του ήταν σκισμένο δίπλα από το δεξί του μάτι και είχε αίμα στα χείλι και τη μύτη του. Είχε χτυπήσει για να σώσει εμένα και την Εύα. Εριξα τα μούτρα μου και του είπα:
Εγώ:"Ευχαριστώ που μας βοήθησες. "
Jimin:"Παρακαλώ. "
Εγώ"Γεία. "
Jimin:"Γεία. "
Η Εύα με επιασε απο τον ώμο και με βοήθησε να γυρίσω. Συνέχισα να περπατάω σκεφτόμενη το νεαρό αγόρι.
Κάπου στο ορφανοτροφείο αφου η Εύα και η Μαρία εχουν μπει στο ιδιο δωμάτιο...
Εύα :"Χαίρομαι που ειμαστε στο ίδιο δωμάτιο. "
Εγώ:"Κι εγώ. "
Εύα :"Καληνύχτα Μαρία. "
Εγώ:"Καληνύχτα Εύα.

Πάει και αυτο το κομμάτι της ιστορίας. Νιώθει κάτι μόνο η Μαρία ή νιώθει κάτι και ο jimin. Γιατι ειναι το καθήκον του να τη προστατεύει;

{Lalia💛}