Ikalawa

37 3 13
                                    

Nagising ako sa nakasisilaw na liwanag. Did I die? Lychee! No way! I still haven't finished all of PPG's episodes

Inilibot ko ang aking paningin nang makaag-adjust ang mata ko sa sobrang liwanag, nandito na pala ako sa aking kwarto. Umaga na ulit ngunit damang-dama ko pa rin ang kirot sa kanan kong braso. 

I can't remember what happened after I passed out. I noticed that something is wrapped around my arm, I can't recall how it is called but I can always see this on Mojojo whenever he's beaten by PPG.

I heard the door being opened and saw Ina. She's carrying a tray filled with foods, perhaps.

"How's my baby?" she dearly asked.

"The sunshine is bothering me, Ina." I retorted.

"Oh." she placed the tray on the bedside table and went near the window to close the curtains.

Umupo siya sa kama ko kaya bumangon ako para umupo rin. Inaayos pa niya ang mga unan ko upang masandalan ko ito nang maayos.

She reached out for my wounded arm carefully. I pouted.

"Ina, who did this? I can't remember anything."

Tumayo si Ina para kuhanin ang pagkain. "Glacier did that. He didn't say anything after that, he hadn't talk since yesterday. But don't worry we scolded him. Hindi na niya uulitin iyon." I can't see her face but I know that she's a bit annoyed.

Tumango-tango na lamag ako. nag-umpisa na si Ina na pakainin ako at pagkataos ay tinulungan niya akong maligo at mag-ayos ng sarili. Gosh, how I love my Ina.

Pero bakit naman kaya ako sinaksak ni Glacier ng lapis? Ayaw niya ba sa akin? Edi ayaw ko rin sa kanya. Mukhang tinasahan niya talaga nang mabuti ang lapis dahil talagang napakasakit niyon. Naiiyak na naman ako.

Ilang linggo rin akong hindi nakabalik sa orphanage dahil sa nangyari. well, that's a good thing because I don't have to deal with them.

Hindi pa rin magaling ang sugat ko dahil kahit ilang linggo na ang lumipas, kumikirot pa rin ito. 

Nasa sala ako habang nanunuod ng paborito kong cartoons nang biglang tumabi sa akin si Papa. Hindi ko siya pinapansin dahil abala ako sa panonood habang kumakain ng Skittles.

"Anak, do you want to visit the orphanage? We can go there if you want."h

Without looking at him, I shook my head. I'm enjoying the TV program.

"Come on, hija. The new kids want to formally meet you, especially Devon." he really tried to sound cheerful but he failed.

I looked at him, "How about Glacier?" I asked.

Parang natrauma ako kay Glacier, I can't clearly remember his face but I can still recall the color of his eyes, blue. I remembered Bubbles.

Parang natigilan si Papa sa tanong ko. Agad ko ulit ibinaling ang atensyon ko sa TV.

I heard him cleared his throat, "Anak, maybe-- uhm. Maybe you can help me with him. Hindi pa ulit siya nagsasalita simula nung masaksak ka niya."

==++==

Leave and Live. I don't want you to die.

Hindi na nawala sa isip ko ang laman ng papel. Ilang araw na ang nakalipas but it still haunts me.

Sino kaya ang taong iyon? Hindi ko alam kung anong dapat kong maramdaman. Wala na halos ibang pumapasok sa isip ko kundi ang sulat na iyon.

"Hija, you haven't touched your food. Kumain ka na." pagpuna ni Ina.

AlikabokWhere stories live. Discover now