My Own Cappuccinos

မေန႔ကေကာင္မေလး

မေန႔ကညေန အိမ္ျပန္တဲ့ ကားေပၚမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို သတိထားမိခဲ့တယ္။

ညေန၆နာရီေလာက္ဆိုေတာ့ အိမ္ျပန္မယ့္ကားေပၚမွာ လူကမၾကပ္ေကမယ့္ အေခ်ာင္ႀကီးေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ထိုင္ခံုေတြကေတာ့ လူအျပည့္ပါပဲ။ ကားေနာက္ဘက္ပိုင္းက အေပၚဆင့္မွာေတာ့ လူေတြျပည့္ေနတာနဲ႔ ကြ်န္မလည္း အဆင္းတံခါးဝကိုေက်ာေပးၿပီး မတ္တပ္ရပ္ေနလိုက္တယ္။

စံရိပ္ၿငိမ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္နားက ေကာင္မေလးတစ္စုဆင္းသြားေတာ့ အေနာက္ဘက္မွာလူနည္းနည္းေခ်ာင္သြားတယ္။ ကြ်န္မလည္း အေပၚတက္ရင္ေကာင္းမလားဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးစဥ္းစားေနမိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မွတ္တိုင္ေရာက္လို႔ တံခါးဖြင့္တိုင္း အျပင္ကအပူေငြ႕ႀကီးက ေက်ာကိုလာလာဟပ္ေနလို႔ပါ။ ေခါင္းေပၚက အဲကြန္းနဲ႔ အျပင္ကအပူေငြ႕နဲ႔ ေနရတာဘယ္လိုမွကို အဆင္မေျပပါဘူး။

ဒါနဲ႔ အေနာက္ဘက္ကိုေနရာေရႊ႕ရင္ေကာင္းမလားဆိုၿပီး စဥ္းစားမိတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ကားေပၚေရာက္ရင္ ေနရာတစ္ခါေရႊ႕ဖို႔အေရး ေတာ္ေတာ္ေလး စဥ္းစားရတယ္။ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ကလိုက္မေရြ႕တာ ကြ်န္မအက်င့္။ အေပၚဆင့္ကိုတက္ဖို႔ဆို ၾကားထဲမွာ ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ ေဘးမွာေတာ့ လူတစ္ေယာက္ေကာင္းေကာင္းရပ္လို႔ရေသးတယ္။ အဲ့ေကာင္မေလးက သူရပ္ေနတဲ့ေနရာမွာပဲ ေက်ာက္ခ်ရပ္နားေနတယ္။

ေနာက္တစ္မွတ္တိုင္ကားရပ္ေတာ့ ကြ်န္မလည္း ထပ္စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ၾကားထဲကလူေတြကိုတိုးေဝွ႕ၿပီး အဲ့ေကာင္မေလးေဘးနား သြားရပ္ေနလိုက္တယ္။ ေနရာေရႊ႕မိတာ ကံေကာင္းသြားတယ္ဗ်ဳိ႕။ ကြ်န္မ သြားရပ္တဲ့နားမွာ ထိုင္ေနတဲ့အစ္မႀကီးက လက္ထဲက ထမင္းခ်ိဳင့္ေရာထီးကိုပါ ကိုင္ေပးတယ္။ မတ္တပ္ရပ္ေနရတဲ့အခ်ိန္ ဒီလိုကူညီေပးရင္ သိပ္ေက်းဇူးတင္တာပဲ။

လူက ေအးေအးေဆးေဆးရပ္လို႔ရေနေတာ့ ကားေပၚကို မ်က္စိကစားမိတယ္။ တျခားလူေတြထက္ ကြ်န္မအာရံုကိုဆြဲေဆာင္ႏိုင္လိုက္တာ ေဘးကေကာင္မေလးပဲ။

သူ႔ပံုစံေလးက ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြထဲမွာ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ေကာင္မေလးေတြလိုပါပဲ။ ဆံပင္အတိုကုပ္ကုပ္ေလးက ေမးေစ့နားသာသာပဲ။ ဝတ္ထားတာက ဘာမွထူးထူးဆန္းဆန္းမဟုတ္။ တီရွပ္နဲ႔ ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ အေပၚကေခါင္းစြပ္ပါတဲ့ လက္ရွည္က်ႌအပါးေလးထပ္ဝတ္လို႔။ ဖိနပ္ကလည္း ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္း ေလဒီ႐ွဴးအပါးေလး။ အိတ္အေသးေလးတစ္လံုးကိုလြယ္လို႔ အပိုပစၥည္းဘာတစ္ခုမွကိုမပါ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး။ နားထဲမွာေတာ့ နားၾကပ္တန္းလန္းနဲ႔ သီခ်င္းနားေထာင္ေနတယ္။